Oud, ouder, oudst

Het was een pakje Duracell batterijen in de winkel dat me deed beseffen dat het leven eindig is, ze hadden een houdbaarheidsdatum  tot 2038…….mijn batterij zal dan wel op zijn! Alles best, als huizen bomen en kerken mij overleven maar een paar lullige baterijen vond ik schokkend. Na thuiskomst stelde ik Ingrid voor om nog meer van Portugal te gaan bekijken. Wat me geïnspireerd heeft vertelde ik maar niet. Ik woon nu al weer zeven jaar in het centrum van Portugal en wil het zuiden wat gaan exploreren. Ingrid was er ook voor in en middels internet werd er een huisje in de Alentejo gehuurd voor een week. Mijn voorwaarde was in een klein dorp en in de natuur, ik heb het niet meer zo op drukte. Het heeft ook iets speciaals om een vakantiehuisje te huren terwijl je zelf in de branche zit. Ze vond er één en er werd geboekt. Het weekend voor vertrek (die maandag) overviel mij een buikgriep met krampgolven waar een surfer jaloers op zou zijn……….

Totaal van de kaart sleepte ik mij door het weekend. Ik zag de vakantieweek al in het water vallen. Mijn toiletbezoeken waren tal en fecaliënrijk, het toiletpapier ervaarde ik als een nootmuskaatrasp en het was dus een kwestie van pappen en nat houden. Ik heb het al eerder beschreven ik ben als man zittend gaan urineren om gespetter te voorkomen dat zouden mannen meer moeten doen! Het heeft zijn voordelen; de zitpositie geeft direct zicht op je ondergoed (vrouwen weten dat allang) wat een aardige indicatie kan geven dat het tijd wordt voor een eventuele verschoning. Mannen kunnen strontvervelend zijn als ze ziek zijn en in mijn geval was dat letterlijk en figuurlijk. Ingrid zag de bui al hangen en kon de vakantie twee dagen uitstellen. Het vertrek zou dus de woensdag worden! Zelfs die woensdag was ik nog niet de oude. Ingrid had alles geregeld en gepakt het enige wat ik moest doen was in de auto stappen en een zitpositie te zoeken om mijn schrale achterwerk te ontzien…….

Wonder boven wonder begon ik mij beter te voelen en als passagier genoot ik van de uitzichten. We hadden er voor gekozen om de tolwegen te vermijden met het idee meer van de omgeving te zien. Ik had mij voorgenomen om Ingrid (de chauffeuse)  te ontzien van commentaar waar ik mij nog al eens schuldig aan maak als ik zelf niet rijd. Het navigatietoestel werd van locatie naar locatie ingesteld omdat je anders overal voorbij vliegt. Het toestel is al wat gedateerd en zou eigenlijk een update moeten hebben. Met het ouder worden zie ik wat slechter dan vroeger en mijn taak was het sprekende navigatietrutje te ondersteunen met visuele waarneming op het schermpje. Dat mondde dan toch weer uit in meningsverschillen tussen Ingrid en de TomTom-trut en mijzelf, in plaats van één vrouw  had ik er nu met twee te maken. Toch had dat ook weer voordelen, Ingrid vond het minder erg als ik het niet met het TomTom-trutje eens was en ik kon er lustig op los schelden zonder dat ze wist wie in dat geval de aangesproken persoon was………

Ons uitvalbasis was een vakantiehuisje in een dorpje waar het leven totaal uit was, er woonden alleen nog maar hoogbejaarden en een paar verdwaalde buitenlanders. De natuur met zijn kurkeiken was overweldigend. Nieuwsgierigheid dwong ons om voor het avondeten de plaatselijke taverne te bezoeken. Alsof we in een tijdmachine waren gestapt dat was wat ons overkwam. Nog nooit had ik zo een kale bende gezien twee tafels, een houten toog, een vat wijn en wat verdwaalde glazen en een lege fles was de totale inboedel. In het midden van de taverne stond een koperen schaal waar een vuurtje in smeulde om de kilheid te bestrijden. Er stond een oude man achter de toog en er zat een leeftijdsgenoot van hem op een stoel met zijn handen uitgestrekt warmend boven de koperen schaal. Nou “doe ons maar een wijntje” vroeg Ingrid en we namen plaats op wat krakkemikkige houten stoelen……

De waard wat later bleek ooit de burgermeester van het gehucht te zijn geweest schonk wat wijn vanuit het vat in een lege fles en vanuit de fles in ons glas. Het was gelijk afrekenen en de schade bedroeg dertig eurocent per glas. De Alentejo wijn was voortreffelijk en als ik drie euro had moeten betalen was het de wijn ook waard geweest. We lieten ons glas nog eens volmaken en trakteerde de mannen op een glas. Er kwam een gesprek opgang en langzaam druppelde wat volk binnen die ook het naadje van de kous moesten weten. Wie we waren? Wat we deden? En hoelang we bleven? De gemiddelde leeftijd lag rond de tachtig en ouder. We werden ingewijd in het reilen en zeilen van het dorp. De sluitingstijd van de taverne lag rond acht uur in de avond waarna de bevolking zich naar huis begaf om te eten. In tegenstelling tot de normale gang van zaken werd er die dag toch wat langer gebleven er werden nog wat takken op het vuurtje gegooid en wijn vloeide rijkelijk………

De stemming was opperbest en om de honger wat te stillen werden er wat mandarijnen op tafel gelegd, makkelijk eten voor de tandeloze en vol vitaminen om klaarblijkelijk met het doel om nog ouder te worden. Er moesten leeftijden geraden worden en beroepen zoals wijnboertjes, herders, steenhouwers en ga zo maar door. De glazen moesten eerst leeggedronken worden voor er een nieuwe ingeschonken werd, dat resulteerde in het feit dat de waard achter je ging staan met de opnieuw gevulde fles en je maande om je glas leeg te drinken om dat er weer een rondje was gegeven. Het werd een geweldige avond mede door de verhalen van mensen die al een heel leven achter de rug hadden. Rondje naar rondje maakte de boel vrolijk en jolig en men nodigde ons uit om de volgende dag de lunch te gebruiken in het ouderen dagcentrum. Ik voelde me er wat te jong voor en probeerde het af te wimpelen. Ik vond geen gehoor, hoe kun je nu gebraden kip met patat en een toetje afslaan………

Halftien rolden we de deur uit van de taverne die nog een tijdje van binnen op slot was gedraaid omdat één van de gasten er op stond dat er toch niemand naar buiten ging zonder dat hij getrakteerd had. We voelden ons geen vakantieganger meer, op één avond was je iemand van hen. U begrijpt dat slapen geen probleem was ik viel als een blok in slaap. Ook de volgende dag voelden wij aan de atmosfeer in het ouderen dagcentrum dat men het leuk vond dat wij met hen de lunch  gebruikte en weer hadden we een leuke middag. We hebben nog veel rond gereden met als doel, het verkennen van het zuiden te bewerkstelligen. Na een dag verkenning en thuiskomst in ons vakantiehuisje ging ons gesprek over wat we allemaal al gezien hadden in ons leven en dat misschien de helft of meer van de bewoners in dit dorp nooit verder dan de Alentejo waren geweest en toch ook zo van hun oude dag konden genieten…….

Onder de voorwaarden dat je gezond oud wordt is dat een zegen en haast maken om alles mee te maken en te hebben in je leven is geen pre om gelukkig te kunnen zijn. Ingrid stelde dat ik er nu echt niet alles aan gedaan hebt om oud te worden;  ‘Je drinkt te veel, rookt teveel en je zou meer gezond moeten eten’ was haar conclusie. Daar kon ze wel eens gelijk in hebben, ik zal er wat aan gaan doen!

Morgen naar de winkel en dan vreet ik wel wat Duracell batterijen.

Groet Ferrie.