Zoonlief (de oudste) en zijn partner vond het weer eens tijd
om ons te verblijden met een bezoek. Ik vind het fijn om te komen stelde hij
maar je moet me wel van het vliegveld halen. Voor mij is het meestal
makkelijker als ze in Porto op de trein stappen en afreizen naar Pombal wat
maar drie kwartier van ons dorp vandaan is. Nu kost me de rit 5 uur, heen en
terug. Een gruwelijke hekel aan reizen met openbaar vervoer vond hij motiverend
genoeg om zijn vader een hernia te bezorgen.
De autorit naar ons huis vanaf het vliegveld is al quality
time met zijn papa, slijmde hij. Ach ja, zoals alle papa’s en mama’s heb je wat
voor je nazaten over en ik zal me wel weer van de beste kant laten zien……
Om de kosten voor mij niet al te hoog op te laten lopen koos
ik voor het vervoer van ons kleine Opel Corsa-tje wat veel scheelt met de veel
grotere Opel Frontera in tol en brandstof. (Je blijf tenslotte Hollander) Het is
eigenlijk Ingrids autootje en er mag niet in gerookt worden dus ik moet er
onderweg zeker een keer uit om de benen te strekken. Had voor mijn gevoel tijd
zat toen ik vertrok maar op volle snelheid is de herrie van de motor nogal
vermoeiend en het begon waarachtig nog te regenen ook niet hard maar genoeg om
de interval van de ruitenwisser aan te zetten……
Het is natuurlijk duidelijk dat ik geen benen ga strekken
als ze nat kunnen worden en probeer maar eens een natte sigaret te roken! Vlak
voor Porto werd de nicotine drang te hoog, ik vond dat Ingrid het maar moest
begrijpen en stak een sigaret op. Ik moest nu de ramen open doen om de rook af
te zuigen en tegelijkertijd een scherpe
bocht naar rechts nemen om van de snelweg te gaan richting airport …….te snel
en door het natte wegdek brak de achterkant van de auto uit en raakte in een slip.
Het achterwiel knalde op een betonnen rand en ik kwam keurig op de vluchtstrook
tot stilstand. De velg had een deuk en de band liep leeg…….
Daar stond ik dan Ingrid en die oudste (Wauter) aan het verwensen,
om het feit dat ik niet in dat rot-autootje mag roken en dat, dat jong niet met
de trein wilde. Ik trok een kleurig hesje aan en begon “vrolijk doorzingend” de
band te verwisselen. Kon niet zeggen dat de reserveband echt op spanning stond
maar het vliegveld zal hij wel halen en ik zal hem daarna wel op spanning zetten
bij een benzine pomp. Ik moet zeggen ik was nog netjes op tijd en Wauter en
Miranda (zijn partner) ook. Na een innig onthaal en het verhaal van de
slippartij en een bakje koffie op het vliegveld moesten we de thuisreis maar
eens aanvatten. Het parkeerterrein bij het vliegveld heeft een slagboom dus een
kaartje is een vereiste om er uit te komen. Bij de auto aangekomen bleek de
band het te hebben opgegeven en ik kon meer coupletten aan mijn ruige liedje
toevoegen………
Wat nu? geen reserve band meer. Ik had bij het kaartjesautomaat
een hulp-intercom gezien en gebruikte de hulpknop. Ik kreeg inderdaad contact
en kon het probleem van de lekke banden uitleggen en verzekerde de hulp-juffrouw
dat ik aan een luchtpomp genoeg had want waarschijnlijk was de reserve band
niet lek maar wat aan de velg leeggelopen. Na lang heen en weer kletsen zal ze
iemand sturen en of ik bij het
ticketapparaat wil blijven omdat ik de hulp daar zal ontmoeten. En jawel na een kwartier kwam er
een jonge man met een pompje in zijn hand waarmee je al een uur doet om een
luchtbed op te blazen. Ik liep “zacht zingend” met de jongen naar de auto en we
sloten het kleine compressor-pompje aan op de band en accu terwijl ik de motor
liet draaien om later niet met een lege accu te staan………
Na een uur was de band genoeg gevuld om naar een
benzinestation te rijden en hem daar op spanning te zetten. We reden even Porto
zelf in om er zo snel mogelijk één te vinden, dat lukte en ik kon de band op
druk zetten. Ik was bang dat er toch iets niet helemaal in orde was en vroeg de
pompbediende waar ik een bandencentrale kon vinden, na het adres verkregen te
hebben zijn we er toch maar even naar toegegaan. Nou ja, even ook dat mocht nog
al duren maar daar was gelukkig een accessoires winkel bij dus we hadden wat afleiding.
Nadat ik makkelijk later een overhoring had kunnen doorstaan van wat er in de
winkel stond, kwam de monteur vragen wat de bedoeling was en ik dacht dat ik
dat had uitgelegd bij aankomst aan de man van de receptie van de bandencentrale.
Dus nog maar een rondje winkel……
Alles was gecontroleerd en in orde verklaard de band stond
op de goede druk maar het was niet mogelijk geweest om een nieuwe band op de
gedeukte velg te plaatsen maar dat risico naar huis durfde ik wel te lopen. We
hadden een behoorlijke vertraging opgelopen maar we hadden meer tijd gekregen
voor quality time zei ik tegen Wauter . Nadat we uren later op de tolweg terug
naar huis reden en bespraken hoe anders het allemaal ging in Portugal dan in
Nederland kreeg ik, naar mijn mening een grappige ingeving om dat jonge stel
eens te laten schrikken. De tolweg is voorzien van geluidsstrepen naast de weg, om
in slaap vallende chauffeurs bij de les te houden. Ik reed over een stukje
streep en verkneukelde me om de gezichten die ze trokken. “ Haha, zeg het maar
jullie dachten dat ik een lekke band had” en ik keek in twee opgeluchte gezichten. Na
enkele kilometers leek ik het volgens hun weer te doen…….dat was niet zo! ik
had gewoon een lekke band……..
Volgens Wauter was het mijn schuld daar had natuurlijk glas
of zoiets naast de weg gelegen toen ik die streep-grap uithaalde. Schuld of
niet zoon we hebben een lekke band !… de derde!! Als ik nu even snel een
kansberekening maak denk ik dat we nu
een staatslot moeten kopen! Daar stonden we weer op de vluchtstrook ……nu
moesten we allen een kleurig hesje aan. Het regende inmiddels weer maar hadden
net onder een fly-over kunnen parkeren. Daar zaten we gedrieën op de talud met
ons hesje aan. We lieten Miranda achter
en beklommen de talud in de hoop iemand tegen te komen voor hulp . En dat
gebeurde ook ! Een wandelaar vertelde dat we de assistência moesten bellen en
kregen een tel. nummer. We begaven ons terug naar de tolweg en belde zoals
voorgesteld……
Het duurde zeker een half uur toen er een bestelwagen van de
wegbeheerder bij ons voorreed. De man begon naarstig met pionnen te worstelen en
gevaren linten te plaatsen, waarschuwingslichten op zijn auto gaf de dramatiek
van de situatie aan ….verder deed de man geen moer aan onze situatie. We
moesten maar een takelwagen bellen! stelde hij, omdat hij toch wat medelijden kreeg met de buitenlanders belde hij zelf een takelwagen. En weer een half uur
later was daar de takelwagen met alarmlichten en parkeerde voor ons bij de
vluchtstrook. Zonder al te veel uitleg takelde de man ons Corsa-tje op zijn
autoambulance. We verwachtten dat we mee konden rijden naar een garage. Dat was
niet de bedoeling “We brengen uw auto meestal de volgende dag of twee dagen
later thuis maar zeker binnen een week en u zal een taxi moeten nemen of hotel”
zei de takelgast……
Een taxi? Een hotel? heeft die takel-laar een klap van zijn
eigen takel gehad? alleen omdat ik een lekke band heb? “ Weet je wat dat kost? ”
maar volgens de takel-laar moest ik me daar absoluut niet druk om maken. Het
word allemaal vergoed door de verzekering en hij belde een taxi voor ons. Het
was natuurlijk weer wachten geblazen maar toen de taxi arriveerde ging alles
van een leien dakje. In de taxi hadden we genoeg tijd voor quality time.
Tweehonderd kilometer in een taxi en in de loop van de week brengen ze m`n autootje thuis en dat alles gedekt door de verzekering, waarom zouden we een
staatslot kopen? Dit was toch een geluk bij een lekke band ondanks dat wij het
wel geweten hadden om wat geld te besparen…….maar ja, wij zijn Hollanders……..
Tegen middernacht kwamen we met de taxi thuis en inderdaad
hij vertrok zonder ook maar een cent te betalen. We hadden een verhaal te
vertellen Wauter en Miranda vertelde Ingrid dat ik veel “ brute liedjes” had
gezongen onderweg, en stomme grapjes heb uitgehaald. Ik liet Wauter nog eens
fijntjes weten dat een trein geen lekke banden kreeg, dus dat hij daar op de
terugweg naar huis maar mooi rekening mee kon houden. Hij was niet onder de
indruk sloeg zijn arm om me heen en zei: “ Dat doe je me niet aan hoor pa we
hebben een veel te goede BAND met elkaar ”
Groet Ferrie