zondag 28 april 2013

Paspoort


Verlopen dat was hij….. mijn paspoort bedoel ik. Dat werd een trip naar Lissabon om me te vervoegen bij de Nederlandse ambassade. Dat is mooi temeer omdat Ingrid er ook was en een dagje uit is nooit weg. Het leek  ons wel aardig omdat er nog twee plaatsen over waren in de auto om kennissen  uit te nodigen.
We plaatsten een contactadvertentie op Facebook zodat onze vrienden het lekker zelf uit konden knokken wie er mee wilde. Helen en Peter (Engelse vrienden) van een dorp verderop waren de “winners” en hadden er veel zin in.
De trip van dik twee en een half uur rijden werd dus opgeleukt met goed gezelschap.
Goed voorbereid (Peter had heerlijke sandwiches gemaakt) en zonder enige haast vertrokken we in alle vroegte om wat aan de dag te hebben. Peter was geïnteresseerd om het één en ander aan oosterse specerijen en producten te scoren die in Lissabon voorhanden zijn. En we wilden dan gelijk nog maar weer eens wat van de stad zien.
Allereerst was er een gang naar de fotograaf (aanbevolen door de ambassade) om pasfoto’s te laten maken. Het opgegeven adres had Peter in zijn navigatiesysteem, die op “wandelmode” was ingesteld.
Lissabon is een stad aan de kust en de stad ligt tegen een berghelling dus reken op dikke kuiten aan het 
einde van een stadswandeling

                                       .

Na de fotosessie leek het ons verstandig om maar gelijk naar de ambassade te wandelen om daar mijn aanvraag te gaan doen. Het was nog even zoeken, berg op berg af vooraleer we de ambassade hadden gevonden. Met dat gegeven dacht ik al “Oei” het zal toch niet leuk zijn voor ons reisgezelschap als die aanvraag lang gaat duren. We kwamen overeen dat het misschien slimmer was dat zij maar alvast de stad onveilig gingen maken en Ingrid en ik de aanvraag gaan doen.
De vraag waar vinden we elkaar dan terug? is ouderwets in deze tijd van Gsm’s en Ipods . En zo geschiedde. Wij vervoegden ons aan een loket,  gelukkig was er niemand voor ons. We hadden het aanvraagformulier al via internet ingevuld. Kwestie van foto’s overhandigen, vingerafdrukken maken en het was gepiept. Die snelheid was ik niet meer gewend sinds ik in Portugal woon.

Terwijl ik nog doende was om mijn vingerafdrukken te laten afnemen middels een miniscanner vroeg ik Ingrid om vlug onze vrienden te bellen, misschien waren ze nog in de buurt zodat we samen de stad in konden. Ingrid gaf te kennen dat ze geen bereik had en het buiten zou proberen. Ze kwam terug met een verontschuldigd gezicht en de mededeling “ Ik denk dat mijn batterij leeg is”.
Mijn antwoord had moeten zijn “Liefje dat kan de beste overkomen” maar door de teleurstelling gooide ik weer alle woorden door elkaar “ dat kan alleen een trut overkomen”.  En wat nu ? Heel die stad aflopen om dat stel te vinden is geen optie. Na een prettige conversatie besloten we om een telefoonshop te zoeken. Het plan was om een batterijoplader voor in de auto te kopen en al rondrijdend de gsm op te laden. We hadden een telefoonwinkel gezien onderweg maar die is altijd verder weg dan je denkt. Uiteindelijk was het gelukt een oplader voor zeven euro en de problemen waren de wereld uit.

Heel Lissabon doorkruist maar het enige wat oplaadde was mijn driftbui “dat fuck ding doet geen moer” was mijn constatering. De gsm ging even aan en dan weer uit.. je kon er niets mee. Ingrid had nog even het voornemen om een foto te nemen van een prachtige beeldengroep onderweg maar ik bedreigde haar met een echtscheiding  als ze ook maar één vinger naar de gsm uit zou steken. Uren hebben we nog rondgereden maar er kwam geen leven in de gsm. Potverdorie wat moeten we nu ? Een oude survivalwet is; als je  elkaar kwijt raakt, ga terug naar de plek waar je elkaar het laatst gezien hebt.  Het was het enige wat ik nog kon bedenken.
Laat in de middag was de gang terug naar de ambassade en ik zou daar blijven, al was het tot de volgende dag. Ingrid had zoiets van ik ga naar de telefoonwinkel terug misschien was het geen goede oplader was haar redenering. Ik had het gehad met de techniek.  Ik had de ambassade bezet en zal wachten op de Engelse invasie. Na drie kwartier  kwam Ingrid terug.
 Op haar gezicht was te lezen dat er een blijde gebeurtenis had plaatsgevonden
                                 "Alles is in orde" was haar mededeling de batterij was stuk en met een nieuwe was het opgelost. Ze had onze vrienden al gebeld en wist waar ze waren. 
Eindelijk we waren weer herenigd. We hebben er een paar op gedronken en nog wat gewinkeld en de terugweg was beregezellig .

Ik had me weer fijn druk gemaakt die dag en moet voor Ingrid zeker geen prettig gezelschap zijn geweest. Had haar weer van alles verweten natuurlijk. Op tafel in huis lag mijn splinternieuwe gsm.
Ze heeft me nooit de vraag gesteld die dag “En waar is jou telefoon dan? ” Ik heb de beste vrouw van de wereld !

Groet Ferrie