zaterdag 9 juni 2012

Drankmisbruik...

Het beloofde een leuke avond te worden. Rodrigo, een buurjongen van zeventien, komt regelmatig, te pas en te onpas, mij verblijden met bezoekjes om even op de computer te spelen of om te kijken wat de pot schaft. Hij noemt mij zijn tweede vader en omwille van mijn goede invloed heeft hij de goedkeuring van zijn hele familie. 

Ook nu vereerde hij me met een bezoekje met 
de vraag of ik vanavond zin had om met hem de vrijdagavond in te vullen met darten en karaoke waarvan hij een fervent liefhebber is. Ik kon na weken verbouwd te hebben wel een verzetje gebruiken en stemde toe. Vanavond zullen we ons vertier zoeken in Castanheira op zeven km van ons dorpje Sarnadas. Castanheira heeft diverse cafeetjes en zelfs een Jongerenbar. Hoewel de titel 'Jongerenbar' alleen slaat op de muziek want jong en oud en zelfs hele gezinnen brengen daar tot diep in de nacht hun tijd door. Het is ook totaal geen probleem om je als oudere onder de jongeren te begeven of andersom. Je wordt door een ieder begroet en gefêteerd.

Na een aantal spelletjes darts te hebben gespeeld kreeg ik een compliment in onvervalst Engels met een Schots accent. En geloof het of niet, het leek of die gast uit een tekenfilm was gestapt. 

Een echte roodharige Schot met sik. We raakte aan de praat en.. aan het drinken. Drank, veel drank. De pullen bier vlogen over tafel en de matige zangers van de karaoke leken op wereldsterren. 

Hoe gezellig iets ook moge zijn er komt altijd weer een tijd om naar huis te gaan en ik stapte “schots" en scheef de bar uit. Dat stukje naar huis kon ik nog wel rijden, er is hier toch nooit geen kip op de weg. 


Ik overtuigde Rodrigo ervan dat het nog wel ging. Die zeven km rij ik als het moet nog achteruit naar huis..! Ik was nog niet vertrokken of er stond toch kip op de weg. Eentje met een uniform aan nota bene. Ik vroeg hem beleefd aan de kant te gaan om dat het gevaarlijk is om midden in de nacht op straat te staan (zeker vlakbij een café). De kip in uniform vroeg mij beleefd om uit de auto te komen. Nu had ik de Portugese kennis van Rodrigo nodig om voor mij het één en ander te vertalen. 

Of ik even op een apparaat wilde blazen, daar was ik niet te beroerd voor (of juist wel). Het ging me in ieder geval goed af en kreeg een goedkeurende klap op mijn schouder. Zo daar zou de kous wel mee af zijn. Maar daar dacht de kip anders over. Hij vroeg collega pluimvee om mijn auto aan de kant te zetten. Dat heb ik overigens nog verijdeld en zelf nog gedaan (volgens Rodrigo) omdat ik vond dat die vent niet kon rijden... 


Het kippenhok (Politiebureau) was vijftig meter verder en daar werd het geheel nog eens herhaald. Ik mocht nogmaals blazen. Over het alcoholpercentage wil ik het niet hebben, maar als ik de volgende dag op m'n tong had gebeten was ik spontaan weer dronken geweest. Er werden papieren ingevuld op zijn Portugees en Rodrigo deed zijn uiterste best om alles te vertalen. Ik vroeg hem hoe het er voorstond hij maakte een gebaar door zijn twee wijs en middelvingers te kruisen (tralieteken). Ik vond het overdreven, maar ik was dan ook niet toerekeningsvatbaar. Eindelijk, na uren en uren, waren de papieren ingevuld en ik kreeg een pak mee die de zaterdagkrant van het AD doet verbleken. Ik kreeg de mededeling om maandag om tien uur op het gerechtsgebouw in Figuiero de Vinhos voorkomen. In tegenstelling tot wat ik gewend ben in Portugal is dat wel heel snel... 

We werden naar huis gebracht achterin een landrover. Bergwegen en -bochten en dronken is geen goede combinatie om fris en monter te blijven... 

De volgende morgen drong tot me door wat er allemaal gebeurt was en natuurlijk hoe onverantwoord ik me had gedragen. Ook mijn rol als tweede vader zal nu wel gedaan zijn. Wat een voorbeeld was ik geweest... 

Eigenlijk begon ik hem al te knijpen voor de gevolgen. Ik moest voor de uitkomst in ieder geval niet lang wachten. Maandag zou ik het weten. Nigel, mijn Engelse vriend zal wel eens polshoogte nemen wat zoal de gangbare sancties zijn in Portugal op een misdrijf als dit. Want een misdrijf, dat stond wel vast met dat alcoholpercentage. Een half tot één jaar rijbewijs kwijt en zelfs gevangenisstraf was niet uitgesloten, had hij op internet uitgevogeld en met dat bericht kwam hij me die zaterdag opfleuren. Het hele gebeuren ging als een lopend vuurtje door het dorp en het dorp verderop. Die zaterdagnacht kwam Nigel me vertellen, voor het geval dat ik er niet van kon slapen, dat het ook kon aflopen met 1500 Euro boete en drie maanden rijbewijs kwijt. Dat werd in het café verteld. Nee nu kon ik wel slapen..! 

Die maandagochtend ging ik het bestelde brood ophalen op het pleintje net toen de bus arriveerde. De schoolkinderen zwaaiden naar me en staken een duim op. (De papa’s hadden geluld thuis in het weekend..).

Het moest, de gang naar het gerechtsgebouw... 
Nigel ging als morele steun mee en voor het geval dat ik m'n rijbewijs achter moest laten. Om tien uur precies meldden we ons bij de balie van het gerechtsgebouw. We mochten nog even wachten. Een half uur later vroeg de klerk of Nigel als vertaler op wou treden. Nigel weigerde dat omdat hij ook de taal niet goed genoeg sprak op dat (juridisch) niveau. Of we dan nog even wilde wachten. 
Weer een kwartier later werden we verzocht om ergens maar koffie te gaan drinken en over een uurtje terug te komen. 

Na een uurtje melde ik me weer gedwee aan de balie. Er was wel een vertaler beschikbaar maar pas om twee uur en of we dan terug wilden komen...

Om twee uur melde ik me alweer aan de balie. Of we maar even plaats wilden nemen. Na nog een half uurtje werd ik in een kantoortje ontboden (waar het nogal vreemd rook...). Nigel mocht niet mee naar binnen. Ik werd voorgesteld aan een advocaat, mij toegewezen door de staat Portugal en een vertaalster die ze voor de gelegenheid van school geplukt hadden (lerares Engels). De vertaalster merkte dat ik behoorlijk zenuwachtig was en stelde me gerust. Mijn burgerlijke staat en rechten werden voorgelezen en vervolgens de beschuldiging. De klerk typte met twee vingers mijn verklaringen zin voor zin uit nadat ze vertaald waen. De advocaat keek constant op zijn Gsm en gaf te kennen dat er een rookpauze ingelast moest worden. De vertaalster gaf aan dat ze toch ook nog op school verwacht werd. De klerk moest de boel gaan uitprinten in een andere ruimte. De advocaat vroeg of ik ook een roker was. Ik beaamde dat. Hij begon te lachen hij wees op drie grote plastic zakken die achter in het kantoor stonden. “Zullen we daar aan beginnen?”, zei hij. Het bleken zakken vol met wiet te zijn... 

De klerk kwam terug en het vonnis was geveld (zonder dat ik ooit een rechter gezien had). Hij moest alleen nog even vragen of ik het er mee eens was. Wat ik er van vond? 300 euro boete, "and keep your nose clean" voor drie maanden, dan volgt er ook geen strafblad. Alsof er nog te onderhandelen was... De advocaat gaf nog te kennen dat de boete pas over drie maanden betaald moest worden en dat hij het reçuutje wilde ontvangen. Ik was bedankt en kon wel gaan. Nog even een paar handtekeningen (wat nog een uur in beslag nam) en het zat er op. De vertaalster vroeg welke kant ik op moest en of ze misschien een lift kon krijgen naar school. Dat kon. Ik had het gevoel dat ik er goed vanaf gekomen was. Ik stelde voor om er één te gaan drinken op de redelijk goede afloop pas als ik thuis was dan. Ik was nog op tijd om Ingrid op te halen in Pombal van het treinstation. Ze was opgelucht dat ik mijn rijbewijs nog had en ik moest haar beloven zulke stunten niet meer uit te halen. 

Bij thuiskomst was het hele dorp verzameld op het plein om te horen hoe het was afgelopen. "Ik mocht me gelukkig prijzen" en dat doe ik ook. Het was een les die ik eigenlijk al kende...


Nooit meer doen; je zou er de “kippenkoorts” van krijgen...


Groet, Ferrie