Ik ben het nog steeds niet gewend ons nieuw hondje (Scooby) hij is jong, ongeveer negen maanden en heeft dan ook veel aandacht nodig. Opvoeden van “Stinkie”(zie hondenleven 1) is een dagtaak geworden, slaan van een hond is voor mij uit den boze maar zo af en toe mijn stem verheffen is noodzakelijk. Ik heb al zo vaak hard geroepen dat de zwijnen en reeën in het bos op mijn commando gaan zitten en apporteren. Toch maak ik vorderingen of eigenlijk Scooby maakt vorderingen, hij gaat al zitten, liggen en in zijn mand op mijn verzoek. Ik begin te ontdekken hoe veelzijdig en slim het beestje is, jagen is helemaal zijn ding en van water is hij ook niet meer bang.
Tijdens de wandelingen (daar heb ik hem voor) gebruikt hij zijn neus goed en je ziet dat hij weet wat hij ruikt, de ene keer vangt hij een geur op die tot een daadwerkelijke vangst leid (bv een kikker zo groot als een vuist) de andere keer kruipt hij achter mij om bescherming te zoeken (waarschijnlijk zwijnen). Ik moet zeggen hij begint me te raken, nog maar licht …maar toch.
Ik ben iemand die vroeg op staat maar toch een half uurtje nodig heeft om te bekomen van de nacht. Koffie is mijn gangmaker en het ochtendnieuws. Scooby denkt daar anders over hij springt meters hoog en danst in het rond tot je hem aandacht geeft, en wil terstond uitgelaten worden. Ik geef er morrend gehoor aan omdat ik het knap vind dat hij de laatste tijd niets meer op het balkon doet, eigenlijk had ik liever even koffie gedronken.
Voor onze trouwe Bimba moet ik alleen de voordeur open doen en de rest doet ze zelf wel. Scooby moet eerst twee kilometer hard lopen voor hij er voor gaat zitten om wat te doen nou ja zitten? hij loopt dan nog half door.
Het is een nieuwe dag en tijd om te kakken is zonde, dat kan ik al lopend ook wel moet die hond volgens mij denken.
Er is één ding waar ik van gruwel en dat is als honden ontlasting eten.
En laat ik nu net zo’n hondje treffen. Hij kon in volle vaart spurten om vervolgens direct in de remmen te gaan als hij ontlasting ruikt (waarschijnlijk van een ree) om het vervolgens in zijn bek te nemen. “Foei” was mijn reactie dan gelijk met stemverheffing. Elke wandeling flikte hij het me wel een keer. Hij had wel voorkeur voor witte keutels waar hij mee in zijn bek liep. Verdorie hoe kon ik hem dat af leren.
Ik kon nu wel een hondenfluisteraar inschakelen maar nu Scooby aan mijn stemverheffingen gewend is zal die daar niet naar luisteren. De training was simpel maar uiteindelijk doeltreffend. Ik lijnde de hond tijdens de wandelingen weer aan en op het moment dat hij weer iets in de bek nam gaf ik een ferme ruk aan de riem, een enkele keer kwamen daar bij wel eens zijn pootjes van de grond maar het is ………over!! Ik heb gewonnen hij doet het niet en nooit meer.
Ik moest oppassen om Bimba (de oude hond) niet te verwaarlozen en ga wel eens apart met haar wandelen. Dat gaat allemaal lekker rustig en relaxt ze kan niet meer zo ver en goed lopen. De oude dame neemt haar tijd sinds ze in Portugal woont. Het was op één van die wandelingen dat ik een medewandelaar trof weliswaar zonder hond en in tegengestelde richting. Hij was Portugees en dat komt hier vaak voor maar hij sprak redelijk Engels en ik kende hem van een dorp verder op.
Hij sprak me aan over Bimba: "Gaat niet zo snel meer hé" en wees op Bimba mijn antwoordt was ontkennend en legde hem uit dat Bimba ook al dertien jaar was. "Hoe is het met je andere hond vroeg hij" echt ze weten hier zelfs een dorp verder alles van je. Ik vertelde hem dat er veel werk in zit om hem op te voeden. Hij vond het een leuk hondje "ze gebruiken zulke hondjes om truffels te zoeken" zij hij en vertelde me dat de zwijnen de vruchten van de kurkeik eten en dat is een goede voedingsbodem voor truffels Truffels leveren veel geld op. "Ik dacht dat ze alleen truffels in Frankrijk en Italië zochten” zei ik “Ja dat klopt” zei de man “Dat zijn zwarte truffels maar hier gaat het om de “witte truffel” !!
Potverdorie het is geen waar hé,
Groet Ferrie.
zondag 25 mei 2014
vrijdag 2 mei 2014
Hondenleven
Mijn trouwe
metgezel “Bimba”onze Golden Retriever begint op leeftijd te raken en verdiend
haar hondenpensioen. Ze moet niets en mag bijna alles. Wandelen met
haar zit er niet meer in. Ik heb er vrede mee maar mijn conditie lijdt er onder,
wandelingen maken in je eentje is minder leuk
dan met gezelschap. Een nieuwe kompaan zal uitkomst bieden en volgens de
kenners kan Bimba de "nieuwe" nog wat opvoeden.
Er verscheen op FB een filmpje
van een hondje dat in “Serta” een stadje verderop was komen aanlopen, en
aangemeld was bij het honden opvangcentrum. Er zijn hier veel Engelsen en
Nederlanders die begaan zijn met het
dierenleed wat hier in Portugal nog al eens voorkomt. En aangezien sinds kort
het Chinese Restaurant in Serta gesloten is zal het aanbod van honden wel
groter worden. We maakten een afspraak om het hondje te gaan bekijken. Het
bleek een Bimba in pocket formaat te zijn een zeer vriendelijk en hartelijk
beestje. Ik vond hem wat klein maar misschien vond hij mij wat groot want hij stiefelde
gelijk achter Ingrid aan. We besloten om het beestje een nieuw onderkomen te geven.
Ik ben niet
in staat gelijk van deze of een andere hond te houden het voelt een beetje als
verraad naar Bimba toe. En ik vond dat ik wat beschermend moest optreden daar
het hondje direct aanstalten maakte om Bimba te bespringen (waar ze overigens
niet van gediend was). Ik vermaande hem met luide stem maar het liefst had
ik zijn noten gekraakt wat me direct op
het idee bracht om het maar professioneel te laten doen.
De volgende dag de
dierenarts het knipje laten verrichten. Na thuiskomst likte het beest alsmaar
aan zijn "pis"tooltje waarop Ingrid hem een luier aanmat met uitsparingen op
die plekken waar het afval het hondenlichaam verlaat.
Als ze nu dacht dat ik
met die aangeklede hond hier in Portugal ga wandelen kon ze dat mooi vergeten. Trouwens
ik vond dat de hond stonk ondanks de wasbeurten die hij op zijn opvangadres had
ondergaan. Jawel ik vind dat iedere hond stinkt ook mijn Bimba. Kom maar eens
ergens nieuw binnen en je weet direct dat er een hond in huis is. Bimba heeft mij zoveel goeds gebracht dat ik
haar reuk als "compensatieknuffelgeur" aanduid.
Ook een naam geven aan een hond
vind ik niet makkelijk, Bimba heette al zo voor ze bij ons kwam maar hoe de
nieuwe moest gaan heten wist ik niet.
Nadat de
wond was genezen moest de proef op de som genomen worden en een wandeling voor
mijn conditie was aanstaande. Ik nam de hond mee de natuur in en de berg op,
het beestje liep constant voor mijn voeten om me te verleiden nog meer ribben
te breken. Het was weer even wennen zo'n grote wandeling.
Op de terugweg kwam
hij los van mijn voeten en spurtte met honderd kilometer per uur honderd meter
voor mij uit om vervolgens met dezelfde snelheid weer terug te komen en dat
tien en half keer te herhalen. Het bleek dan ook een wegloper te zijn. Na
fluiten en roepen geen hond… stik dan, ik geef je onderdak en eten als je dat
niet waardeert zoek dan maar een beter adres. Op dat moment vond ik helemaal dat
hij toch te veel stonk.
Na thuiskomst bleek die stinkerd al op het balkon te zitten
om mij met enorm enthousiasme te onthalen alsof ik een jaar weg geweest was.
Het weglopen
krijg ik er vooralsnog niet uit maar hij komt even enthousiast weer thuis en
weet dus waar hij woont. Hij slaapt op een deken, onderdak op het balkon buiten,
volgens het opvangcentrum is hij dat gewend. Ik heb al twee maal in de ochtend
een bolus gevonden, als je hem dan vermanend aanspreekt is hij heel nederig en
gaat op zijn rug voor je voeten liggen, Ik weet dat het natuurlijk gedrag is om
zich over te geven en me als roedelleider te erkennen. Ik heb me voorgenomen om
de volgende keer eens een bolus op zijn deken te draaien.
Ik moet echt
mijn best doen om het hondje toe te laten in mijn leven misschien dat een naam
uitkomst kan bieden.
Ingrid kwam met de naam Bogy maar gezien het aantal Engelstalige vrienden is dat niet zo gelukkig gekozen, de naam is synoniem voor
iets uit je neus. Mijn oudste zoon stelde voor om hem Scooby te noemen en dat
zal het wel worden. Ik heb hem nu al zo vaak moeten roepen dat het er in
middels wel in zit.
En wat is
Bimba toch een geweldige lieve hond, Ik hoop dat zij achtentachtig wordt!!
Groet Ferrie
Abonneren op:
Posts (Atom)