donderdag 21 september 2017

Je moet toch eten!

                                                                                                                                                        
Sinds wij in Portugal wonen en de supermarkt niet direct om de hoek ligt wordt het moment van boodschappen doen nogal eens uitgesteld. We proberen om de veertien dagen een hoorn aan overvloed in onze auto te proppen tot een volgend bezoek en dan tussentijds bij eventueel gebrek nog eens iets aan te vullen van de plaatselijke aanbieders. De rit naar de supermarkt begin ik al een beetje als sleur te ervaren, ook de levensmiddelen die je koopt zijn geen groot avontuur meer, het wordt een soort boodschappen-huwelijk. Een vegetariër behoeft niet te wachten bij het vlees en iemand van de blauwe knoop behoeft geen drank en mensen met een lactose intolerantie geen melk of toetjes en zodus is het boodschappen-pakket vaak voor eenieder het zelfde. Zo nu en dan probeer ik nog wel eens iets avontuurlijks in het karretje te dumpen maar kom er dan aan de kassa achter dat het product soms verdwenen is of omgeruild voor een goedkopere aanbieding…….

Om de sleur te ontlopen wilde ik er wel eens een keer alleen op uit. Ik kreeg een lijstje mee met de noodzakelijke dingen en de vrijheid om het dagelijkse eetpatroon en kooppatroon te doorbreken. Ik ben de kok in huis en meen mezelf die vrijheid te permitteren om eens lekker uit de ban te springen. En toch! na jaren in gemeenschap van goederen te zijn getrouwd heb ik het idee dat de goederen die ik wil kopen ook de gemeenschappelijke goedkeuring moet dragen, ik merk dat ik die vrijheid moeilijk aan kan. Ach hel, ik kwak in het karretje wat ik lekker vind deze keer en kijk ik niet naar de prijs of het budget en begon aan mijn taak om de winkelwagen te vullen.  
Ik diepte het boodschappenbriefje uit mijn achterzak en ging de winkel rond voor de normale dagelijkse dingen. Na dat gedaan te hebben had ik me voorgenomen om dan gewoon weer vanaf de ingang te beginnen om dan de anti-sleur levensmiddelen te gaan verzamelen…….

Ik startte bij de groente en fruit en rook met gemaakte interesse aan een ananas, zette mijn duim er nog eens in om de omstanders even te laten weten dat ik er verstand van heb, zo ook met een honing meloen. Daarna volgde een paar artisjokken bij het groenten-schap en verschillende verse kruiden die een vega goeroe nog zou laten liggen. Op naar de diepvries! Nee dat is niet slim, beter als laatste, anders maak ik als een incontinent oud mens een nat spoor voordat ik aan de kassa ben. Ik nam een kijkje bij de verse vis afdeling. Keus genoeg maar dan zal ik thuis de boel weer in moeten vriezen want we zijn deze week maar met zijn tweeën. Dan straks maar wat vis bij de diepvriezers inslaan. De lekkerste desserts en taart verdween in de winkelwagen, normaal maak ik veel zelf maar deze keer lekker niet. Ook bij het drankenschap verdwenen de duurdere dranken in de wagen. Sausen, oliën en div. soorten mayonaise en de duurste verse pasta’s, ze gaan allemaal mee naar huis. Ik was nu helemaal los en winkel-diepvries …“Here I come” 

Bij de diepvries werd ik getrakteerd op een cadeautje, er was een Nederlands stel dat duidelijk (halfnaakt) op vakantie was hier in Centraal Portugal en dus ook hun boodschappen deden. Normaal zie ik het al op het parkeerterrein aan een kentekenplaat als er landgenoten aan het winkelen zijn. Als ik dan met Ingrid boodschappen doe kan ze mijn aanwezigheid naast haar vergeten want ik zoek ze op om hen zo onopvallend mogelijk te schaduwen en af te luisteren. Ik kan er niets aan doen! er is iets dat mij dwingt, misschien wel om Nederlands te horen praten en te raden waar ze vandaan komen. Ik laat de vakantiegangers niet merken dat ik een landgenoot ben zodat ze vaak vrijuit spreken omdat ze er geen erg in hebben dat een ander het kan verstaan. Ik raad het alle Nederlanders in het buitenland aan om mijn voorbeeld te volgen, u kunt de dag van uw leven hebben.

Mijn luxe boodschappen moesten even wachten, ik had nu een detective taak en schoof binnen gehoor afstand richting Nederlanders, pakte uit de diepvries een paar dozen met pizza’s die ik bestudeerde maar niet wilde hebben…..
Het stel dat naast me stond waren ook de diepvries aan het uitpluizen met een interesse en belangstelling alsof ze elkaar later moesten overhoren wat ze gezien hadden als ze weer thuis op hun  vakantieadres waren. De man merkte op dat het stonk in de winkel en zijn vrouw of vriendin beaamde dat! Het klopt, als je als Nederlander in Portugal in een winkel komt dan ruik je de penetrante geur van gedroogde en gezouten vis. Het nationale gerecht genaamd Bacalhau is hier immens populair, het schrikt vaak de Nederlander af vanwege de geur. Ze vielen van de ene verbazing in de andere, het feit dat er een compleet vacuüm verpakt biggetje (haast nog een embryo)  in de vitrine lag deed hen walgen en dan de varkens oren en snuiten op een schaal hielp ook niet echt om Portugal te zien als het land van “haute cuisine”. 
Ik genoot en bedacht stel dat het vakantie-stel in Vietnam of Japan op de markt lopen, die mensen eten nooit meer. ……

Ik heb nog wat nagenoten van de Hollanders in den vreemde maar moest nu echt mijn eigen winkelwagen voorzien van de diepvriesproducten. Ha, daar zag ik kreeft en die ging in het karretje, daarna tijgergarnalen, mosselen, krab, zalm en een beetje jammer, sardines! die heb ik liever vers! Ach we kunnen niet alles tegelijk eten. Het karretje begon aardig vol te geraken en ik zag al een denkbeeldige kassa-teller lopen en op tilt slaan. Het werd tijd me aan te sluiten bij de kassa . Het Hollandse stel was voor mij en zo te zien aan hun inkopen zal er nog wel een andere winkel bezocht moeten worden. Het was hun hier klaarblijkelijk niet bevallen. Het kassa-meisje vroeg hen van alles in het Portugees waar ik het antwoord wel op wist! Nee deze mensen moeten geen zegels en hebben ook geen klantenkaart en ja, ze willen een plastic zakje. De Nederlandse man reageerde in het Engels en het kassa meisje wist genoeg, ze toonde op de kassa wat ze schuldig waren en nam een creditkaart in ontvangst en er werd betaald……..

Intussen plaatste ik met één hand al wat levensmiddelen op de lopende band om met de andere hand mijn Portemonnee op te diepen, maar mijn achterzak was leeg! het zweet brak me uit. Zal die in de auto liggen? Ik nam de spullen van de band terug en liet andere klanten voorgaan en veinsde dat ik iets vergeten was. Ik laat de winkelwagen gewoon achter in een gangpad en ga dan onopvallend mijn portemonnee uit de auto halen bedacht ik. Achteloos tussen de tanden fluitend verliet ik de supermarkt. Ik doorzocht de hele auto maar geen portemonnee! Even dacht ik er over om zo weg te rijden…. nee dat kan ik niet maken stel dat de hele affaire vastgelegd is op een bewakingscamera dan loop ik over veertien dagen echt niet lekker door de winkel. Er zat maar één  ding op en dat is terug de winkel in en alles wat in het karretje ligt terug te leggen. Het is ook geen optie om de kar apart te laten zetten en later te betalen, het meeste is diepvries en ik woon echt te ver weg.

Met schaamrood op mijn kaken begon ik aan de vervelende klus. Ik voelde me zo ongelukkig en ik begon de winkelgang weer van voren af aan om nu de levensmiddelen stiekem terug te leggen. Ik kreeg het idee dat ik al heel de middag in de supermarkt was en nu ben ik ook nog eens de vakken aan het vullen. Als een dief in de nacht verliet ik de supermarkt. 
Bij mijn auto aangekomen wilde ik toch nog wel eens de auto goed doorzoeken. Uit de koffie bar die naast de supermarkt gelegen is stapten de twee Nederlanders die ik eerder in de winkel gestalkt had. En nu zag ik ook dat hun auto vlak bij de mijne stond. Ik heb een Portugees kentekenplaat dus dat kan me niet verraden. De Nederlandse man stapte evengoed recht op mijn auto af waarvan de deur nog open was vanwege mijn zoek actie onder de stoelen . Hij sprak me aan in het Engels en wees op mijn portemonnee die half onder de auto lag en vroeg of ik die zocht? Ik gaf me bloot en antwoordde in het Nederlands dat ik hem inderdaad kwijt was en bedankte hem uitvoerig en bood beide aan om iets te gaan drinken?

“Nee hoor, hartelijk bedankt” zei hij en vervolgde ”Ik ben er op mijn vakantie niet op uit om Nederlanders te ontmoeten!”

Groet Ferrie

  

Geen opmerkingen:

Een reactie posten