Eten en drinken is tegenwoordig een hype, mensen die een
facebook account hebben of televisie kijken zullen dat kunnen beamen. Al jaren
zijn kookprogramma’s populair en dat zal de komende jaren niet veranderen. Of
je nu kookt of een op-eter bent je word er door beïnvloed.
Ik heb in de loop van
de jaren dingen gegeten waarvan ik het bestaan toen het nog leefde of groeide niet
eens kende.
Je mag het geloven of niet maar we hebben hier met een groepje “vrienden” een vegetarische avond in de week ingesteld .
Ik respecteer en bewonder een ieder die vegetariër is en vooral de totaal
vegetariër. De omschakeling om absoluut geen vlees of vleesproducten te
gebruiken maakt mij onzeker en nerveus tijdens het klaarmaken van een
vegetarische maaltijd. Het is wel voorgekomen dat een hele salade in de biobak is
verdwenen omdat ik tijdens het bereiden in mijn vinger had gesneden Mijn overtuiging is dat er minder vlees
gegeten zal worden als iedereen die een dier eet het zelf zal moeten dood maken,
al was het maar één keer. Eén van mijn beste vrienden stelt altijd dat het
humaner is om een walvis dood te maken dan een handvol garnalen ……bij de
garnalen heb je namelijk meer doden op je geweten!
Ik ben nog niet
zover dat ik me totaal overgeef en uitsluitend vegetarisch ga eten. Je weet het
maar nooit? als in de toekomst de wetenschap er opeens achter komt dat de plantenwereld erg lijdt onder het plukken of ontwortelen, heb ik dus een verkeerd besluit genomen.
Er is niet veel van Nederland wat ik hier in Portugal mis als het gaat om etenswaren. Portugal heeft alles te bieden wat mijn buikje begeert. En toch…ik was vroeger geen echte snacketer in Nederland zo af en toe een frikandel of hamburger kon ik wel waarderen en ik kan me goed voorstellen dat er mensen zijn die de “Mac” in hun buik en hart hebben gesloten. Het bizarre is dat ik sinds ik hier woon de frikandel het meeste mis en vooral de frikandel speciaal. Ze verkopen ze hier niet, wel in de Algarve daar worden ze speciaal voor de Nederlandse toeristen ingevoerd. Zo op de momenten dat ik mijn familie en vrienden in Nederland bezoek doe ik me regelmatig tegoed (of te slecht) aan de frikandel.
Overigens een leuk “weetje” is dat de
frikandel net zo oud is als ikzelf zijn geboorte jaar is 1954.
Mijn laatste ervaring met het eten van de
frikandellen zal ik niet licht vergeten. Onze vlucht terug naar Portugal na een
bezoek aan familie in Nederland vond laat in de avond plaats. Het was de
laatste kans om nog wat van mijn favoriete snack naar binnen te slaan, persoonlijk
vind ik de “snackbar frikandel special” het meest smakelijk en had er nog tijd
genoeg voor. Na drie frikandellen vond
ik dat ik er nog wel lustte, ik zou ze
tenslotte maanden niet meer eten en bestelde er nog twee. Voldaan kon ik mijn
reis nu wel aan……
Na uren later mijn plaats ingenomen te hebben in het
vliegtuig bekroop mij een onbestendig gevoel. Ik zat niet lekker en het leek of
mijn buik zich vulde met gasdruk. De druk werd groter en groter en ik liet er
heel voorzichtig wat ontsnappen. Een niet te missen lucht kwam voorbij, het was
duidelijk dat mijn reisgenoot Ingrid niet genoot en me vroeg : Ben jij dat? “ Buikkramp”
siste ik haar toe. De druk bouwde zich
weer snel op en het was alsof ik er voor gestraft moest worden, de stewardess
had naast mijn stoel haar positie ingenomen om de veiligheidsvoorschriften
kenbaar te maken. Ze liet met haar armen zwaaiend weten waar de nooduitgangen
waren (niet onbelangrijk voor de medereizigers). Het moment dat ze liet zien
hoe je een zwemvest op moest blazen verloor ik de controle en met een sissend
geluid kwam de volgende wind eruit. Verongelijkt keek ik rond me met een
gezicht van wie flikt er nu zoiets, de stewardess keek me vernietigend aan en deed een paar stappen naar voren en
mijn vermoeden en angst werd bevestigd “Ryan-air” had “Ferrie’s-air” ontmoet. De geur was buitenaards . Ingrid sommeerde mij
met een gezicht vol afgrijzen om naar het toilet te gaan maar de angst om te
gaan staan met de kans dat er een frikandrol speciaal in mijn broek zou
belanden was te groot.
De vliegreis leek lang te duren iets wat me verbaasde want de piloot had de wind achter.
De vliegreis leek lang te duren iets wat me verbaasde want de piloot had de wind achter.
Uiteindelijk werd de landing ingezet en na tien minuten
stond ik buiten op de trap van het vliegtuig en het was windstil in
Lissabon……..voor even.
Ik
denk dat deze jongen zich voortaan wel tweemaal bedenkt om meer dan een paar
frikandellen te eten voor een vliegreis .
Mochten jullie er ooit nog eens eten bedenk dan dat ik
ze voortaan “Ryandellen speciaal ” noem.
Groet Ferrie.