zondag 9 september 2012

Mijn broer in Portugal

Verschillend dat zijn we mijn broer en ik. De natuur heeft hem al lang geleden verlaten en hij de natuur, niet dat het kapot moet of dat de mens er niet voor moet zorgen maar de echte aansluiting is weg.
Bij gras tussen de straatstenen dienen er al vragen bij de gemeenteraad te worden gesteld wanneer ze daar iets aan gaan doen?
Geregeld dat moet het zijn! Verassingen dienen van te voren aangekondigd te worden. Vakanties is iets voor mensen die hun eigen leefomgeving waarschijnlijk niet waarderen.
En dit familielid, moest nu maar eens de stoute schoenen aan trekken om bij broerlief te gaan kijken in Portugal. Onder begeleiding (of bedreiging) van zijn dochter die het overigens zelf allemaal prachtig vindt en met volle teugen van een vakantie kan genieten.

Gewapend met twee koffers (groot genoeg om er in terug te reizen) zijn vrouw en dochter met haar vriend ging hij het avontuur aan.

Hij arriveerde hier in de avonduren met een blik van "Ik ben naar een andere planeet ontvoerd". "Hoe in godsnaam ben je hier terecht gekomen" dat waren zijn eerste woorden. Ik negeerde deze vraag omdat ik bang was dat er gelijk een waardeoordeel aan vast zat. Hij zal het de volgende dag wel allemaal zien, eerst maar een paar drankjes tegen de schrik en om te slapen dat wordt tenslotte in een vreemd bed.
De volgende dag werd er een verkenningsronde ingelast soms verbaasd en verwonderd liet hij zich rondleiden door mij en zijn dochter die hier inmiddels de weg wel kende van haar eerdere vakantie. Een bekende uitspraak uit de Asterix en Obilix strips is "rare jongens die Romeinen". Ik kreeg het idee dat het een uitspraak van mijn broer kon worden alleen de Romeinen waren dan Portugezen. Hij had meer uitspraken zoals : “ Warm hier zeg! en let op met vuur!” ... arboman in hart en nieren.

Hij begon zich net wat lekkerder te voelen tot zijn dochter voorstelde om een wandeling van de berg te gaan maken. De bedoeling is dat ik mijn gasten de berg opbreng zodat ze de berg kunnen trotseren zonder gelijk de klimvaardigheden machtig te moeten zijn, noem het maar downhill te voet. Hij was toch stiekem voorbereid, hij had nieuwe schoenen met wat meer profiel, bergschoenen zou overdreven zijn en ook niet modieus.

Zijn wandel outfit bestond uit een lange lichte terlenca pantalon, een bijpassende overhemd en de eerder genoemde schoenen, fototoestel op de wat aangezette buik en de toerist was compleet, een stropdas was lastig geweest met een camera maar anders…….
De rit naar boven deed hem wat bleek en stil worden, hij merkte nog wel op dat hij voor donker thuis wilde zijn met een zuur lachje. Zijn dochter en haar vriend hadden de route al eerder gelopen en konden het niet nalaten om de moeilijkheidsgraad flink aan te dikken. Het viel hem achteraf mee en zijn vrouw sloeg zich er kranig doorheen ik moest niet vergeten dat het al zestigers zijn. Ze hadden warempel genoten van de wandeling de cameramomenten waren daar getuigen van of waren het stiekem rustmomenten?

Uit eten!
dat is wat we vanavond gaan doen! Hij mag dan alles geregeld willen hebben en graag het heft in handen hebben maar voor zich laten koken en uit eten gaan is toch iets waar hij van geniet en graag een cent voor over heeft.
Voorwaarde is dan meestal wel dat de smaakpolitie van te voren een inval heeft gedaan en dat de laboratoriumtesten en uitslagen op de kaart staan vermeld. Hygiëne staan bij hem hoog in het vaandel (gewassen vaandel).
Mijn favoriete restaurantje was gesloten dus moesten we uitwijken naar mijn tweede keus. Stel je van een ambiance in de eetgelegenheden hier op het platte land niet veel voor, het hoog nodige is aanwezig; tafel, stoelen, Tl verlichting, een koeling met de eventuele toetjes en koude voorgerechten en niet te vergeten één of meer televisies. De tafels zijn meestal gedekt met het hoognodige; bord, eetgereedschap, glas.
Na een plekje te hebben uitgekozen in het veel te lege restaurant omdat wij Hollanders veel te vroeg gaan eten kregen we de kaart. Ondanks dat broerlief de helft niet op de kaart kon lezen was het toch een teleurstelling dat de serveerster aangaf dat de andere helft op de summiere kaart vandaag (en nooit) niet te bestellen was. Doe dan maar “Bife de Casa” voor ons allen hij is gek op rundvlees en een biefstuk gaat er altijd wel in. Ik zag de bui al hangen in Portugal is varken (Porco) het meest belangrijke stukje vlees. Wij noemen de mensen hier ook vaak gekscherend Porcogezen. Het staat buiten kijf dat ze het wel heerlijk klaarmaken. De gerechten hier zijn simpel maar zeer smaakvol, de bediening is op het platte land wennen. De verwondering begon al bij het bestellen van het drankje vooraf, dochterlief was in voor cola, haar vriend voor water en wij voor wijn van het huis. Dat was mooi, er werd een literfles cola en een literfles water op tafel gezet en een karaf wijn de serveerslons wees er nog even fijntjes op dat de glazen al op tafel stonden. Later kwam het vleesgerecht onherkenbaar onder een saus met daarop een gebakken ei, het was absoluut niet verkeerd! Alleen was de rund van broerlief getransformeerd in…...
juist een varken.

Of we nog een toetje wilde na de maaltijd ? We twijfelde we zaten echt vol "ja neem nu maar een toetje" was het commentaar van de serveerster en we gingen overstag behalve mijn broer die aangaf geen prijs meer te stellen op een nagerecht, niets mee te maken was haar reactie ook jij gaat een toetje eten! We hadden er geen spijt van. Ondanks dat mijn broer niet gierig is om voor een maaltijd te betalen was hij aangenaam verrast over de te betalen rekening er was warempel ruimte gelaten voor een doktersconsult als het toch nog mis mocht gaan.

Terrasbezoek!
Mijn broer is een zeer sociaal mens en zal altijd schermen voor de zwakkeren in de samenleving zolang de zwakkeren geen asociaal gedrag vertonen.
Werken, regelmaat en je aan de wet houden typeren hem en dat verwacht hij van anderen ook. Een bezoek aan het plaatselijk caféterras om een bica (klein espressootje) te drinken moet voor hem ook weer een avontuur geweest zijn. Hij was eerst niet van plan mee te gaan maar op aandringen van de rest en de nieuwsgierigheid naar die vermaarde koffie deed hem anders besluiten. Het terras badend in de zon was gevuld met lokale Portugese bevolking oud en jong en nog jonger door elkaar, die in een kring rond enkele tafels zaten. Ze zagen ons komen en er werden stoelen vrijgemaakt. Niet naast elkaar maar tussen iedereen in werd een plekje gecreëerd. Oei… daar ging de controle over waar je gaat zitten bij broer, die het liefst aan een tafel voor ons zelf had gezeten. Een wolk van ongemak ontsteeg uit de kraag van zijn gestreken overhemd. Hij zat naast een ouder koppel waarvan er één bijna doof en blind was. Dat beviel hem achteraf wel omdat daar niet veel communicatie van te verwachten was. De koffie werd besteld. Met het nodige geroep van ouderen en geschreeuw van kinderen, wat in Portugal normaal is.
Zo werd er genoten in de zon en van elkaars gezelschap. Zoniet broerlief die na nog een biertje te hebben gedronken op het commando "we stappen maar weer eens op" leek of dat hij zijn semibergschoenen had ingeruild voor spikes….. hij was het eerste thuis om "rustig" van een biertje te kunnen genieten.