zondag 2 oktober 2016

Reizen zit in je bloed (het onverwachte kun je verwachten)


Ik ben graag op verschillende plekken maar het reizen op zich is niet mijn favoriete bezigheid. Een autotrip vind ik heerlijk al de andere manieren van verplaatsen is voor mij een crime. Ik ben mondig genoeg maar zodra ik zelf op reis ben, ben ik een onzekere toerist. Het is daarom dat ik alles van tevoren laat regelen door Ingrid en dan nog blijf ik onzeker. Hieronder een verslag van een reisje Portugal-Nederland.
Het is niet moeilijk volgens Ingrid “Ik breng je naar de trein en daarna stap je in het vliegtuig en één van onze jongens komt je ophalen “ . Alles was geregeld treinkaartje en vliegticket online besteld and go.  Half twaalf vanaf Pombal treinstation (Portugal) een anderhalf uur durende reis met de trein naar Lissabon.

Oké ik werd netjes afgezet op het station om 11.00 uur en mijn trein zou om 11.25 vertrekken. Een treinkaartje is gelijk een plaatsbewijs en het is voorzien van alle informatie; de trein, de wagon, de plek, tijd, perron enz. Ik kies er graag voor om overal op tijd te zijn (onzekerheid) om geen verrassing tegen te komen.





Met een uitgeprint treinkaartje in de hand en een koffertje ben ik in afwachting van.

Om 11.15u. dendert een trein het station binnen, is dat mijn trein? of …. nogmaals check ik mijn print (en ik had hem al 10 keer bekeken) is dit nu een sneltrein? of een boemel? Ik krijg het warmer dan het al is in Portugal …Ik doe het niet! dit is niet mijn trein! 
Ik stel mezelf gerust als hij weer vertrekt, stel dat het die trein wel was dan bel ik toch gewoon Ingrid. Na vijf minuten komt gelukkig de volgende en weer check ik de print, yep dat is hem ik worstel me naar binnen in de eerste beste wagon, ik zoek mijn wagon en plaats in de trein wel uit! Ik ben alvast binnen. Natuurlijk, op mijn plek (die genummerd is) zit een oudere man die me laat weten dat ik op zijn aangewezen plek kan gaan zitten, hij wilde graag aan het raam zitten bij zijn vrouw, dat oude treinstel wist zeker niet hoe onzeker ik was! Ik nam zijn plaats en wachtte af.. het was geen probleem voor de conducteur die controleerde.

De trein vertrok en ik nestelde me in de comfortabele zetel, ziezo etappe één is in gang gezet. Even nog kijken waar ik het vliegticket gelaten heb en wanneer de vlucht ook alweer vertrekt: rond 15.30 mooi, tijd zat. Na tien minuten stopt de trein en informatie via een luidspreker geeft aan dat er een klein probleempje op het spoor zich voordoet, geschatte oponthoud tien minuten. Ja dag, dit is Portugal dus zal het wel twintig minuten zijn dacht ik. En ik had gelijk het duurde wat langer …niet goed voor mijn vertrouwen maar allee ik kon het af. De trein vertrok en ik begon te rekenen hoe laat hij nu zou aankomen in Lissabon, tegen half twee was mijn conclusie, kwartiertje naar het vliegveld niets aan de hand dus. Ik merkte wel dat de trein niet zo snel meer ging als in het begin en na tien minuten stopte hij weer. Ja kom op zeg nu werd ik een beetje nerveus en ook geen informatie deze keer dus ik troostte me met de gedachte dat het niet lang zou duren. Dat dacht je, toch weer een half uur en in dat half uur stierf ik duizend doden. Ik maakte mezelf weer wijs dat er niets aan de hand was want als ik het niet haal ga ik toch gewoon weer naar huis. 

Eindelijk bereikten we Lissabon een kwartier met de metro en het is gepiept. Wat metro! Ze kunnen me wat ik pak wel een taxi! Ik gooide mijn koffertje in de taxi en liet de chauffeur weten dat ik graag vervoerd wilde worden naar het vliegveld en wel… terminal 2. De taxi was nog maar net vertrokken en we stonden al in een file, de chauffeur haalde zijn schouders op en verontschuldigde zich : “ Ja het is vanavond voetbal en iedereen wil graag op tijd thuis zijn” Ik dacht er even aan om te gaan lopen toen de taxi voetstaps begon te rijden. Het bleken niet de vroege thuisgangers te zijn, maar een verkeersongeluk dat voor de file zorgde.
Tegen half drie bereikten we terminal 2, de chauffeur had niet terug van het hem aangeboden geldbiljet en ik dacht stik maar en de groeten en liet hem na deze riant betaalde rit gaan ……

Ik moest eerst roken, had m`n shagje in de taxi al gedraaid. Ik werd wat rustiger omdat ik vertrouwd was met deze terminal want ik was er immers eerder geweest.          
Bij binnenkomst sloeg de schrik om mijn hart, gvd heel de boel was verbouwd en zeker niet meer vertrouwd. Ik volgde de bordjes met mijn ticket in de hand tot het controle poortje waar een allervriendelijk lief meisje de tickets scande. Het scannen is een fluitje van een cent maar niet bij mij. De print was niet duidelijk genoeg en ik vervloekte onze printer thuis en ook een beetje de printster (maar niet aan een ander vertellen hoor), het meisje verwees me naar de balie van Ryanair misschien dat ze daar wat voor me konden doen. Ik vervoegde me bij de incheckbalie waar natuurlijk een rij van Lissabon tot Tokio stond in te checken en dat kon nooit mijn vlucht zijn want daar waren die mensen flink te laat voor. Enig idee hoe lang mensen er over doen om hun koffer in te checken? Ik verdomme wel! De zenuwen  gierden door mijn keel, eindelijk na een paar reizigers kwaad aangekeken te hebben kon ik het probleem voorleggen aan een Ryanair-incheck-stewardess-meid waarvan ik verwachtte dat die heel moeilijk ging doen. Niets was minder waar “Oh geen probleem hoor meneer ik print even een vervangend ticket uit” en ze vervolgde met “maar u moet wel opschieten hoor”  Ja dat was geen nieuws voor mij!

Ik wist nu vlot de weg  naar het lieve scanstertje en na een goed scan-moment sloot ik me aan in de rij reizigers bij de beveiligingspoortjes. De tijd begon te dringen. Iemand voor mij in de rij ontwaarde een verlaten reistas en de rapen waren gaar. De beveiliging werd erbij geroepen en het onderzoek startte. Er werd geroepen in alle talen van wie de tas eventueel zou kunnen zijn! We werden naar achter gedirigeerd, verdorie ik wou alleen naar voren ik wilde door die poortjes. Net toen de spanning naar het hoogtepunt ging stijgen meldde (ik blijf netjes) een vrouw zich, die de tas claimde. De spanning vloeide weg en de tijd ook. Ik moest me haasten naar de gate, 

de hal was leeg en ik kreeg het weer warm een stewardess wenkte me om haast te maken nou ik liep nou niet bepaald te slenteren, ze controleerde mijn ticket en wees de uitgang naar het toestel. 
De hele Ryanair rij reizigers voor het vliegtuig waren al aan het inschepen ……eindelijk ik had het dus gehaald!

De rust keerde pas weer in me terug toen ik mijn plaats in het vliegtuig innam. Euforie nam de plaats in voor de angst…. het kon me allemaal niets meer schelen ik was binnen, een stewardess kwam me zelfs een riante plaats aanbieden bij de nooduitgang 6 stoelen voor mezelf eindelijk iets positiefs.                                                             
De Piloot stelde zich voor (of je die gasten ooit nog moet aanspreken) en liet ons weten dat wegens een luchtverkeersleidings-staking boven Frankrijk het vliegtuig één of misschien wel twee uur later zou vertrekken……..                      

Ach joh waarom haasten?!  Pffffff


Volgende keer ….. “ de terugreis ”