woensdag 16 november 2011

Leven in de Brouwerij

Zoveel te beleven is er op het moment niet. De meeste vakanties zitten er op en het dorp is zich aan het voorbereiden op de winter. Er wordt geslacht, gejaagd en diverse producten zoals de olijven worden verwerkt en vruchten ingemaakt. Het weer is nog aangenaam en zacht, maar het regent nu regelmatig. De zomer word afgesloten met wat plaatselijke feestjes in de omliggende dorpen, zoals een kastanjefeest en later een jachtfeest. Stel je er niet al te veel van voor want in de meeste dorpen zijn er geen vakantiegangers meer. Meestal word het dorpshuis benut om de uitspattingen van een dergelijk boerenfeest onderdak te bieden. Een trekzak, wijn en brood en bij een jachtfeest wat vlees zijn de ingrediënten voor zo'n “Festa”. Niets mis mee….

Zo ook in ons dorp Sarnadas waar ze met een handvol gezinnen het kastanjefeest vorm moeten geven. Kastanjes worden door de kinderen, maar vaker nog door de ouderen, al dagen van te voren verzameld met de bedoeling ze op het kastanjefesta te poffen. Dat gebeurt naast het dorpshuis waar een vuurplaats is ingericht. Die word op ritueelachtige manier (zeer voorzichtig) met dunne twijgen en takken bedekt waarna er de fik in gaat en later de kastanjes.

De bedoeling is dat je “zelf de kastanjes uit het vuur haalt”...! Maar je kan ook, zoals ik, de ander de kastanjes uit het vuur laat halen door te doen alsof je niet weet waneer ze gaar zijn. Aan zo’n halfgare brandt je net zo hard je vingers als aan een gare. Meestal gaat het eten van kastanjes gepaard met nog al wat wijn. In het begin koopt ieder gezinshoofd een fles om het dorpshuis een omzet te gunnen. Daarna wordt het linker want dan wordt de zelfgemaakte Portwijn genuttigd met een leuk alcoholpercentage dat het zelfs gevaarlijk maakt om dicht bij het vuur te staan. 

Toch is zo’n feestje voor mij een beetje tam… Ik weet het niet, het is niet de dorpsgenoten hun schuld. Ze doen er alles aan om het naar je zin te maken. Je glas blijft nooit leeg; je eten word je voorgeschoteld; er word gelachen en gedanst en toch..., mis ik dan iets.

Mensen die mij kennen voelen het al aan komen. Het moet weer opvallen zullen ze zeggen en ze kennen ook wel de voorbeelden. Sinterklaasfeesten met spektakel zoals pieten die bevrijd moeten worden door de brandweer of moeten abseilen van een kerktoren; een Antilliaanse drumband die wars van alle Sintliedjes hun eigen muziek spelen en voor De Sintstoet uitlopen; Schimmels die op klaarlichte dag van grootte veranderen; het plaatselijke popfestival van Zaamslag opfleuren met Stroopworstelen…. zij kennen het .

En met dat gevoel stond ik het tammekastanjefeest te ondergaan. Na het invallen van de duisternis en een aantal wijntjes moest er even wat toegevoegd worden wat meer spektakel oplevert. Ik had een kort overleg met Bennie die al gauw, waarschijnlijk ook onder invloed van de duisternis (lees wijn), in was voor mijn plannetje. Ik riep de vuurverantwoordelijke na het poffen van de kastanjes tot mij en deelde hem mede het vuur in een baan her- op te stoken. Waarna ik de aanwezige dorpsgenoten uitdaagde om blootsvoets, in de geest van diverse goeroes, het vuur te bewandelen. 

Het zijn Portugezen maar echt niet gek en wat ik verwachte gebeurde ook. "Doe het zelf" riepen ze "Maffe Hollander". Bennie moest de spits afbijten (tenslotte had ik in het verleden een dergelijke stunt uitgehaald en jong vel geneest sneller...). Leunend op mijn eerdere ervaring en gesterkt door het feit dat ik hem dan geen mietje zou vinden begon Bennie aan de klus. Het was zijn eerste vuur(d)loop en hij heeft er van genoten. Hij werd beschouwd als de held van de avond en ook ik kreeg mijn deel van de bewondering. Mijn voeten werden na mijn vuurloop gewassen zoals de voeten van de apostelen door Jezus gewassen werden...

Het kastanjefesta zal nooit meer hetzelfde zijn..!

Groet, Ferrie.

donderdag 3 november 2011

Mijn Wijn...


Het was een kenner, mijn gast uit Groot Brittannië en hij had ook geld genoeg om zich als kenner te kunnen ontwikkelen. Lekker eten, goede dure wijnen, en Cubaanse sigaren waren zijn favoriete onderwerpen van gesprek. Hij praatte er niet alleen graag over maar consumeerde ook royaal, gezien zijn postuur...

Het contact met deze gast begon stroef. Het was iemand die gewend was de lakens uit te delen (en niet zo als ik het nu doe) en daar vast veel geld mee verdiend had. Hij kwam hier met zijn vrouw in ons B&B terecht op uitnodiging van een vriend en nu bewoner van ons dorp. Normaal zou zo iemand een luxer of chiquer hotel hebben uitgekozen maar het moest maar...

Na zijn appartement met een brom in twee seconden te hebben geïnspecteerd heb ik hem en zijn vrouw de hele dag niet meer gezien. In de loop van de dag werd ik nog wel even gebeld door zijn vriend dat mijn gasten de volgende ochtend een ontbijt verwachten rond de klok van acht uur. Eerlijk gezegd had ik zoiets van: "ik laat me niet gek maken en gewoon mijn ding doen"...

Het ontbijt bestond uit een creatie van mijzelf een “Egg-burger” (waar van ik het recept jullie later nog eens zal onthullen). Ik was natuurlijk razend benieuwd hoe die ontvangen werd door iemand die de hele wereld in zijn zak kon steken. Na het ontbijt, wat ze genoten in de ontbijtbar, moest ik gaan afruimen. De gast in kwestie las een krant (hij had geloof ik ook iets met kranten te maken..) en ik ruimde af zonder hem te storen of te vragen of het gesmaakt had. Dat bleek ook niet nodig. Hij keek boven zijn krant uit en vroeg me : “wat heb ik zojuist gegeten? ” - Een “egg-burger“, zei ik en voegde daar nog even verontschuldigend aan toe dat het een eigen bedenksel was, ”die zou ik erin houden als ik jou was...“ - en hij dook weer achter zijn krant.

Ik huppelde de ontbijtbar uit, de eerste slag was geslagen. En weer heb ik het paar de hele dag niet meer gezien. De ontbijtbar wordt in de avond omgetoverd tot reguliere bar waar je van een drankje kan genieten en wat spelletjes kan doen zoals darten, kaarten enz. Ik verwachtte niet dat deze gasten daar gebruik van zouden maken. Tot mijn verassing stapte het echtpaar na een late thuiskomst echter toch binnen en gaf te kennen nog even wat te willen drinken. Mevr. wilde de typisch Portugese likeur Beirão proeven en haar man een goed glas wijn.

Een goed glas wijn. Ik had liever dat die een glas wijn gevraagd had want wat is een goedglas wijn? Smaken verschillen, Ik kon wel flauw doen door te zeggen “dit is een goed glas, wilt u daar de wijn in?” maar het leek geen man om mee te spotten. Ik stelde voor de wijn te nemen die ik zelf graag dronk . “Wat voor wijn is dat dan?” was de vraag. “ Wel Portugese wijn uit dit pak ” - was mijn antwoord. “Pak?.....pak” en hij fronste zijn wenkbrauwen.

Toen kwam het, hij begon te vertellen over wijn ,eten en sigaren. Ik moet zeggen dat hij wist waar hij het over had. Intussen schonk ik hem toch maar de wijn uit het pak in. Hij vertelde, ik luisterde hij dronk en ik dronk. Zijn vrouw had het waarschijnlijk al vaker gehoord en ging naar bed. Hij niet. Hij dronk en vertelde, ik dronk en luisterde, tot diep in de nacht en we begrepen elkaar steeds beter, zoals gebruikelijk met alcohol.

De volgende ochtend laat, vroeg ik hem wat hij eigenlijk van mijn wijn vond. “Geen top wijn maar eigenlijk best te drinken uit zo’n rotdoos en nog geen hoofdpijn ook” - was het antwoord. Voor mij was het al goed hij had er twee liter van op dus…………………

De bewuste wijn komt in pakken en is lang te bewaren voor ruim twee Euro de liter. Niet iedereen gaat in de gelegenheid zijn om deze wijn hier te proeven. Half December kom ik naar Nederland. Wie interesse heeft kan op een doos of twee inschrijven bij Ingrid

Vijf liter rode Portugese wijn,

Tien liter rode Portugese wijn,

Groeten Ferrie