Na een seizoen gasten te hebben ontvangen en vermaakt in
Portugal werd het weer eens tijd om mijn neus in Nederland te laten zien op
uitnodiging van mijn zonen. Ze hebben gedrieën een huis gekocht om het na de
verbouw weer te verpatsen. Ze verwachtten dat vader nog het één en ander aan
hun plannen kon toevoegen gezien mijn klusverleden. Zelf zijn ze ook niet
onervaren ze hebben allen hun eigen woning gebouwd. Ze wonen dicht bij elkaar
en twee zelfs in dezelfde straat. De oudste 36 jaar (sportinstructeur bij
defensie) de middelste 32 jaar (between jobs omdat meneer Phillips de
starterproductie voor Tl’s in een ander land heeft onderbracht) en de jongste
28 jaar (onderhouds- monteur). Het zijn broers die het goed met elkaar kunnen
vinden en samen door één deur kunnen. Ze willen wel hetzelfde! maar zijn
natuurlijk niet hetzelfde. Om ze even te typeren een voorbeeldje: gesteld dat
ze gedrieën getuigen zijn van een meisje dat op straat van haar kinderfietsje
lazert, dan zou de oudste reageren met de woorden: ”Met vallen en opstaan wordt
je groot, hup fietsen” de middelste met “ Ach meisje je hebt je toch geen pijn
gedaan?” en de jongste met “Je kan al aardig vallen nu nog leren fietsen!”
……dit moet wel een team zijn om iets samen te doen.
Deze jongens hebben van vader niet veel meer te leren ondanks
dat ik tegen beter weten in nog alsmaar commentaar geef. Ze hebben afgesproken
om alles democratisch te beslissen als er geen directe overeenstemming mocht
zijn over wat en hoe iets zou moeten gaan. Hun partners (Bij toeval vrouwen)
hebben geen stem! volgens de oudste om: “het werk niet op te houden”, de
middelste stelt “om ruzie te voorkomen” en de jongste zijn argument was “Ik kan
uren luisteren naar vrouwen zonder stem ”.
Ik (en mijn vrouw) hebben er alle vertrouwen in
dat ze het tot een goed einde gaan brengen. Mijn adviezen en beschouwingen
werden gewaardeerd en als waardevol bestempeld, voor de rest voelde ik me net als
hun partners. De oudste had vakantie genomen om samen met vaders lekker te
verbouwen. Ik fungeerde meer als wandelende gereedschapskist dan als bouwer
maar die rol beviel me wel. Ik verzorgde de koffie en lunch en had met hem en
de broers heerlijke bouwweken. Ook de nog niet besproken nieuwtjes en familie
roddels passeerden de revue zodat ik mijn vrouw (Ingrid) bij terugkomst in
Portugal ook weer wat kan melden.
Hoe leuk het ook is om je zonen en je vrienden weer te zien
en ik spreekwoordelijk “overal op tafel kan schij….” en welkom ben, is het
verlangen naar mijn nieuw uitgezet leven in Portugal met Ingrid groot. Na twee
weken heerlijk samenzijn is het “thuis zijn” toch echt Portugal. De oudste zijn
manier van afscheid nemen is van ; “Pa bedankt ik vond het fijn dat je er weer
was we zijn lekker opgeschoten” de middelste omhelsde mij alsof ik hem nooit
meer zou zien en zei: “Ik kom snel weer bij jou langs hoor Pa” en de jongste
deed zijn duit in het zakje met de woorden; “ Kop op pa, ik weet dat je mij
gaat missen” en hij was degene die me naar het vliegveld bracht.
Het is
misschien wel goed dat je eens een paar weken per jaar van huis bent, je
waardeert weer wat je als normaal ervaart. Ik keek er dan ook weer erg naar uit
om in mijn eigen bed te slapen en dat mijn gedrag waaronder eens boeren en een
per ongeluk een wind laten niet alsmaar bekritiseerd wordt, hoe belangrijk
kunnen kleine dingen zijn.
Met de reis naar Portugal werd het verlangen steeds groter
om maar thuis te zijn. In het vliegtuig en trein begon ik in de vrouwen “mijn”
Ingrid te zien maar eerlijkheidshalve kwam hun leeftijd niet boven de
vijventwintig-dertig en waren het ook niet de lelijkste. Ingrid is toch
beduidend ouder (maar zeker zo aantrekkelijk ) kun je nagaan wat verwijdering
van je liefje met je doet. Ik overdacht dat ze toch wel heel veel voor me
betekent en dat ik daar eens wat vaker bij moet stilstaan. Soms is dat zo
moeilijk wanneer je bijvoorbeeld denkt of vind dat ze dingen zegt of doet wat
je niet bevalt, het ontlokt soms een scheldwoord of een grimmige bui en dan is
er even een moment dat je niet aan liefde denkt. Meestal betreft het onzinnige
kleine meningsverschillen die je met vooraf niet te snel reageren kan afdoen
als een kleinigheidje. Het voorbij gaan van de vrouwen terwijl ik op de trein
aan het wachten was in Porto bij dertig graden had mijn liefde en verlangen
alleen maar vergroot…naar huis, naar huis!
Deze keer begin ik weer opnieuw om onszelf nog gelukkiger te
maken. Na thuiskomst en mijn verhaal gedaan te hebben hoe het met de jongens
ging keuvelden we nog wat en was een drankje op zijn plaats. Ik werd steeds
verliefder en verlangde om naar bed te gaan en lekker tegen haar aan te
kruipen. Het zal niemand verbazen dat met deze verliefdheid de liefde maar eens
bedreven moest worden. Nee het was deze keer geen ongerepte vrijpartij om aan
je mannelijke behoeftes te voldoen die ik voor ogen had, het moest een teder en
liefdevol moment worden. Na een douche en mezelf extra gesoigneerd te hebben
was het moment daar om ter bed te gaan. Ik kroop dicht tegen haar aan en begon
haar te kussen. Met de hoop er een liefdevolle reactie op te krijgen. Echt
mannen of vrouwen het wordt echt wel gevoeld of het puur eigen bevrediging
betreft of echte liefde en tederheid.
En geloof het of niet mijn toenadering
werd echt beantwoord met de opmerking:…. “ Ik hoor een mug!”…..
Ik probeerde haar gerust te stellen door op te merken dat de
muggen in dit jaargetij niet meer steken omdat het mannetjes betreft. Ze was er
niet gerust op en vond dat die dood moest, het licht ging aan en de muggenjacht
begon. We lagen op ons rug te luisteren wanneer het muggenkreng voorbij kwam. U
kent het waarschijnlijk zelf, je hoort het maar ziet niets en als je hem ziet
is het een flits, pas als hij ergens land kun je hem waarnemen. Ze had hem
ontdekt spoedde het bed uit en probeerde hem te verschalken met een
vliegenmepper die nu de functie muggenmepper had aangenomen. Mis….en de mug
liet zich niet meer zien of horen. Het licht ging weer uit en we namen onze
slaapposities weer in met dit verschil dat we scherp waren gefocust op een “muggenzoem”.
Ik had recuperatie tijd nodig om het spel opnieuw te beginnen. Het moment dat
ik het weer aandurfde zoemde de mug in mijn oor waarna ik bruusk op mijn oor
sloeg en Ingrid die in het donker toenadering zocht haar met mijn elleboog bijna
knock-out sloeg.
Dat was dat, ik kon mijn amoureuze intentie wel vergeten op
het troosten van een elleboogslachtoffer na.
Ondanks mijn teleurstelling omdat
het weer niet liep zoals ik wilde was het maar beter om te gaan slapen. Hoe een
klein insect zoveel invloed op het verloop van een voorgenomen liefdesavond kon
hebben was wat me ontstemt deed raken en zelfs een beetje kwaad. Of was het een
teken wat ik al eerder geopperd heb dat die mug model staat voor een onzinnig
klein ding waaruit zomaar een ruzie kan ontstaan en ik voortaan mijn
teleurstelling maar moet leren beheersen en …….van een mug geen Olifant moet
maken.
Groet Ferrie