maandag 3 april 2017

Rijvaardigheidsbewijs in buitenland!


Bijna verlopen dat is hij, mijn rijbewijs, dus dat vraagt om actie maar hoe, wat, waar?  
Ik had hem allang in moeten ruilen voor een Portugees exemplaar. Ik ben niet zo accuraat en dat nekt me nogal eens. Na rondgevraagd te hebben werd mij geadviseerd om eerst een formulier bij een rijschoolhouder op te halen (gezondheidsverklaring) en die in te laten vullen door een arts. Oké bij deze, en inderdaad een behulpzaam deskmeisje bij de rijschool kon er mij één doen bekomen.             

Nu nog een arts bezoeken, en daar heb ik dus wel ervaring mee. Deze jongen gaat echt niet meer in de wachtkamer van het Centro de Saude zitten, tegen de tijd dat ik dan een dokter zie is mijn rijbewijs definitief verlopen en wacht me een nieuw rijexamen.
Ik had een beter plan; in een dorp verder zit een privé dokter en daar had ik wel wat geld voor over. Je behoefde geen afspraak te maken werd mij verzekerd en het is er nooit druk. Het was even zoeken maar tussen twee winkels een payshop (tijdschriftenhandel) en een groenteboer zat de praktijk van de betreffende dokter. Het pandje was nog geen twee meter breed en het bordje met het opschrift “Medico” was niet groot en maakte een latere ogentest overbodig.
Men had gelijk, het moment dat ik de wachtkamer binnenstapte piepte juist een patiënt voor mij de artsenkamer binnen, verder zat er niemand. Ik nam plaats op één der zes stoelen die ooit een bordeauxrode bekleding hadden gehad en waren nu wat vettig zwart net als de rest van de ruimte. Ik vroeg me af hoe moeilijk het was om een ruimte van twee bij drie schoon te houden! Af en toe de voordeur open laten staan had al veel effect gehad. Goed daar kwam ik niet voor en vond het wel best. De deur naar de artsenkamer was met leer gecapitonneerd om het geluid naar de wachtkamer te beperken, wat geen bijster beste job was geweest want ik hoorde de patiënt om de haverklap rochelend zijn keel schrapen en kuchen. Ha dacht ik pilletje voor zijn keel en aftaaien jij………mijn beurt!
Het duurde toch langer dan mij beloofd was en bekeek het formulier nog eens dat ik eerder bij de rijschool verkregen had. Nu ik toch zit te wachten zal ik mijn gegevens alvast invullen dat zal het bezoek verkorten. Na alle tegels en vliegen geteld te hebben zwaaide plots de deur van het artsenverblijf open en de patiënt werd uitgezwaaid. 

Rochelend en zijn keel schrapend waarna een kuch, stelde de arts zich voor ……..?? De arts was zeer klein van stuk en al ruim zeventig hij droeg een papieren artsenjas die veel te groot was en los om zijn lijf wapperde. Hij deed me denken aan een half afgewikkeld wc rolletje. Het artsenverblijf zelf was raamloos en werd verlicht met een TL balk waarvan de starter aan het wedijveren was met de TL-buis om licht te verspreiden. De ruimte was ongeveer drie bij drie meter met een veel te groot bureau en aan weerskanten een stoel waarvan een draaistoel, een onderzoeksbed en een kast voorzien van een schuifdeur. Het bureau was bezaait met papieren en een lamp, asbak met pijp en een pakje tabak!!  Aan de artsenruimte was een toilet gebouwd eveneens met een schuifdeur die openstond waarschijnlijk voor eventueel meer zitplaats als je als stel binnenkomt.
Wat was het doel van mijn bezoek? Ik overhandigde het formulier met de hoop dat er dan weinig uitleg nodig was. En dat was ook zo! “ U heeft het al ingevuld” was de reactie van de arts “Ik heb mijn gegevens alvast ingevuld” was mijn verweer met enige trots omdat ik het Portugees zo goed had begrepen. “ Dat is mijn werk “ stelde de arts en verscheurde het formulier om daarna een nieuwe te pakken van een formulierenstapel. Ik was dus voor Jan … bij de rijschoolhouder geweest.  Hij vroeg om mijn rijbewijs en een cartao de residencia (inwonerskaart) die ik hem netjes overhandigde.  
Hij zag dat ik Nederlander was en ontdooide uit zijn artsen(wc)rol en begon een verhaal over zijn zus die al veertig jaar in Amsterdam woont en een Portugees restaurant uitbaat aan de overkant van het Rijksmuseum. Als je die plek kan betalen zal uw zus wel muito dinheiro (veel geld) hebben stelde ik en hij begon te glimmen en een lach verscheen op zijn gezicht “Ja meer als ik” was het antwoord en noemde een aantal plaatsen op waar hij al eens was geweest tijdens zijn bezoeken aan zus lief. Ik heb een behoorlijke topografische kennis maar vermoed dat al die plaatsen op Vlieland liggen want ik herkende er geen één van maar op Vlieland ben ikzelf nog nooit geweest (Of was het zijn uitspraak?)
 Hij vroeg of ik alle categorieën wilde behouden die op het rijbewijs stonden, (Ja zeker ik heb ze allemaal)  “doe maar, hoezo?”  hij begon uit te leggen na weer een rochel en een kuch dat er voor de vrachtwagen en bus een psychologische test vereist was! Die durf ik niet meer aan, vergeet het maar! Ik vermoed dat ik dan alleen nog maar in een ambulance mag rijden (achterin met dwangbuis) doe dan alleen de auto en motor maar. Met het motorrijbewijs wil ik me misschien als ik tachtig ben nog eens aansluiten bij de Hells Angels voor wat avontuur!
De test begon, ik moest mijn arm op een kussen leggen (die met dezelfde stof als de stoelen in de wachtkamer was bekleed en ook zo vettig), om de bloeddruk op te meten. Te hoog was de conclusie. Ja dat is me bekend daar heb ik medicijnen voor! Die schijnen dan niet te werken zei het doktertje en schreef me andere voor “kosten bijna niets maar ze kunnen je leven redden”. Ik wees op het pakje tabak “ kost veel maar kan je leven bekorten” Geen lachje kon eraf hij richtte zich weer op de gezondheidsverklaring terwijl het anti hoge bloeddruk-recept tussen zijn korte beentjes uit een printer rolde onder het bureau. Wederom verscheurde hij de verklaring zonder uitleg en begon een verse in te vullen (altijd moeilijk om een foutje toe te geven). Eindelijk was de taak voltooid en met een zegel en handtekening overhandigde hij mijn felbegeerde formulier. Ook de recepten, drie stuks voor drie maanden kreeg ik mee voor de farmacia. Ter afscheid moest ik twintig euro aftikken, geen wonder dat zijn zuster het beter deed!
Nu rest mij nog om bij de desbetreffende instantie mijn rijbewijs te gaan verlengen. Dat zal wel in de grote stad Coimbra of Leiria worden dat is van mijn dorp een uur rijden maar met de wetenschap dat ik gezond verklaard ben moet dat wel goed aflopen. Nee ik mankeer niets….Ik heb hier in Portugal al zoveel mensen met een hoge bloeddruk zien rijden.      
Met een bijna verlopen rijbewijs en met de naam van de straat waar de betreffende instantie (IMTT) zich bevind in mijn navigatie systeem, gingen we (Ingrid en honden) vol vertrouwen naar Leiria afstand 80 km. Ik moet zeggen dat verliep vlot en we hadden het zo gevonden. Een groot parkeerterrein omsloot het gebouw waar we moesten zijn en stond ook vol.
Een tip voor de Nederlander als men met ambtenaren in Portugal of Spanje dan wel Italië te doen heeft, zorg dat je net voor de lunch aan de beurt bent, je wordt in de regel wat sneller geholpen en drank en slaap speelt nog geen rol. In dit geval was dat overbodig want het kantoor werkte gewoon tussen de middag door. De receptieruimte zat vol en er stonden zelfs mensen buiten. Ingrid wurmde zich langs de menigte om uit te zoeken waar we moesten zijn Ik verbleef nog even buiten (roken). Ze kwam na vijf minuten  terug en had een nummertje moeten trekken en meldde dat er nog veertig mensen voor ons waren!!
We konden al gauw zien hoe snel ( beter gezegd langzaam) het verliep en Ingrid stelde voor om maar wat boodschappen te doen tussendoor. Dat is nu niet echt iets voor mij om weg te lopen! maar gezien de rij mensen leek het me een goed plan. Het boodschappen doen liep voor mij uit de hand “Moet je nu net deze keer de winkel leeg kopen” vroeg ik Ingrid maar ze liet zich niet opjutten en stelde voor de honden ook maar even uit te laten. Ik kreeg de kippenkoorts en maande haar op te schieten. Na terugkomst  bij het IMTT waren er nog twintig wachtende voor ons…..
We hebben die tijd daar uitgezeten. Intussen bedacht ik me opeens, ik heb geen pasfoto’s  helemaal niet aan gedacht, ik werd ongerust afijn zal wel zien hoe het afloopt. We werden door een bode verwezen naar een bureau alwaar een dame de papierenzooi in ontvangst nam en ze begon ijverig de zaak te verwerken, dat gaf hoop. Ingrid gaf antwoord op de vragen ze kan al redelijk goed communiceren in het Portugees. Plots gaf de dame aan dat ik naar een ander bureau moest waar iemand mijn pasfoto zal maken…… Pffff  voor niets me druk gemaakt. De pasfotoneemster liet me het resultaat van haar werk zien en vroeg of ik tevreden was. Al had ze me blote kont gefotografeerd ik vond alles goed.
Uiteindelijk kreeg ik een formulier wat dienst moest doen als voorlopig rijbewijs en het zal twee maanden geldig zijn, mocht ik dan nog geen nieuw rijbewijs ontvangen hebben moest ik het formulier komen laten verlengen!!…. wel, wel.
Na mijn postbus bijna twee maanden elke dag te hebben geleegd behalve op zondag en maandag was er nog steeds geen rijbewijs! Het voorlopig rijbewijs dreigde te verlopen en ik zal me weer bij het IMTT moeten gaan vervoegen. Ik dacht nog, eerst verloopt mijn rijbewijs en nu verloopt mijn voorlopig rijbewijs, zal ik nu een voorlopig voorlopig-rijbewijs krijgen.
Het formulier zal het weekend verlopen en ik koos ervoor op donderdag te gaan want op vrijdag is het overal drukker. Daar gingen we weer …richting Leiria 160 km op en neer incalculerend dat het ons weer een dag gaat kosten. Deze keer hadden ik wat meer geluk temeer omdat we niet om boodschappen konden, we waren namelijk bijna gelijk aan de beurt. De juffrouw checkte de computer en gaf ons te kennen dat het rijbewijs ergens onderweg was. We kregen een nummer op een formulier voor ons plaatselijk postkantoor nog altijd 7 km van ons dorp en moesten daar maar eens gaan vragen. Aangekomen bij het postkantoor moesten we toch wachten want het was lunchtijd! Om halfdrie ging de deur open en Ingrid ging polshoogte nemen. Ze kwam terug met een lach op haar gezicht, de postbeambte had haar verteld dat de postbode uitgerekend vandaag  onderweg was om de gehoopte post af te geven en zo niet ….morgen terugkomen.
Terug in ons dorpje keek ik vol spanning in de brievenbus……leeg  Ik had niet anders verwacht! dan morgen maar weer terug naar het Postkantoor. Een uur na thuiskomst stormt een autootje van de post toeterend ons straatje in met grote haast, de postbode komt de auto niet uit vandaar het toeteren . We moesten voor ontvangst tekenen en hij overhandigde een DICHTE enveloppe “Alstublieft uw rijbewijs” riep hij triomfantelijk alsof hij wist hoeveel moeite het ons gekost had….. waarschijnlijk was dat ook zo!!  

Had ik maar voor de (drukke) vrijdag gekozen dan had ik geen dag verloren en met een  nieuw rijbewijs naar Leiria kunnen gaan……of ?

Groet,                                                                                                                                                 

Rijvaardige Ferrie