Bijna
verlopen dat is hij, mijn rijbewijs, dus dat vraagt om actie maar hoe, wat, waar?
Ik had hem allang in moeten
ruilen voor een Portugees exemplaar. Ik
ben niet zo accuraat en dat nekt me nogal eens. Na rondgevraagd te hebben werd
mij geadviseerd om eerst een formulier bij een rijschoolhouder op te halen
(gezondheidsverklaring) en die in te laten vullen door een arts. Oké bij deze,
en inderdaad een behulpzaam deskmeisje bij de rijschool kon er mij één doen
bekomen.
Nu
nog een arts bezoeken, en daar heb ik dus wel ervaring mee. Deze jongen gaat
echt niet meer in de wachtkamer van het Centro de Saude zitten, tegen de tijd
dat ik dan een dokter zie is mijn rijbewijs definitief verlopen en wacht me een
nieuw rijexamen.
Ik had een
beter plan; in een dorp verder zit een privé dokter en daar had ik wel wat geld
voor over. Je behoefde geen afspraak te maken werd mij verzekerd en het is er
nooit druk. Het was even zoeken maar tussen twee winkels een payshop (tijdschriftenhandel)
en een groenteboer zat de praktijk van de betreffende dokter. Het pandje was
nog geen twee meter breed en het bordje met het opschrift “Medico” was niet
groot en maakte een latere ogentest overbodig.
Men had
gelijk, het moment dat ik de wachtkamer binnenstapte piepte juist een patiënt
voor mij de artsenkamer binnen, verder zat er niemand. Ik nam plaats op één der
zes stoelen die ooit een bordeauxrode bekleding hadden gehad en waren nu wat vettig
zwart net als de rest van de ruimte. Ik vroeg me af hoe moeilijk het was om een
ruimte van twee bij drie schoon te houden! Af en toe de voordeur open laten
staan had al veel effect gehad. Goed daar kwam ik niet voor en vond het wel
best. De deur naar de artsenkamer was met
leer gecapitonneerd om het geluid naar de wachtkamer te beperken, wat geen
bijster beste job was geweest want ik hoorde de patiënt om de haverklap rochelend
zijn keel schrapen en kuchen. Ha dacht ik pilletje voor zijn keel en aftaaien jij………mijn
beurt!
Het duurde
toch langer dan mij beloofd was en bekeek het formulier nog eens dat ik eerder
bij de rijschool verkregen had. Nu ik toch zit te wachten zal ik mijn gegevens
alvast invullen dat zal het bezoek verkorten. Na alle tegels en vliegen geteld
te hebben zwaaide plots de deur van het artsenverblijf open en de patiënt werd
uitgezwaaid.
Rochelend en zijn keel
schrapend waarna een kuch, stelde de arts zich voor ……..?? De arts was zeer klein van stuk en
al ruim zeventig hij droeg een papieren artsenjas die veel te groot was en los
om zijn lijf wapperde. Hij deed me denken aan een half afgewikkeld wc rolletje.
Het artsenverblijf zelf was raamloos en werd verlicht met een TL balk waarvan de starter aan het wedijveren was met
de TL-buis om licht te verspreiden. De ruimte was ongeveer drie bij drie meter
met een veel te groot bureau en aan weerskanten een stoel waarvan een
draaistoel, een onderzoeksbed en een kast voorzien van een schuifdeur. Het
bureau was bezaait met papieren en een lamp, asbak met pijp en een pakje tabak!! Aan de artsenruimte was een toilet gebouwd eveneens met een
schuifdeur die openstond waarschijnlijk voor eventueel meer zitplaats als je
als stel binnenkomt.
Wat was het
doel van mijn bezoek? Ik overhandigde het formulier met de hoop dat er dan
weinig uitleg nodig was. En dat was ook zo! “ U heeft het al ingevuld” was de
reactie van de arts “Ik heb mijn gegevens alvast ingevuld” was mijn verweer met
enige trots omdat ik het Portugees zo goed had begrepen. “ Dat is mijn werk “
stelde de arts en verscheurde het formulier om daarna een nieuwe te pakken van
een formulierenstapel. Ik was dus voor Jan … bij de rijschoolhouder
geweest. Hij vroeg om mijn rijbewijs en een
cartao de residencia (inwonerskaart) die ik hem netjes overhandigde.
Hij zag dat ik Nederlander was en ontdooide
uit zijn artsen(wc)rol en begon een verhaal over zijn zus die al veertig jaar
in Amsterdam woont en een Portugees restaurant uitbaat aan de overkant van het
Rijksmuseum. Als je die plek kan betalen zal uw zus wel muito dinheiro (veel
geld) hebben stelde ik en hij begon te glimmen en een lach verscheen op zijn
gezicht “Ja meer als ik” was het antwoord en noemde een aantal plaatsen op waar
hij al eens was geweest tijdens zijn bezoeken aan zus lief. Ik heb een
behoorlijke topografische kennis maar vermoed dat al die plaatsen op Vlieland
liggen want ik herkende er geen één van maar op Vlieland ben ikzelf nog nooit
geweest (Of was het zijn uitspraak?)
Hij vroeg of ik alle categorieën wilde
behouden die op het rijbewijs stonden, (Ja zeker ik heb ze allemaal) “doe maar, hoezo?” hij begon uit te leggen na weer een rochel en
een kuch dat er voor de vrachtwagen en bus een psychologische test vereist was!
Die durf ik niet meer aan, vergeet het maar! Ik vermoed dat ik dan alleen nog
maar in een ambulance mag rijden (achterin met dwangbuis) doe dan alleen de
auto en motor maar. Met het motorrijbewijs wil ik me misschien als ik tachtig
ben nog eens aansluiten bij de Hells Angels voor wat avontuur!
De test
begon, ik moest mijn arm op een kussen leggen (die met dezelfde stof als de
stoelen in de wachtkamer was bekleed en ook zo vettig), om de bloeddruk op te
meten. Te hoog was de conclusie. Ja dat is me bekend daar heb ik medicijnen
voor! Die schijnen dan niet te werken zei het doktertje en schreef me andere
voor “kosten bijna niets maar ze kunnen je leven redden”. Ik wees op het pakje
tabak “ kost veel maar kan je leven bekorten” Geen lachje kon eraf hij richtte
zich weer op de gezondheidsverklaring terwijl het anti hoge bloeddruk-recept
tussen zijn korte beentjes uit een printer rolde onder het bureau. Wederom
verscheurde hij de verklaring zonder uitleg en begon een verse in te vullen (altijd
moeilijk om een foutje toe te geven). Eindelijk was de taak voltooid en met een
zegel en handtekening overhandigde hij mijn felbegeerde formulier. Ook de
recepten, drie stuks voor drie maanden kreeg ik mee voor de farmacia. Ter
afscheid moest ik twintig euro aftikken, geen wonder dat zijn zuster het beter
deed!
Nu rest mij
nog om bij de desbetreffende instantie mijn rijbewijs te gaan verlengen. Dat
zal wel in de grote stad Coimbra of Leiria worden dat is van mijn dorp een uur
rijden maar met de wetenschap dat ik gezond verklaard ben moet dat wel goed
aflopen. Nee ik mankeer niets….Ik heb hier in Portugal al zoveel mensen met een
hoge bloeddruk zien rijden.
Met een
bijna verlopen rijbewijs en met de naam van de straat waar de betreffende
instantie (IMTT) zich bevind in mijn navigatie systeem, gingen we (Ingrid en
honden) vol vertrouwen naar Leiria
afstand 80 km. Ik moet zeggen dat verliep vlot en we hadden het zo gevonden.
Een groot parkeerterrein omsloot het gebouw waar we moesten zijn en stond ook
vol.
Een tip voor de Nederlander als men
met ambtenaren in Portugal of Spanje dan wel Italië te doen heeft, zorg dat je
net voor de lunch aan de beurt bent, je wordt in de regel wat sneller geholpen
en drank en slaap speelt nog geen rol. In dit geval was dat overbodig want het
kantoor werkte gewoon tussen de middag door. De receptieruimte zat vol en er
stonden zelfs mensen buiten. Ingrid wurmde zich langs de menigte om uit te
zoeken waar we moesten zijn Ik verbleef nog even buiten (roken). Ze kwam na
vijf minuten terug en had een nummertje
moeten trekken en meldde dat er nog veertig mensen voor ons waren!!
We konden al
gauw zien hoe snel ( beter gezegd langzaam) het verliep en Ingrid stelde voor
om maar wat boodschappen te doen tussendoor. Dat is nu niet echt iets voor mij
om weg te lopen! maar gezien de rij mensen leek het me een goed plan. Het
boodschappen doen liep voor mij uit de hand “Moet je nu net deze keer de winkel
leeg kopen” vroeg ik Ingrid maar ze liet zich niet opjutten en stelde voor de
honden ook maar even uit te laten. Ik kreeg de kippenkoorts en maande haar op
te schieten. Na terugkomst bij het IMTT
waren er nog twintig wachtende voor ons…..
We hebben
die tijd daar uitgezeten. Intussen bedacht ik me opeens, ik heb geen
pasfoto’s helemaal niet aan gedacht, ik
werd ongerust afijn zal wel zien hoe het afloopt. We werden door een bode
verwezen naar een bureau alwaar een dame de papierenzooi in ontvangst nam en ze
begon ijverig de zaak te verwerken, dat gaf hoop. Ingrid gaf antwoord op de
vragen ze kan al redelijk goed communiceren in het Portugees. Plots gaf de dame
aan dat ik naar een ander bureau moest waar iemand mijn pasfoto zal maken……
Pffff voor niets me druk gemaakt. De
pasfotoneemster liet me het resultaat van haar werk zien en vroeg of ik
tevreden was. Al had ze me blote kont gefotografeerd ik vond alles goed.
Uiteindelijk
kreeg ik een formulier wat dienst moest doen als voorlopig rijbewijs en het zal
twee maanden geldig zijn, mocht ik dan nog geen nieuw rijbewijs ontvangen
hebben moest ik het formulier komen laten verlengen!!…. wel, wel.
Na mijn
postbus bijna twee maanden elke dag te hebben geleegd behalve op zondag en
maandag was er nog steeds geen rijbewijs! Het voorlopig rijbewijs dreigde te
verlopen en ik zal me weer bij het IMTT moeten gaan vervoegen. Ik dacht nog,
eerst verloopt mijn rijbewijs en nu verloopt mijn voorlopig rijbewijs, zal ik
nu een voorlopig voorlopig-rijbewijs krijgen.
Het
formulier zal het weekend verlopen en ik koos ervoor op donderdag te gaan want op
vrijdag is het overal drukker. Daar gingen we weer …richting Leiria 160 km op
en neer incalculerend dat het ons weer een dag gaat kosten. Deze keer hadden ik
wat meer geluk temeer omdat we niet om boodschappen konden, we waren namelijk bijna
gelijk aan de beurt. De juffrouw checkte de computer en gaf ons te kennen dat
het rijbewijs ergens onderweg was. We kregen een nummer op een formulier voor ons
plaatselijk postkantoor nog altijd 7 km van ons dorp en moesten daar maar eens
gaan vragen. Aangekomen bij het postkantoor moesten we toch wachten want het
was lunchtijd! Om halfdrie ging de deur open en Ingrid ging polshoogte nemen. Ze
kwam terug met een lach op haar gezicht, de postbeambte had haar verteld dat de
postbode uitgerekend vandaag onderweg
was om de gehoopte post af te geven en zo niet ….morgen terugkomen.
Terug in ons
dorpje keek ik vol spanning in de brievenbus……leeg Ik had niet anders verwacht! dan morgen maar
weer terug naar het Postkantoor. Een uur na thuiskomst stormt een autootje van
de post toeterend ons straatje in met grote haast, de postbode komt de auto
niet uit vandaar het toeteren . We moesten voor ontvangst tekenen en hij overhandigde
een DICHTE enveloppe “Alstublieft uw rijbewijs” riep hij triomfantelijk alsof
hij wist hoeveel moeite het ons gekost had….. waarschijnlijk was dat ook zo!!
Had ik maar
voor de (drukke) vrijdag gekozen dan had ik geen dag verloren en met een nieuw rijbewijs naar Leiria kunnen gaan……of ?
Groet,
Rijvaardige Ferrie