zaterdag 29 december 2012

OverGevoeligheden

Het is niet de bedoeling om jullie te vermoeien met mijn gevoelsleven maar een paar opmerkelijke voorvallen wil ik jullie niet onthouden. Of heeft het te maken met lange periodes alleen in Portugal zijn..? 

Het begon allemaal met een klusje voor de buren hier in Portugal. Marco, de alleskunner, werd ontboden om wat deurstijlen te verfraaien en te plaatsen. Mijn hulp werd ingeroepen om het feit dat ik in het bezit ben van een winkelhaak en die wilde hij lenen. 

De winkelhaak is een stuk meetgereedschap waar hier alleen heel vaardige mensen mee omgaan. De kans bestaat wel dat je het ding gebogen terug krijgt omdat ze de afwijkingen van hun werkstuk niet gelijk aanvaarden. 

Ik gaf er niet om. Ik wilde het wel eens zien wat onze Portugese klusser voor werk kon verzetten. Ik heb het nooit vervelend gevonden om naar werk te kijken en nam me nu ook voor het klusje nauwgezet te volgen en commentaar te geven waar ik dat nodig vond (en dat is meestal nogal snel). Marco is een heel aardige Portugese lachebek spreekt geen woord Engels maar kan wel duidelijk maken wat hij wil. En met dat vermogen deed hij een beroep op mijn hulp.

De hoeken en lengtes van de deurstijlen waren berekend en dienden afgezaagd te worden. Of ik zo vriendelijk wilde zijn om het uiteinde vast te houden terwijl Marco, met behulp van een elektrische decoupeerzaag, het zaagkarweitje zou klaren. Ik hield de deurstijl stevig met twee handen vast, maar kon niet voorkomen dat hij ging schuiven. Marco greep in, hij zal wel gedacht hebben: “slappeling” of “domme Hollander” en gaf aan dat ik de stijlen tussen beide benen moest klemmen. 

Op het moment dat het zaagwerk weer werd hervat gaf de resonantie dan wel trilling van de decoupeerzaag mij een heerlijk hemels en erotisch gevoel wat ik op dat moment nou niet bepaald kon gebruiken, maar ook niet echt wilde voorkomen... 

Een mate van verlegenheid en schaamte maakte zich van mij meester. Nog drie deurstijlen te gaan. Ik wist niet of dat goed ging komen. Ik moest iets bedenken om van positie te veranderen maar Marco was nogal dwingend geweest bij het aangeven van de juiste stand. Even bekroop mij de gedachte dat hij zich misschien wel bewust was van de gevolgen die de trillingen opriepen... Die gedachte was echter gauw verdwenen door de ruwe wijze waarop hij de volgende deurstijl tussen mijn benen duwde. 

De zaag deed weer zijn werk en ik dacht: "voor het zingen moet ik uit de kerk".
Ik riep boven het geluid van de decoupeerzaag uit te stoppen, ik veinsde een kramp in mijn bovenbeen. Marco begreep (behalve de werkelijke reden) wat er aan de hand was en maakte verder gebruik van een houten stoel die nu als werksteun diende.

Met lichte spijt hield ik het houten stoeltje goed vast...


Enkele weken later werd ik weer verrast door een soortgelijk voorval met dezelfde gevolgen die de klus met de deurstijlen veroorzaakte. Dit keer ontlokte de grastrimmer die met een speciaal tuigje om mijn middel werd gedragen een soortgelijke ervaring. Het was toch echt de bedoeling om het gras te maaien niet om als vaandeldrager rond te lopen... Weer later een ruwe houten plank waar ik schrijlings op zat om hem met een elektrische schuurmachine te bewerken...

Het is natuurlijk niet erg als je met plezier je werk doet maar hier nam ik het gezegde “als je jezelf niet kietelt kun je nooit lachen” wel heel letterlijk..!

Het werd te gek… Elke resonantie of trilling rond die plaats diende ik voortaan te vermijden. Toch zeker in het openbaar. 


Mijn aanbeveling / conclusie is dan ook voor al die vrouwen die het boek “Vijftig tinten grijs” tot een bestseller hebben gemaakt..: 


Kom op dames….. Zagen, Maaien en Schuren..!


Groet, Ferrie






maandag 3 december 2012

Fototerreur




“Wie schrijft die blijft” is een gezegde wat je niet veel meer hoort. Ik weet ook niet precies waar het vandaan komt (en nee ik ga het niet opzoeken op internet) maar ik vermoed dat het slaat op het feit dat het geschreven woord langer blijft leven dan jezelf. Voor velen een nadenkertje voor wat ze twitteren en op facebook plaatsen. De laatste jaren valt me een nieuw fenomeen op namelijk de fotografie. Een uitnodiging van vrienden, kennissen of familie om wat vakantiefoto’s te bekijken kan al gauw uitlopen op een paar uur “laptoppen “ of tegenwoordig “tabletteren” (ik weet niet of “tabletteren” al in de dikke van Dale staat maar aangezien ik uit dezelfde geboorteplaats kom als deze neerlandicus mag ik wel eens een woord verzinnen), er blijft na zo’n bijeenkomst geen vakantiegeheim meer over.
Alles maar dan ook alles wordt gefotografeerd en zelfs de fotograaf word door zijn gefotografeerde gefotografeerd, als hij of zij aan het fotograferen is. Tegen de tijd dat je naar huis gaat weet je alles van het betreffende vakantieland en je hoeft alleen voor de geur nog te gaan. Het is natuurlijk verleidelijk met de apparatuur van tegenwoordig je bent niet meer gebonden aan fotorolletjes van 12 of 24 zoals in de vorige eeuw. Een ieder heeft wel een mobiele telefoon of een camera die kan bellen en nog gekker gelijk foto’s kan versturen naar je computer en ga zo maar door.

Ikzelf was nooit zo kien om gefotografeerd te worden…
( esthetische redenen ) maar je ontloopt het echt niet meer. Mijn kop verschijnt op foto’s zonder dat ik er erg in heb. Dat ligt aan mezelf natuurlijk want ik zou het moeten kunnen zien, het merendeel van de mensen hebben maar één hand tot hun beschikking want de andere is een camera / mobieletelefoon-houder geworden. De techniek met deze toestellen zal toch snel moeten veranderen anders hebben we volgens de evolutieleer een extra handje nodig.
Het is geweldig hoor vanaf je geboorte tegenwoordig tot je dood kun je niets meer vergeten. Je hebt altijd de foto’s nog.
Je mag dan ook verwachten dat over enkele jaren oudere mensen zelfs zonder dementie in een identiteitscrises belanden omdat ze net als ik van de eerste levensjaren geen foto’s hebben. Hoe moet ik mijn kleinkinderen vertellen en vooral laten zien dat mijn eerste keutel in een potje viel. Of het verwrongen gezicht van Opoe bij mijn geboorte. Mijn eerste stapjes moet ik toch kunnen laten zien of ze denken straks dat ik altijd al met een rollater heb gelopen. Oké onze generatie sterft vanzelf uit en de foto’s gaan dat bewijzen.
Net voor je gecremeerd wordt nog even een fotootje:
“ kijk kinderen … een stil leven”.
Ik heb er ook veel voordeel van ondanks dat ik hier in Portugal woon zie ik wat mijn (klein)kinderen allemaal doen en meemaken. Ik heb er zogezegd een beeld van en dat maakt dat je toch betrokken blijft. Foto’s en filmpjes het zijn dingen waar ik hier naar uitkijk.

Zoals eerder vermeld ze kunnen je nog zoveel vakantiefoto’s van Portugal of onze appartementen laten zien maar het is altijd veel leuker om het zelf eens te ruiken!!

“Wie schrijft die blijft”……maar “Wie flikt die klikt”

Groet Ferrie