donderdag 21 september 2017

Je moet toch eten!

                                                                                                                                                        
Sinds wij in Portugal wonen en de supermarkt niet direct om de hoek ligt wordt het moment van boodschappen doen nogal eens uitgesteld. We proberen om de veertien dagen een hoorn aan overvloed in onze auto te proppen tot een volgend bezoek en dan tussentijds bij eventueel gebrek nog eens iets aan te vullen van de plaatselijke aanbieders. De rit naar de supermarkt begin ik al een beetje als sleur te ervaren, ook de levensmiddelen die je koopt zijn geen groot avontuur meer, het wordt een soort boodschappen-huwelijk. Een vegetariër behoeft niet te wachten bij het vlees en iemand van de blauwe knoop behoeft geen drank en mensen met een lactose intolerantie geen melk of toetjes en zodus is het boodschappen-pakket vaak voor eenieder het zelfde. Zo nu en dan probeer ik nog wel eens iets avontuurlijks in het karretje te dumpen maar kom er dan aan de kassa achter dat het product soms verdwenen is of omgeruild voor een goedkopere aanbieding…….

Om de sleur te ontlopen wilde ik er wel eens een keer alleen op uit. Ik kreeg een lijstje mee met de noodzakelijke dingen en de vrijheid om het dagelijkse eetpatroon en kooppatroon te doorbreken. Ik ben de kok in huis en meen mezelf die vrijheid te permitteren om eens lekker uit de ban te springen. En toch! na jaren in gemeenschap van goederen te zijn getrouwd heb ik het idee dat de goederen die ik wil kopen ook de gemeenschappelijke goedkeuring moet dragen, ik merk dat ik die vrijheid moeilijk aan kan. Ach hel, ik kwak in het karretje wat ik lekker vind deze keer en kijk ik niet naar de prijs of het budget en begon aan mijn taak om de winkelwagen te vullen.  
Ik diepte het boodschappenbriefje uit mijn achterzak en ging de winkel rond voor de normale dagelijkse dingen. Na dat gedaan te hebben had ik me voorgenomen om dan gewoon weer vanaf de ingang te beginnen om dan de anti-sleur levensmiddelen te gaan verzamelen…….

Ik startte bij de groente en fruit en rook met gemaakte interesse aan een ananas, zette mijn duim er nog eens in om de omstanders even te laten weten dat ik er verstand van heb, zo ook met een honing meloen. Daarna volgde een paar artisjokken bij het groenten-schap en verschillende verse kruiden die een vega goeroe nog zou laten liggen. Op naar de diepvries! Nee dat is niet slim, beter als laatste, anders maak ik als een incontinent oud mens een nat spoor voordat ik aan de kassa ben. Ik nam een kijkje bij de verse vis afdeling. Keus genoeg maar dan zal ik thuis de boel weer in moeten vriezen want we zijn deze week maar met zijn tweeën. Dan straks maar wat vis bij de diepvriezers inslaan. De lekkerste desserts en taart verdween in de winkelwagen, normaal maak ik veel zelf maar deze keer lekker niet. Ook bij het drankenschap verdwenen de duurdere dranken in de wagen. Sausen, oliën en div. soorten mayonaise en de duurste verse pasta’s, ze gaan allemaal mee naar huis. Ik was nu helemaal los en winkel-diepvries …“Here I come” 

Bij de diepvries werd ik getrakteerd op een cadeautje, er was een Nederlands stel dat duidelijk (halfnaakt) op vakantie was hier in Centraal Portugal en dus ook hun boodschappen deden. Normaal zie ik het al op het parkeerterrein aan een kentekenplaat als er landgenoten aan het winkelen zijn. Als ik dan met Ingrid boodschappen doe kan ze mijn aanwezigheid naast haar vergeten want ik zoek ze op om hen zo onopvallend mogelijk te schaduwen en af te luisteren. Ik kan er niets aan doen! er is iets dat mij dwingt, misschien wel om Nederlands te horen praten en te raden waar ze vandaan komen. Ik laat de vakantiegangers niet merken dat ik een landgenoot ben zodat ze vaak vrijuit spreken omdat ze er geen erg in hebben dat een ander het kan verstaan. Ik raad het alle Nederlanders in het buitenland aan om mijn voorbeeld te volgen, u kunt de dag van uw leven hebben.

Mijn luxe boodschappen moesten even wachten, ik had nu een detective taak en schoof binnen gehoor afstand richting Nederlanders, pakte uit de diepvries een paar dozen met pizza’s die ik bestudeerde maar niet wilde hebben…..
Het stel dat naast me stond waren ook de diepvries aan het uitpluizen met een interesse en belangstelling alsof ze elkaar later moesten overhoren wat ze gezien hadden als ze weer thuis op hun  vakantieadres waren. De man merkte op dat het stonk in de winkel en zijn vrouw of vriendin beaamde dat! Het klopt, als je als Nederlander in Portugal in een winkel komt dan ruik je de penetrante geur van gedroogde en gezouten vis. Het nationale gerecht genaamd Bacalhau is hier immens populair, het schrikt vaak de Nederlander af vanwege de geur. Ze vielen van de ene verbazing in de andere, het feit dat er een compleet vacuüm verpakt biggetje (haast nog een embryo)  in de vitrine lag deed hen walgen en dan de varkens oren en snuiten op een schaal hielp ook niet echt om Portugal te zien als het land van “haute cuisine”. 
Ik genoot en bedacht stel dat het vakantie-stel in Vietnam of Japan op de markt lopen, die mensen eten nooit meer. ……

Ik heb nog wat nagenoten van de Hollanders in den vreemde maar moest nu echt mijn eigen winkelwagen voorzien van de diepvriesproducten. Ha, daar zag ik kreeft en die ging in het karretje, daarna tijgergarnalen, mosselen, krab, zalm en een beetje jammer, sardines! die heb ik liever vers! Ach we kunnen niet alles tegelijk eten. Het karretje begon aardig vol te geraken en ik zag al een denkbeeldige kassa-teller lopen en op tilt slaan. Het werd tijd me aan te sluiten bij de kassa . Het Hollandse stel was voor mij en zo te zien aan hun inkopen zal er nog wel een andere winkel bezocht moeten worden. Het was hun hier klaarblijkelijk niet bevallen. Het kassa-meisje vroeg hen van alles in het Portugees waar ik het antwoord wel op wist! Nee deze mensen moeten geen zegels en hebben ook geen klantenkaart en ja, ze willen een plastic zakje. De Nederlandse man reageerde in het Engels en het kassa meisje wist genoeg, ze toonde op de kassa wat ze schuldig waren en nam een creditkaart in ontvangst en er werd betaald……..

Intussen plaatste ik met één hand al wat levensmiddelen op de lopende band om met de andere hand mijn Portemonnee op te diepen, maar mijn achterzak was leeg! het zweet brak me uit. Zal die in de auto liggen? Ik nam de spullen van de band terug en liet andere klanten voorgaan en veinsde dat ik iets vergeten was. Ik laat de winkelwagen gewoon achter in een gangpad en ga dan onopvallend mijn portemonnee uit de auto halen bedacht ik. Achteloos tussen de tanden fluitend verliet ik de supermarkt. Ik doorzocht de hele auto maar geen portemonnee! Even dacht ik er over om zo weg te rijden…. nee dat kan ik niet maken stel dat de hele affaire vastgelegd is op een bewakingscamera dan loop ik over veertien dagen echt niet lekker door de winkel. Er zat maar één  ding op en dat is terug de winkel in en alles wat in het karretje ligt terug te leggen. Het is ook geen optie om de kar apart te laten zetten en later te betalen, het meeste is diepvries en ik woon echt te ver weg.

Met schaamrood op mijn kaken begon ik aan de vervelende klus. Ik voelde me zo ongelukkig en ik begon de winkelgang weer van voren af aan om nu de levensmiddelen stiekem terug te leggen. Ik kreeg het idee dat ik al heel de middag in de supermarkt was en nu ben ik ook nog eens de vakken aan het vullen. Als een dief in de nacht verliet ik de supermarkt. 
Bij mijn auto aangekomen wilde ik toch nog wel eens de auto goed doorzoeken. Uit de koffie bar die naast de supermarkt gelegen is stapten de twee Nederlanders die ik eerder in de winkel gestalkt had. En nu zag ik ook dat hun auto vlak bij de mijne stond. Ik heb een Portugees kentekenplaat dus dat kan me niet verraden. De Nederlandse man stapte evengoed recht op mijn auto af waarvan de deur nog open was vanwege mijn zoek actie onder de stoelen . Hij sprak me aan in het Engels en wees op mijn portemonnee die half onder de auto lag en vroeg of ik die zocht? Ik gaf me bloot en antwoordde in het Nederlands dat ik hem inderdaad kwijt was en bedankte hem uitvoerig en bood beide aan om iets te gaan drinken?

“Nee hoor, hartelijk bedankt” zei hij en vervolgde ”Ik ben er op mijn vakantie niet op uit om Nederlanders te ontmoeten!”

Groet Ferrie

  

zondag 10 september 2017

Een schreeuw om aandacht

Hij is een vondeling, onze Scooby en in huis genomen om toentertijd nog opgeleid te worden door onze Bimba (het gaat hier om honden). Hij was de helft kleiner dan de Golden Retriever en derhalve voor mij niet zo geschikt om aan een riempje te lopen, ik ben zelf bijna twee meter en voel me lullig met dat hondje in het openbaar. Nu moet ik zeggen dat Scooby klaarblijkelijk minder moeite heeft met maten en gewichten, het opjagen van wilde zwijnen (liefst mijn kant op) en reeën of herten is zijn grootste plezier. Het bos in met Scooby is voor een wildspotter een crime, hij verjaagt en verraad alles wat er loopt, ik noem hem wel eens “ nsb hondje” wat Ingrid als beledigend ervaart maar dan vertel ik haar dat het voor “niet snel bang” staat.
Er zijn meer dingen waar hij totaal niet bang voor is; bussen, vrachtauto’s en jeeps verjaagt hij blaffend van straat, personenauto’s zijn te min en draait hij zijn kop niet voor om.
Nu wonen wij in een streek in de bergen waar je het verkeer op één hand kan tellen, om zeven uur de schoolbus en de bakker en soms een verdwaalde auto…..
De weg door ons gehucht en het gehucht zelf ligt tegen een berg, wij wonen in het dal en zien nooit verkeer we kunnen het af en toe horen. 
Ingrid laat iedere ochtend het mormel uit zo ook deze keer, gebruik maken van de weg is nooit echt  nodig want we kunnen zo het bos in. Zo nu en dan komt ze een stukje terug over de weg om het brood op te halen wat de bakker aan een hek aan de weg ophangt voor zijn en ons gemak. Ook dit maal was brood broodnodig en Ingrid trotseerde de weg, het is maar een paar meter en de kans dat er iets langs komt is zeer klein.
Ik bevond me op het toilet met open raam en hoorde boven op de weg naar het leek een sirene afgaan en een doodsgil van ja welste. Wat zijn ze daar aan het uitvreten? was mijn eerste gedachte maar de darmendrang liet het mij nog niet toe om te gaan kijken. Vijf minuten later hoor ik Ingrid mijn naam roepen vanuit de kamer beneden en de wijze waarop…deed mij koud worden, met half afgeveegde plakbillen stoof ik de trap af……….
Daar zat ze op de bank met Scooby op haar schoot, wit als een laken (Ingrid bedoel ik) “ Scooby is onder een auto gelopen!” snikte ze, Ik vloekte en riep: “Hoe kan dat nou weer?”  Ze begon haar verhaal; de landrover van de boswachters passeerde net toen ik het brood ging halen en ik maande Scooby te zitten! wat hij ook netjes deed en hij liet de auto voorbij gaan, opeens besloot hij om hem toch maar te verjagen en kwam onder het achterwiel terecht. Het aanblik van die twee op de bank was niet om aan te zien, ze leken alle twee veel kleiner dan normaal en zagen er verslagen uit. Ik schelde nog even door, of die rothond nergens geen rekening mee houd, we hebben net Bimba begraven en nog nauwelijks verwerkt of die moet ook zo nodig aandacht. Nou, die zal die nu wel hebben, nu kunnen wij er mee naar de dierenarts. Na even snel gedoucht te hebben vanwege wat ongewenste fecaliën resten tussen de billen was de gang naar Figueiro  dos Vinhos om de dierenarts te bezoeken……
De dierenartspraktijk is ons bekend vanwege allerlei eerdere bezoekjes zoals de jaarlijkse inentingen met Bimba en een keer met Scooby. Het viel me op dat er vaak wisselingen van artsen zijn in de praktijk, het was alweer een nieuwe. Dit keer een dierenartsvrouwtje van pocket formaat wat ons verwelkomde en een assistente die direct vroeg hoe het hondje heette en de computer indook om Scooby zijn medische geschiedenis boven water te halen (staat ook zo betrokken).
Ingrid gaf te kennen dat Scooby waarschijnlijk nog onder een prototype naam stond omdat het een vondeling was en toen we hier met hem voor het laatst geweest waren had hij nog geen naam. Ze vond hem onder onze familienaam en de nodige administratieve rompslomp werd verricht. We volgde het artsenminiatuur naar de onderzoeksruimte waar Scooby voorzichtig werd onderzocht, diverse röntgenfoto’s werden genomen en getoond zodat ik nu van de binnen en buitenkant van Scooby kan houden……..
Zo op het eerste zicht wel een opdonder gehad maar niet echt hele grote interne schade was de eerste diagnose van de arts. Zijn achterpoot bleek wel uit de kom en om meer te onderzoeken moest hij een dag en nachtje blijven. In de loop van de dag bleek dat de achterpoot niet in de kom bleef en een operatie moest volgen. Er volgde een opsomming van wat het zou gaan kosten, daar schrok ik wel van maar Ingrid vond geld in dit geval niet belangrijk: “Het arme schaap” zei ze. 
Ik wees haar er op dat als het een schaap was overkomen dat die dan na een noodslachting als shoarma vlees in de diepvries was geëindigd. Ik ging nog even door om te zeggen hoe hypocriet wij mensen konden zijn: “Ooit al eens een lammetje op schoot gehad?”. Ze vond het geen vergelijk en ze had wel een punt. 
Scooby onderging zijn operatie en Ingrid kon hem de volgende dag ophalen.
Na haar thuiskomst met Scooby schrok ik me dood het beestje was natuurlijk geschoren en zijn hele achterlijf was opgezwollen en bont en blauw, hij mocht de eerste drie weken niet lopen………
Na een zeer onrustige nacht van piepen en janken viel hij in de ochtend in slaap. 


We draaien een B&B en moeten er voor onze gasten staan. 

We hadden het geluk dat onder de gasten drie dierenliefhebbers bij waren die nota bene nog verpleegkundige waren ook. Ze namen veel zorg op zich wat ons wat verlichting gaf om nog andere dingen te regelen. Scooby leek steeds iedereen te bedanken voor de knuffel want hij stak elke keer zijn voorpootje uit. Dat deed hij voor zijn ongeluk ook als hij iets tussen zijn pootje had om het er dan door ons uit te laten halen. We vertrouwden het niet en omdat hij na thuiskomst ook nog steeds niet geplast had ging Ingrid terug naar de dierenarts. Na weer wat foto’s bleek zijn voorpootje gebroken, en moest gespalkt worden. Hoeveel pech kon het hondje hebben. Weer thuis moest er op gelet worden dat hij niet ging lopen volgens de dierenarts, wellicht een wat overbodige opmerking gezien zijn verwondingen……….
Met meer pillen dan hondenbrokken moet Scooby dit gaan overleven en trotseren. Ook van ons word er natuurlijk inzet gevraagd, hij zal zijn behoeftes bijna op commando moeten leren doen en na de drie weken zal er eerst nog geoefend moeten worden met lopen enz. 
Ingrid liet zich van haar crea-bea kant zien en naaide van spijkerstof een draagzak met ruimte voor het plas en poep gebeuren.
 Na diverse pogingen om hem zijn behoefte te laten doen wat hij niet deed op commando, werd het ons te gek, zijn buikje voelde zeer gespannen aan en het moest vast pijnlijk zijn na olijfolie van eigen makelij door zijn brokken hoopten we op een goed resultaat. Vergeet het maar! het lukte niet en een laxeermiddel moest de oplossing bieden. De dierenartsrekening liep lekker op (maar geld is niet belangrijk) en om de acht uur diende het spul toegediend te worden. Na vier dagen nog geen resultaat stonden wij op het punt om hem middels hulp van de dierenarts een klysma toe te dienen….

Voor vertrek probeerde Ingrid het nog een keer …en jawel, hondje Scooby legde het ei van zijn leven. Wij zijn nog nooit zo blij geweest om een hond te zien kakken zelfs de geur op dat moment kon niet op tegen de geur van een vers gebakken appeltaart, zelfs in een hondendrol stappen zal nooit meer het zelfde zijn! Nu wisten we dat alles nog werkte en dat gaf ons wat meer vertrouwen in herstel. 
We hebben nog een paar weken te gaan en dan volgt volgens de dierenarts fysio therapie! En weer voelde ik me wat ongemakkelijk gezien het feit dat er zoveel mensen zijn die dat ook nodig hebben maar niet kunnen bekostigen. Ik denk dat een idee van een FB vriend, in dit geval Esmee Beerenschot om hem als therapie te laten zwemmen wel eens uitkomst kan bieden. Ik ben al wat poolshoogte gaan nemen, ons riviertje met de waterval en zwembad zal te koud zijn, wij hebben wel een stuwmeer in de buurt waarvan het water meestal lekker warm is……

Ik weet alleen niet hoe Scooby op een speedboot reageert!

Groet Ferrie