Het begon allemaal met een klusje voor de buren hier in Portugal. Marco, de alleskunner, werd ontboden om wat deurstijlen te verfraaien en te plaatsen. Mijn hulp werd ingeroepen om het feit dat ik in het bezit ben van een winkelhaak en die wilde hij lenen.
De winkelhaak is een stuk meetgereedschap waar hier alleen heel vaardige mensen mee omgaan. De kans bestaat wel dat je het ding gebogen terug krijgt omdat ze de afwijkingen van hun werkstuk niet gelijk aanvaarden.
Ik gaf er niet om. Ik wilde het wel eens zien wat onze Portugese klusser voor werk kon verzetten. Ik heb het nooit vervelend gevonden om naar werk te kijken en nam me nu ook voor het klusje nauwgezet te volgen en commentaar te geven waar ik dat nodig vond (en dat is meestal nogal snel). Marco is een heel aardige Portugese lachebek spreekt geen woord Engels maar kan wel duidelijk maken wat hij wil. En met dat vermogen deed hij een beroep op mijn hulp.
De hoeken en lengtes van de deurstijlen waren berekend en dienden afgezaagd te worden. Of ik zo vriendelijk wilde zijn om het uiteinde vast te houden terwijl Marco, met behulp van een elektrische decoupeerzaag, het zaagkarweitje zou klaren. Ik hield de deurstijl stevig met twee handen vast, maar kon niet voorkomen dat hij ging schuiven. Marco greep in, hij zal wel gedacht hebben: “slappeling” of “domme Hollander” en gaf aan dat ik de stijlen tussen beide benen moest klemmen.
De hoeken en lengtes van de deurstijlen waren berekend en dienden afgezaagd te worden. Of ik zo vriendelijk wilde zijn om het uiteinde vast te houden terwijl Marco, met behulp van een elektrische decoupeerzaag, het zaagkarweitje zou klaren. Ik hield de deurstijl stevig met twee handen vast, maar kon niet voorkomen dat hij ging schuiven. Marco greep in, hij zal wel gedacht hebben: “slappeling” of “domme Hollander” en gaf aan dat ik de stijlen tussen beide benen moest klemmen.
Op het moment dat het zaagwerk weer werd hervat gaf de resonantie dan wel trilling van de decoupeerzaag mij een heerlijk hemels en erotisch gevoel wat ik op dat moment nou niet bepaald kon gebruiken, maar ook niet echt wilde voorkomen...
Een mate van verlegenheid en schaamte maakte zich van mij meester. Nog drie deurstijlen te gaan. Ik wist niet of dat goed ging komen. Ik moest iets bedenken om van positie te veranderen maar Marco was nogal dwingend geweest bij het aangeven van de juiste stand. Even bekroop mij de gedachte dat hij zich misschien wel bewust was van de gevolgen die de trillingen opriepen... Die gedachte was echter gauw verdwenen door de ruwe wijze waarop hij de volgende deurstijl tussen mijn benen duwde.
De zaag deed weer zijn werk en ik dacht: "voor het zingen moet ik uit de kerk".
Ik riep boven het geluid van de decoupeerzaag uit te stoppen, ik veinsde een kramp in mijn bovenbeen. Marco begreep (behalve de werkelijke reden) wat er aan de hand was en maakte verder gebruik van een houten stoel die nu als werksteun diende.
Met lichte spijt hield ik het houten stoeltje goed vast...
Enkele weken later werd ik weer verrast door een soortgelijk voorval met dezelfde gevolgen die de klus met de deurstijlen veroorzaakte. Dit keer ontlokte de grastrimmer die met een speciaal tuigje om mijn middel werd gedragen een soortgelijke ervaring. Het was toch echt de bedoeling om het gras te maaien niet om als vaandeldrager rond te lopen... Weer later een ruwe houten plank waar ik schrijlings op zat om hem met een elektrische schuurmachine te bewerken...
Het is natuurlijk niet erg als je met plezier je werk doet maar hier nam ik het gezegde “als je jezelf niet kietelt kun je nooit lachen” wel heel letterlijk..!
Het werd te gek… Elke resonantie of trilling rond die plaats diende ik voortaan te vermijden. Toch zeker in het openbaar.
Ik riep boven het geluid van de decoupeerzaag uit te stoppen, ik veinsde een kramp in mijn bovenbeen. Marco begreep (behalve de werkelijke reden) wat er aan de hand was en maakte verder gebruik van een houten stoel die nu als werksteun diende.
Met lichte spijt hield ik het houten stoeltje goed vast...
Enkele weken later werd ik weer verrast door een soortgelijk voorval met dezelfde gevolgen die de klus met de deurstijlen veroorzaakte. Dit keer ontlokte de grastrimmer die met een speciaal tuigje om mijn middel werd gedragen een soortgelijke ervaring. Het was toch echt de bedoeling om het gras te maaien niet om als vaandeldrager rond te lopen... Weer later een ruwe houten plank waar ik schrijlings op zat om hem met een elektrische schuurmachine te bewerken...
Het is natuurlijk niet erg als je met plezier je werk doet maar hier nam ik het gezegde “als je jezelf niet kietelt kun je nooit lachen” wel heel letterlijk..!
Het werd te gek… Elke resonantie of trilling rond die plaats diende ik voortaan te vermijden. Toch zeker in het openbaar.
Mijn aanbeveling / conclusie is dan ook voor al die vrouwen die het boek “Vijftig tinten grijs” tot een bestseller hebben gemaakt..:
Kom op dames….. Zagen, Maaien en Schuren..!
Groet, Ferrie
Geen opmerkingen:
Een reactie posten