zondag 25 mei 2014

Hondenleven 2

Ik ben het nog steeds niet gewend ons nieuw hondje (Scooby) hij is jong, ongeveer negen maanden en heeft dan ook veel aandacht nodig. Opvoeden van “Stinkie”(zie hondenleven 1) is een dagtaak geworden, slaan van een hond is voor mij uit den boze maar zo af en toe mijn stem verheffen is noodzakelijk. Ik heb al zo vaak hard geroepen dat de zwijnen en reeën in het bos op mijn commando gaan zitten en apporteren. Toch maak ik vorderingen of eigenlijk Scooby maakt vorderingen, hij gaat al zitten, liggen en in zijn mand op mijn verzoek. Ik begin te ontdekken hoe veelzijdig en slim het beestje is, jagen is helemaal zijn ding en van water is hij ook niet meer bang.
Tijdens de wandelingen (daar heb ik hem voor) gebruikt hij zijn neus goed en je ziet dat hij weet wat hij ruikt, de ene keer vangt hij een geur op die tot een daadwerkelijke vangst leid (bv een kikker zo groot als een vuist) de andere keer kruipt hij achter mij om bescherming te zoeken (waarschijnlijk zwijnen). Ik moet zeggen hij begint me te raken, nog maar licht …maar toch.

Ik ben iemand die vroeg op staat maar toch een half uurtje nodig heeft om te bekomen van de nacht. Koffie is mijn gangmaker en het ochtendnieuws. Scooby denkt daar anders over hij springt meters hoog en danst in het rond tot je hem aandacht geeft, en wil terstond uitgelaten worden. Ik geef er morrend gehoor aan omdat ik het knap vind dat hij de laatste tijd niets meer op het balkon doet, eigenlijk had ik liever even koffie gedronken.
Voor onze trouwe Bimba moet ik alleen de voordeur open doen en de rest doet ze zelf wel. Scooby moet eerst twee kilometer hard lopen voor hij er voor gaat zitten om wat te doen nou ja zitten? hij loopt dan nog half door.
Het is een nieuwe dag en tijd om te kakken is zonde, dat kan ik al lopend ook wel moet die hond volgens mij denken.

Er is één ding waar ik van gruwel en dat is als honden ontlasting eten.
En laat ik nu net zo’n hondje treffen. Hij kon in volle vaart spurten om vervolgens direct in de remmen te gaan als hij ontlasting ruikt (waarschijnlijk van een ree) om het vervolgens in zijn bek te nemen. “Foei” was mijn reactie dan gelijk met stemverheffing. Elke wandeling flikte hij het me wel een keer. Hij had wel voorkeur voor witte keutels waar hij mee in zijn bek liep. Verdorie hoe kon ik hem dat af leren.

Ik kon nu wel een hondenfluisteraar inschakelen maar nu Scooby aan mijn stemverheffingen gewend is zal die daar niet naar luisteren. De training was simpel maar uiteindelijk doeltreffend. Ik lijnde de hond tijdens de wandelingen weer aan en op het moment dat hij weer iets in de bek nam gaf ik een ferme ruk aan de riem, een enkele keer kwamen daar bij wel eens zijn pootjes van de grond maar het is ………over!! Ik heb gewonnen hij doet het niet en nooit meer.

Ik moest oppassen om Bimba (de oude hond) niet te verwaarlozen en ga wel eens apart met haar wandelen. Dat gaat allemaal lekker rustig en relaxt ze kan niet meer zo ver en goed lopen. De oude dame neemt haar tijd sinds ze in Portugal woont. Het was op één van die wandelingen dat ik een medewandelaar trof weliswaar zonder hond en in tegengestelde richting. Hij was Portugees en dat komt hier vaak voor maar hij sprak redelijk Engels en ik kende hem van een dorp verder op.
Hij sprak me aan over Bimba: "Gaat niet zo snel meer hé" en wees op Bimba mijn antwoordt was ontkennend en legde hem uit dat Bimba ook al dertien jaar was. "Hoe is het met je andere hond vroeg hij" echt ze weten hier zelfs een dorp verder alles van je. Ik vertelde hem dat er veel werk in zit om hem op te voeden. Hij vond het een leuk hondje "ze gebruiken zulke hondjes om truffels te zoeken" zij hij en vertelde me dat de zwijnen de vruchten van de kurkeik eten en dat is een goede voedingsbodem voor truffels Truffels leveren veel geld op. "Ik dacht dat ze alleen truffels in Frankrijk en Italië zochten” zei ik “Ja dat klopt” zei de man “Dat zijn zwarte truffels maar hier gaat het om de “witte truffel” !!



Potverdorie het is geen waar hé,

Groet Ferrie.

vrijdag 2 mei 2014

Hondenleven

Mijn trouwe metgezel “Bimba”onze Golden Retriever begint op leeftijd te raken en verdiend haar hondenpensioen. Ze moet niets en mag bijna alles. Wandelen met haar zit er niet meer in. Ik heb er vrede mee maar mijn conditie lijdt er onder, wandelingen maken in je eentje is minder leuk dan met gezelschap. Een nieuwe kompaan zal uitkomst bieden en volgens de kenners kan Bimba de "nieuwe" nog wat opvoeden.

Er verscheen op FB een filmpje van een hondje dat in “Serta” een stadje verderop was komen aanlopen, en aangemeld was bij het honden opvangcentrum. Er zijn hier veel Engelsen en Nederlanders die begaan zijn met het dierenleed wat hier in Portugal nog al eens voorkomt. En aangezien sinds kort het Chinese Restaurant in Serta gesloten is zal het aanbod van honden wel groter worden. We maakten een afspraak om het hondje te gaan bekijken. Het bleek een Bimba in pocket formaat te zijn een zeer vriendelijk en hartelijk beestje. Ik vond hem wat klein maar misschien vond hij mij wat groot want hij stiefelde gelijk achter Ingrid aan. We besloten om het beestje een nieuw onderkomen te geven.
Ik ben niet in staat gelijk van deze of een andere hond te houden het voelt een beetje als verraad naar Bimba toe. En ik vond dat ik wat beschermend moest optreden daar het hondje direct aanstalten maakte om Bimba te bespringen (waar ze overigens niet van gediend was). Ik vermaande hem met luide stem maar het liefst had ik zijn noten gekraakt wat me direct op het idee bracht om het maar professioneel te laten doen. 
De volgende dag de dierenarts het knipje laten verrichten. Na thuiskomst likte het beest alsmaar aan zijn "pis"tooltje waarop Ingrid hem een luier aanmat met uitsparingen op die plekken waar het afval het hondenlichaam verlaat. 
Als ze nu dacht dat ik met die aangeklede hond hier in Portugal ga wandelen kon ze dat mooi vergeten. Trouwens ik vond dat de hond stonk ondanks de wasbeurten die hij op zijn opvangadres had ondergaan. Jawel ik vind dat iedere hond stinkt ook mijn Bimba. Kom maar eens ergens nieuw binnen en je weet direct dat er een hond in huis is. Bimba heeft mij zoveel goeds gebracht dat ik haar reuk als "compensatieknuffelgeur" aanduid.
 Ook een naam geven aan een hond vind ik niet makkelijk, Bimba heette al zo voor ze bij ons kwam maar hoe de nieuwe moest gaan heten wist ik niet.

Nadat de wond was genezen moest de proef op de som genomen worden en een wandeling voor mijn conditie was aanstaande. Ik nam de hond mee de natuur in en de berg op, het beestje liep constant voor mijn voeten om me te verleiden nog meer ribben te breken. Het was weer even wennen zo'n grote wandeling.
Op de terugweg kwam hij los van mijn voeten en spurtte met honderd kilometer per uur honderd meter voor mij uit om vervolgens met dezelfde snelheid weer terug te komen en dat tien en half keer te herhalen. Het bleek dan ook een wegloper te zijn. Na fluiten en roepen geen hond… stik dan, ik geef je onderdak en eten als je dat niet waardeert zoek dan maar een beter adres. Op dat moment vond ik helemaal dat hij toch te veel stonk. 
Na thuiskomst bleek die stinkerd al op het balkon te zitten om mij met enorm enthousiasme te onthalen alsof ik een jaar weg geweest was.



Het weglopen krijg ik er vooralsnog niet uit maar hij komt even enthousiast weer thuis en weet dus waar hij woont. Hij slaapt op een deken, onderdak op het balkon buiten, volgens het opvangcentrum is hij dat gewend. Ik heb al twee maal in de ochtend een bolus gevonden, als je hem dan vermanend aanspreekt is hij heel nederig en gaat op zijn rug voor je voeten liggen, Ik weet dat het natuurlijk gedrag is om zich over te geven en me als roedelleider te erkennen. Ik heb me voorgenomen om de volgende keer eens een bolus op zijn deken te draaien.
Ik moet echt mijn best doen om het hondje toe te laten in mijn leven misschien dat een naam uitkomst kan bieden. 

Ingrid kwam met de naam Bogy maar gezien het aantal Engelstalige vrienden is dat niet zo gelukkig gekozen, de naam is synoniem voor iets uit je neus. Mijn oudste zoon stelde voor om hem Scooby te noemen en dat zal het wel worden. Ik heb hem nu al zo vaak moeten roepen dat het er in middels wel in zit.

En wat is Bimba toch een geweldige lieve hond, Ik hoop dat zij achtentachtig wordt!!


Groet Ferrie