Eén van de mooiste mensen in mijn leven was mijn
schoonvader! op zijn dochter na dan. Hij was zakenman in hart en nieren en kon
je zaken verkopen die je niet nodig had maar waar je toch gelukkig van werd.
Hij was winkelier (warenhuis) in een veel bezocht toeristenstadje wat
overspoeld werd door onze zuiderburen, omdat in die tijd veel zaken in ons land (Nederland)
goedkoper waren dan in België. Hij was een keiharde werker en deed dat zeven
dagen in de week. Tijd voor vakantie was er alleen in de wintermaanden en op
een dag riep hij ons samen om zijn vakantieplan te ontvouwen. Ik had nog maar net
verkering met Ingrid dus die uitnodiging kwam als een verrassing te meer omdat
hij me niet zo geschikt vond voor zijn dochter. Het plan was om met zijn
zessen (Ingrid en haar zus, zwager, schoonmoeder en vader) af te reizen naar
Zuid Afrika. Hij had als instrumentmaker tien jaar in Z. Afrika gewerkt in de
diamantmijnen. Zijn dochters waren daar geboren maar ze vonden dat het toch
beter was om ze in Nederland te laten opgroeien…………
Het waren in die tijd onrustige politieke omstandigheden om
er te blijven wonen, maar een vakantie moest nog wel kunnen Het was met name
voor hen om te laten zien waar de dochters geboren waren en hoe mooi het land
was. Vanuit Nederland werd er een camper gehuurd met het doel om zes weken Zuid
Afrika te doorkruisen. Het was voor mij mijn eerste vlucht en de toen nog
gratis alcoholische drankjes op internationale vluchten hebben de vliegtijd
drastisch bekort. Bij het ophalen van de camper in Johannesburg schrokken we
ons dood, het ding was veel kleiner dan was voorgespiegeld en je moest wel
verrekte veel van elkaar houden om daar
zes weken in door te brengen. Na de uitleg en het inpakken van onze spullen kon het avontuur beginnen. Mijn schoonvader
had een route uitgestippeld met ruimte voor overleg, het Kruger wildpark, de
tuin-route en de Kimberley diamant mijnen waren wel vaste gegevens…………
Ik werd aangewezen als geschiktste chauffeur omdat ik een
vrachtwagenrijbewijs bezat, toch werd er vaak per toerbeurt gereden (de mannen) nadat een ieder
de grootte of eigenlijk het compacte van de camper gewend was. Het was nodig om
zo nu en dan een hotelkamer te boeken om de lieve pais en vree te bewaren, omdat
we toch wel heel erg kort op elkaars lip leefden. Na zo’n nachtje van roddelen,
konkelfoezen en wat erotische ontspanningsgymnastiek om stoom af te blazen, kon
je er weer een paar dagen tegen. We hadden de tuinroute achter de rug en waren op
weg naar het Kruger National Park. We reden door bergachtig gebied en genoten
van de natuur en uitzichten. De weg ging op en af en voorzichtigheid was
geboden omdat een vrachtauto je nauwelijks kon passeren. Het werd dan ook tijd rond
drieën voor een bakje koffie na een geconcentreerde rit. Er werd een
parkeerplaats gevonden naast de smalle weg en koffie werd gezet……….
In afwachting van de koffie wilde mijn aanstaande
schoonvader en ik wel even de benen strekken en we vonden een aantrekkelijk pad
om te volgen. Het moest wel een soort van wandelroute zijn omdat er hier en
daar een wit voetje op een boom geschilderd was. We zullen die eens een tijdje
volgen, maar al gauw werd de bebossing wilder en de enige voetjes die we nog
zagen waren als we naar ons eigen schoenen keken. Ik volgde blindelings,
tenslotte had deze man in dit land gewoond.
Geen voetje of enig herkenningspunt
kwam nog voor en we hadden zeker al een uurtje gelopen Het werd wilder en
wilder en zo nu en dan hoorden we het geschreeuw van apen en andere niet te
herkennen dieren (we wilden het niet weten). Ik begon hem te knijpen en merkte aan die ouwe dat hij het ook niet
meer wist. We sjouwden voort en vloekte op die voetjesschilder. Ik voelde dat we
berg op en af gingen door watergangen en doornstruiken……. en we konden
uiteindelijk concluderen, we waren verdomme……
verdwaald!
Uren baggerden we voort, het werd later en later en het begon
al donker te worden “ Als ze ons maar niet gaan zoeken” was die ouwe zijn
opmerking “ want dan zijn we straks allemaal verdwaald”. We moesten de weg
terug vinden en in dit geval de rijweg. Er was veel overleg tussen hem en mij
maar we hadden duidelijk een verschillend richtingsgevoel, als hij rechts wilde
vond ik links beter en andersom. Zijn woorden bleven maar spoken in mijn hoofd “
Als ze ons maar niet gaan zoeken!” Het was nu echt donker en bij elke schreeuw of
brul uit het bos scheet ik zowat in mijn broek. Opeens ver boven ons zagen we
een paar lichten en ze bewogen, dus daar
moest een weg zijn! En inderdaad bij het naar boven klimmen kwamen we een geul
tegen die bij overtollig regen het water van de weg moest afvoeren. Dat stelde
mij al wat geruster, mensenhanden waren hier bezig geweest. Wij bereikten de weg
die naar boven en beneden liep………
Wat is wijsheid, welke kant op? “Naar boven!” zei die ouwe
“Naar beneden!” zei ik en dreigde alleen te gaan als hij niet wilde luisteren.
“Hoe eigenwijs kun je zijn” was zijn stelling maar sjokte luid protesterend
achter mij aan. Na een half uur op die donkere weg te hebben gelopen kwam er
een vrachtauto van de berg aanrijden en we bleven midden op de weg staan om
hem te laten stoppen. Het kon me niet meer schelen al reed hij over me heen.
Dat deed de chauffeur niet en hij stopte, het eerste wat hij zei was of we wel
goed bij ons hoofd waren om hier in het donker te wandelen omdat het stikt van
de wilde beesten en vooral de bavianen waren nogal agressief de laatste tijd.
We vroegen de man of hij een camper langs de weg had zien staan? waar hij
ontkennend op antwoordde “ Zie je wel
ouwe we moeten naar beneden” was gelijk mijn opmerking. De cabine was vol arbeiders
maar er was achterin de open laadbak nog plaats om mee te rijden………
Ik stond rechtop achter de cabine en kon er zo bovenuit
kijken. Ik begon net te twijfelen of het wel dezelfde weg was die we die middag
hadden afgelegd toen ik daar eindelijk de slecht verlichtte camper zag staan.
Ik ramde onnodig op de cabine omdat de chauffeur al afremde. We sprongen
opgelucht van de laadbak, bedankten de Afrikanen en huppelde naar de camper. Het
onthaal was niet zoals we het ons hadden voorgesteld. Na de eerste opluchting
en juichmomenten kregen we de wind van voren. Hoe onverantwoord we waren
geweest en met de anderen totaal geen rekening hadden gehouden, de stemming was
er uit en er werden over en weer verwijten gemaakt. Het werd nog erger toen
zwager lief zich liet ontvallen dat hij ons was gaan zoeken. Het kookpunt was
bij die ouwe nu gestegen en hij schreeuwde nu ook: “Hoe kun je nu die vrouwen
alleen laten, je had ook kunnen verdwalen” en hij ging door “Je moet altijd op
de plaats blijven waar we elkaar het
laatst gezien hebben” …………
Het waren natuurlijk de zenuwen geweest die ons op braken, met
gemengde gevoelens gingen de vier naar bed …..die ouwe en ik hadden nog zoveel
adrenaline gehalte in ons bloed dat we besloten te gaan rijden en wel de hele
nacht door! We kropen samen voorin en die ouwe sloot een gordijntje achter ons
om ons te scheiden van de rest, we voelde ons onbegrepen. Ik reed en hij zat met
zijn voeten op het dashboard nog na te pruttelen. Nadat het “stof “ was neergedaald
hebben we samen de dag doorgenomen en nog veel plezier gehad, we verzonnen
allerlei scenario’s hoe het ook af had kunnen lopen, natuurlijk met de nodige
humor. Het was een dag en een nacht geweest die ons voor het leven aan elkaar
had verbonden. Over mijn geschiktheid om
zijn dochter te trouwen heb ik nooit iets van hemzelf vernomen, wel van anderen:
“Ingrid en Ferrie” dat zit wel snor! was
zijn mening…………
Groet Ferrie
Hoi Ingrid en Ferrie,
BeantwoordenVerwijderenHet gebeuren staat mij nog helder voor de geest alsof het gisteren is gebeurd.
Mijn zoektocht naar jullie is overigens beperkt gebleven. Onder druk van moeder en dochters, die kennelijk wel bereid waren om de ideale schoonzoon op te offeren, ben ik op weg, zeg maar bospad, gegaan. Ik was een goed kwartiertje onderweg toen het al wat donkerder werd en me meer vreemde geluiden omringden dan me lief was. Met de naar mijn idee verstandige gedachte; beter één man in de buurt, dan drie verdwenen of opgegeten, ben ik maar terug gegaan. End well, al well. Prachtige vakantie overigens.
Groetjes Paul
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderen