vrijdag 30 december 2011

Grote Wijn verloting..!!!

Ter ere van het Nieuwe jaar èn het online gaan van onze nieuwe Blogsite hebben we iets ludieks bedacht...

Uw leesplezier kan nu nog eens extra worden beloond met 5 liter van mijn allerbeste wijn!

Wat u daarvoor doen moet is simpel. Meldt u hier rechts aan als "volger" van ons Blog.

Onder de volgers worden dan binnenkort enkele lezers beloond met maar liefst 5 liter heerlijke landwijn uit Portugal

Geef u op als volger en/of laat uw vrienden of relaties zich registreren en maak kans om (onder het genot van een glas wijn) mijn verhaaltjes nóg leuker te vinden..!

Saúde!  en  Feliz ano novo..!

Groet, Ferrie

p.s.
Geef gelijk je emailadres hiernaast op, zodat je automatisch op de hoogte wordt gehouden van nieuwe berichten.

donderdag 29 december 2011

Geen tijd...

Het was een opmerking van één van mijn vrienden die me aanzette tot deze overdenking.
Sinds ik verhuisd ben naar Portugal en eventuele gasten daar een leuke vakantie aanbiedt, is het begrip tijd voor mij in een ander daglicht komen te staan.

Natuurlijk hebben wij mensen ons leven in tijdvakken verdeeld (uren, dagen, weken, jaren en ga zo maar door) om enige structuur aan te brengen in ons doen en laten. Maar om vrijheid te voelen die in een ieder van ons leeft is tijdsindeling ook een storende en door menigeen zelfs gehate factor.

Een wekker is nu niet bepaald de meest vriendelijke klok in huis en een horloge is vaak een waar dwangmachientje, bedoeld om je er aan te herinneren wat je wanneer moet doen...

Voorbeeld daar van is de opmerking van mijn vriend : “Ik heb honger maar zie op mijn horloge dat het nog geen tijd is om te eten“ Wie bepaald er nu wat..? Het kan toch niet zijn dat je horloge vertelt dat je honger of slaap hebt..!

Je leven laten bepalen door zo'n "opgewonden" (en soms op batterijen) dwangmachientje is een logisch gevolg van de afspraken die we samen hebben gemaakt met de bedoeling om het ons makkelijk te maken (of ongemakkelijk als je bv voor drie jaar de bak in zou moeten).

Een feit is dat we er al-tijd mee te maken hebben...
Tijd kan zelfs afgunstig maken! Een voorbeeld: Toen ik nog voor een baas werkte en soms de tijd nam voor een rookpauze werd me dat door mijn niet rokende collega’s lang niet altijd in dank afgenomen. (Om mijn goede wil te tonen heb ik toen de tijd die ik daaraan besteedde proberen te compenseren door veel ontbijtkoek te eten om zo mijn toiletbezoeken sneller te laten verlopen...)

Nu ik in een wat meer zuidelijk land woon merk ik dat men met tijd ook anders om kan gaan...

Hier in Portugal is het dan ook meer relax dan Rolex en dat kan ik een ieder aanraden..!
Ook hier ontkom je niet aan tijd natuurlijk, maar het voelt anders. “Op tijd zijn voor een afspraak” heeft hier een heel andere inhoud dan in de noordelijke landen. Als je om twee uur met iemand afspreekt, dan kan het zomaar zijn dat het twee uur na tweeën is voor er iemand op komt dagen. Je leert hier dan ook dat het beter afspreken is op een terras dan op de hoek bij de kerk...

Nee, een horloge draag ik niet meer. Licht en donker zijn een aardige indicatie van tijd. Zo ook honger, slaap en dorst. Het is een verademing om de “tijd” een beetje te kunnen verwaarlozen...

In Portugal lopen we een uur achter op de rest van Europa en na ruim een jaar in Portugal te hebben vertoeft (ben even terug voor kerst en oud en nieuw) zou ik eigenlijk pas om één uur in de nacht van 31 december op 1 januari Nieuwjaar gewenst moeten worden om het afgelopen jaar vol te maken. Anders kom ik een uur tekort...

Nu zie je hoe ingewikkeld het kan zijn als je jezelf aan de tijd wil houden..!
Laten we afspreken dat als u als gast naar Portugal komt, we de factor tijd even laten voor wat die is. Het zal u meer dan bevallen en zelfs bevrijden voor die periode!

Heerlijk vrij en tijdloos...

Er is maar één probleem...
Geef wel goed aan wanneer u komt. Ik kan zo slecht de tijd bijhouden tegenwoordig...

Voor allen een : “ Gelukkig Nieuwe Tijd “


Groet Ferrie

www.natuurlijkportugal.nl

zaterdag 17 december 2011

Geen Kabouters

Mijn buurman attendeerde me er op. Hij liet een affiche zien waarop een "Mushroomwalk" werd aangekondigd. Aanvankelijk had ik geen interesse maar ik bedacht dat het misschien wel aardig was om wat meer over paddenstoelen te weten. Of misschien voor mijn toekomstige gasten. Het was mogelijk om je in te schrijven via een Email. De kosten bedroegen zes euro’s… dat is te doen. Plaats van handeling:  het omringende bos van Castanheira de Pera |(en dat is immens...).

Ontvangst negen uur bij de plaatselijke bakker annex lunchroom. 
Een lijstje met wat mee te nemen heb ik via Email ontvangen: Lunchpakket ,mandje, zakmes en identiteitsbewijs. Het laatste item verontruste me een weinig. Was er een kans dat je gearresteerd werd door een boswachter? Of lieten ze wel eens mensen achter in het bos? Of was het om te controleren wie zich ingeschreven had, zodat geen klant van de bakker plots in plaats van om een brood, stiekem mee op paddenstoelenjacht ging... 

Zoals gezegd de ontvangst was negen uur….. Nadat er zich een behoorlijke groep mensen had verzameld en de nodige koffie was genuttigd, gaf iemand te kennen dat hij als gids aan te merken was. Het was inmiddels tien uur...!? 

De gids gaf aan dat hij ons op het grote parkeerterrein zou briefen over hoe de dag er uit zou zien. De groep begaf zich naar de afgesproken plek, waar de paddenstoelendeskundige zich centraal had opgesteld en natuurlijk in het Portugees (en alléén Portugees) de agenda van de dag doornam. En daar haakte ik al bijna af. De belangstellenden voor deze dag waren allen Portugezen, met uitzondering van twee Engelsen die ook wel eens een Spaans boek hadden gelezen. We begrepen dat we hem (de gids) per auto maar moesten volgen en de rest zou vanzelf gaan. Voordat een ieder georganiseerd was om de blauwe auto van de gids te gaan volgen, wees de kerkklok kwart voor elf aan... 

De stoet vertrok, bestaande uit een auto of twaalf. Nadat we koud het dorp waren uitgereden en de eerste bomen van het bos opdoemden, werden we naar de kant gedirigeerd. Logisch, want waarom zouden paddenstoelen alleen midden in het bos staan...! 

En inderdaad, de gids nam weer een centrale plaats in toen een ieder zijn auto had geparkeerd in de berm tussen de weg en het bos. De gids had voor de gelegenheid een aantal grote borden uitgestald met daarop de afbeeldingen van diverse paddenstoelen. En voor zover ik het begreep was het de bedoeling om gelijkende exemplaren te gaan zoeken waarop hij dan het exemplaar van het nodige commentaar zou voorzien. Eén van de Engelsen vroeg zich af waar mijn mandje was. Ik gaf hem te kennen dat ik me te veel macho voelde om met een mandje door het bos te huppelen (en zo voelde ik dat ook). Ik had een theedoek in mijn zak gepropt om er de paddenstoelen in te doen, waarmee ik me later realiseerde dat ik er wel heel erg macho uitzag... En dat zakmesje had ik natuurlijk ook niet; gewoon een fruitmesje uit de keukenla volstaat ook prima.  Maar later merkte ik dat het erg pijnlijk kon zijn omdat het in mijn andere broekzak zat. 


Oké de jacht was geopend en het paddenstoelen verzamelen kon beginnen. Ik merkte wel dat de meeste mannen toch ook de vrouw het mandje lieten dragen. Dat schiep een band en ik sloot me aan bij een groepje dat drie mandjes droeg (vrouwen dus), zodat ik mijn gevonden exemplaren in hun mandje kon dumpen en er verder geen verantwoordelijkheid voor moest dragen. 

Die actie is me later opgebroken. De gevonden paddenstoelen werden ter beoordeling aan de kennergids aangeboden. Hij had er inderdaad veel verstand van. Al de paddenstoelen die ik gevonden had waren giftig en soms wat minder giftig. Sommige exemplaren moest je eerst twee minuten koken en dan waren ze niet meer giftig, maar die leken dan weer zoveel op die andere die erg giftig waren, dat het verstandig was om je er gewoon niet aan te wagen...

En zoals in een iedere bijeenkomst van mensen was er natuurlijk weer één bij (in dit geval een miezerig klein, maar volwassen Portugeesje) wat zich opwierp als het beste jongentje van de klas. Elke paddenstoel die hij aanbood was of eetbaar en zelfs een delicatesse of bijzonder en soms zeldzaam... 
Volgens mij had hij er zelfs meer verstand van als de gids en hij adviseerde dan ook mensen waar te zoeken en hoe. Hij dreef het “ driemandjes” groepje uit elkaar door op te merken dat er dan meer gevonden kon worden. Iedere keer eiste hij de aandacht op en ging in discussie met de gids en ik kreeg stellig de indruk dat ook de reguliere gids hem een beetje begon uit te kotsen. 

De gids gaf aan dat het tijd werd voor een verplaatsing. Paddenstoelen hebben ook hun voorkeur. De één gedijt beter tussen eiken, de ander in het veld en ga zo maar door. De hele club steeg weer in de auto en we reden nu naar het open veld tussen de bossen, waar zich het ritueel zou herhalen. Met dit verschil; nu liep de gids met de groep mee op het veld en langs de bosrand. Het was koddig om te zien dat hij zijn best moest doen om voorop te lopen. Hij werd telkens door ons miezerig Portugeesje ingehaald om toch maar vooral als eerste nieuwe exemplaren te kunnen ontdekken en te plukken... 

Lunchtijd brak aan. Het was inmiddels twee uur en de lunch werd in het veld gebruikt. Ik moest terug naar de auto want ik was zo stom geweest geen mandje mee te nemen. 

Bij terugkomst bij de groep had men een gezellige kring geformeerd en de gids deed een verhaal. Ik werd in het verhaal nog even aangehaald omdat mijn actie om paddenstoelen in een ander mandje te dumpen in het verleden wel eens fatale gevolgen had gehad. Zo was er een echtpaar uit Coimbra, dat toch erg goed op de hoogte was van eetbare en niet eetbare paddenstoelen, in het bos een maaltijdje aan het verzamelen en één van hun kinderen had ook maar even een paddenstoeltje in het mandje gemikt met het resultaat dat het nu een weeskind is... 

Het klonk heftig dit verhaal en de drie dames waar ik mee opgetrokken had keken me vernietigend aan. Ik was nu zeker op mijn theedoek aangewezen...

Na de lunch werd er nog een stekje aangedaan. Ik kreeg de indruk dat de dag vol moest en was inmiddels de belangstelling totaal verloren. Ik had genoeg van de paddenstoelen en bleef gewoon bij mijn motto: "gewoon afblijven en koop ze in de winkel..!" 

Maar zo niet de rest van de groep, die vrolijk door bleven zoeken. Het was prachtig weer en nog aangenaam warm. Ik probeerde een plekje in de zon te vinden en het werd tijd voor een bosplasje. Maar, dat viel nog niet mee. Je afzonderen was uit den boze en als je al een beetje uit de richting liep, dan kreeg men het al benauwd, want stel dat jij de jackpotpaddenstoel vond en hun niet..! Vooral het miezerig mannetje deed weer van zich horen. hij had een klein blauwachtig paddenstoeltje gevonden dat ontzettend goed moest smaken. Het was maar een kleintje en je moest er veel verzamelen om een maaltje te hebben. Intussen werd mijn concentratie belemmerd door de grote druk die inmiddels in mijn blaas was opgebouwd. Ik kon het niet meer houden en begaf me naar de bosrand. Gevolgd of niet het moest er nu uit...

Ik werd niet gevolgd en kon ongestoord mijn gang gaan de druk was zo groot dat ik het gevoel had dat ik het hele bos kon bewateren. Nadat de druk wat was weg geëbd kon ik mijn ogen weer openen en ontdekte ik dat ik een heel veld met van die blauwe paddenstoeltjes had staan besproeien. Ik had nu ook eetbare gevonden..! Ik vervoegde me weer bij de groep, waar een ieder nog naarstig aan het zoeken was. 

Ik kon het niet laten……..  
Ik attendeerde in mijn beste Portugees het miezerig mannetje er op dat er daar waar ik vandaan kwam toch wel erg veel blauwe paddenstoeltjes stonden, maar dat ik niet zeker wist of ze eetbaar waren (en daar was trouwens geen woord van gelogen...). Hij ging uit zijn dak en vond me een goede speurder en verzamelde alle nog vochtige paddenstoelen in zijn mandje... 

Ik kijk al uit naar de volgende workshop !!!

Groet, Ferrie.

zondag 11 december 2011

Oudejaarsavond

Het is je inmiddels bekend. Het dorpje Sarnadas waarin ik nu al een tijdje woon, bevat niet meer dan negen gezinnen in de winter, waarvan één Engels gezin waar ik (gezien de taal) wat meer contact mee heb dan de overige inwoners. De kerst is achter de rug en voor oud en nieuw heb ik afscheid moeten nemen van mijn vrouw en zoon, die hier de kerstdagen hebben doorgebracht.

Nu sta ik er alleen voor om oud en nieuw invulling te geven. Je moet weten dat oudejaarsdag voor mij altijd de mooiste dag van het jaar was. Ik zorgde dat ik ieder jaar vrij was van werk, om gewoon lekker die dingen te doen waar ik zin in had. Wat neerkwam op oliebollen bakken en hapjes voor te bereiden voor de avond. De hele dag omringd met knallen van vuurwerk die de jeugd al afstak als opwarmertje voor twaalfuur s’-nachts. In de middag kon ik steevast rekenen op de buurman, die mijn oliebollen kwam keuren en proeven. Net als de vrienden van mijn jongens en zij zelf natuurlijk ook. Drankjes in overvloed wat wel eens voor te vroege lol zorgde met het gevolg dat we de avond niet altijd bewust meemaakten...

Welnu, hier zit ik in Portugal……………..

Ik zal die Portugezen en Engelsen eens laten zien hoe ik de dag doorbreng …:
Ik ga oliebollen bakken!!.

Met frisse moed ben ik s’morgens begonnen met de houtkachel aan te steken. Niet dat het hier zo winters was als bij jullie, maar de kamer moest warm genoeg zijn om het beslag te laten rijzen. Twee uur later stond een emmer met beslag te rijzen en intussen kon ik mooi de hond uitlaten. Ik bedacht me onderweg wat voor smoelen ze zouden trekken als de geur van oliebollen over het dorp uitwaait… Dat hebben ze nog nooit geroken. Hollandser kan het niet.

Die avond was ik uitgenodigd om bij de Engelsen Oudejaarsavond door te brengen. Ha, dacht ik, dat is een mooie gelegenheid om ze kennis te laten maken met onze traditie van het bakken en eten van oliebollen. Maar voordat ze moeilijke vragen gaan stellen, zal ik me eerst eens inlezen waar onze gefrituurde oliebollen nu eigenlijk vandaan komen, kortom wat de geschiedenis is van onze oliebol. Je denkt toch niet dat ik onbeslagen ten ijs kom? Daar ben ik te trots voor. Ze zullen weten dat ik onze Hollandse tradities ken..!
Maar, ik had het kunnen weten….. Wat hebben wij nou eigenlijk van onszelf? Een grote bek ja (vraag maar aan onze zuiderburen) en een hoog zelfbeeld. Volgens de overlevering zijn de oliebollen of wel de oorspronkelijke naam “malasadas” meegekomen met vluchtelingen naar Holland tijdens de Spaanse inquisitie. En wie waren die vluchtelingen dan wel ? ............ Juist, Portugezen !

Ik hield mijn mond erover en ze vonden het heerlijk die Dutch-donuts.
Volgend jaar bak ik speculaas………..en dat komt vast uit België...

Nieuwjaarsnacht was hier overweldigend in het dorp. We lopen een uur achter op jullie, maar het was het wachten waard. Ik heb welgeteld drie klappen gehoord. Één klap in ons dorp, één in Coentral en één in Castanheira de Pêra... Aan kerstboom verbranding doen ze hier niet. Dat gebeurt hier in de zomer al genoeg……… per ongeluk dan.

Filiz Ano Novo (gelukkig Nieuwjaar)
Groet Ferrie