Ik ben graag
op verschillende plekken maar het reizen op zich is niet mijn favoriete
bezigheid. Een autotrip vind ik heerlijk al de andere manieren van verplaatsen
is voor mij een crime. Ik ben mondig genoeg maar zodra ik zelf op reis ben, ben
ik een onzekere toerist. Het is daarom dat ik alles van tevoren laat regelen
door Ingrid en dan nog blijf ik onzeker. Hieronder een verslag van een reisje
Portugal-Nederland.
Het is niet
moeilijk volgens Ingrid “Ik breng je naar de trein en daarna stap je in het
vliegtuig en één van onze jongens komt je ophalen “ . Alles was geregeld
treinkaartje en vliegticket online besteld and go. Half twaalf vanaf Pombal treinstation (Portugal)
een anderhalf uur durende reis met de trein naar Lissabon.
Oké ik werd
netjes afgezet op het station om 11.00 uur en mijn trein zou om 11.25
vertrekken. Een treinkaartje is gelijk een plaatsbewijs en het is voorzien van
alle informatie; de trein, de wagon, de plek, tijd, perron enz. Ik kies er
graag voor om overal op tijd te zijn (onzekerheid) om geen verrassing tegen te
komen.
Met een uitgeprint treinkaartje in de hand en een koffertje ben ik in afwachting van.
Om 11.15u. dendert een trein het station binnen, is dat mijn trein? of …. nogmaals check
ik mijn print (en ik had hem al 10 keer bekeken) is dit nu een sneltrein? of een
boemel? Ik krijg het warmer dan het al is in Portugal …Ik doe het niet! dit is
niet mijn trein!
Ik stel mezelf gerust als hij weer vertrekt, stel dat het die trein wel was dan bel ik toch gewoon Ingrid. Na vijf minuten komt gelukkig de volgende en weer
check ik de print, yep dat is hem ik worstel me naar binnen in de eerste beste
wagon, ik zoek mijn wagon en plaats in de trein wel uit! Ik ben alvast binnen.
Natuurlijk, op mijn plek (die genummerd is) zit een oudere man die me laat
weten dat ik op zijn aangewezen plek kan gaan zitten, hij wilde graag aan het
raam zitten bij zijn vrouw, dat oude treinstel wist zeker niet hoe onzeker ik
was! Ik nam zijn plaats en wachtte af.. het was geen probleem voor de
conducteur die controleerde.
De trein
vertrok en ik nestelde me in de comfortabele zetel, ziezo etappe één is in gang
gezet. Even nog kijken waar ik het vliegticket gelaten heb en wanneer de vlucht
ook alweer vertrekt: rond 15.30 mooi, tijd zat. Na tien minuten stopt de trein
en informatie via een luidspreker geeft aan dat er een klein probleempje op
het spoor zich voordoet, geschatte oponthoud tien minuten. Ja dag, dit is
Portugal dus zal het wel twintig minuten zijn dacht ik. En ik had gelijk het
duurde wat langer …niet goed voor mijn vertrouwen maar allee ik kon het af. De
trein vertrok en ik begon te rekenen hoe laat hij nu zou aankomen in Lissabon,
tegen half twee was mijn conclusie, kwartiertje naar het vliegveld niets aan de
hand dus. Ik merkte wel dat de trein niet zo snel meer ging als in het begin en
na tien minuten stopte hij weer. Ja kom op zeg nu werd ik een beetje nerveus en
ook geen informatie deze keer dus ik troostte me met de gedachte dat het niet
lang zou duren. Dat dacht je, toch weer een half uur en in dat half uur stierf ik
duizend doden. Ik maakte mezelf weer wijs dat er niets aan de hand was want als
ik het niet haal ga ik toch gewoon weer naar huis.
Eindelijk bereikten we
Lissabon een kwartier met de metro en het is gepiept. Wat metro! Ze kunnen me
wat ik pak wel een taxi! Ik gooide mijn koffertje in de taxi en liet de
chauffeur weten dat ik graag vervoerd wilde worden naar het vliegveld en wel…
terminal 2. De taxi was nog maar net vertrokken en we stonden al in een file,
de chauffeur haalde zijn schouders op en verontschuldigde zich : “ Ja het is
vanavond voetbal en iedereen wil graag op tijd thuis zijn” Ik dacht er even aan
om te gaan lopen toen de taxi voetstaps begon te rijden. Het bleken niet de vroege thuisgangers te zijn, maar
een verkeersongeluk dat voor de file zorgde.
Tegen half
drie bereikten we terminal 2, de chauffeur had niet terug van het hem
aangeboden geldbiljet en ik dacht stik maar en de groeten en liet hem na deze
riant betaalde rit gaan ……
Ik moest eerst roken, had m`n shagje in de taxi al
gedraaid. Ik werd wat rustiger omdat ik vertrouwd was met deze terminal want ik
was er immers eerder geweest.
Bij binnenkomst sloeg de schrik om mijn hart,
gvd heel de boel was verbouwd en zeker niet meer vertrouwd. Ik volgde de
bordjes met mijn ticket in de hand tot het controle poortje waar een
allervriendelijk lief meisje de tickets scande. Het scannen is een fluitje van
een cent maar niet bij mij. De print was niet duidelijk genoeg en ik vervloekte
onze printer thuis en ook een beetje de printster (maar niet aan een ander
vertellen hoor), het meisje verwees me naar de balie van Ryanair misschien dat
ze daar wat voor me konden doen. Ik vervoegde me bij de incheckbalie waar natuurlijk
een rij van Lissabon tot Tokio stond in te checken en dat kon nooit mijn
vlucht zijn want daar waren die mensen flink te laat voor. Enig idee hoe lang
mensen er over doen om hun koffer in te checken? Ik verdomme wel! De zenuwen gierden door mijn keel, eindelijk na een paar
reizigers kwaad aangekeken te hebben kon ik het probleem voorleggen aan een
Ryanair-incheck-stewardess-meid waarvan ik verwachtte dat die heel moeilijk
ging doen. Niets was minder waar “Oh geen probleem hoor meneer ik print even
een vervangend ticket uit” en ze vervolgde met “maar u moet wel opschieten
hoor” Ja dat was geen nieuws voor mij!
Ik wist nu
vlot de weg naar het lieve scanstertje
en na een goed scan-moment sloot ik me aan in de rij reizigers bij de
beveiligingspoortjes. De tijd begon te dringen. Iemand voor mij in de rij
ontwaarde een verlaten reistas en de rapen waren gaar. De beveiliging werd
erbij geroepen en het onderzoek startte. Er werd geroepen in alle talen van wie
de tas eventueel zou kunnen zijn! We werden naar achter gedirigeerd, verdorie
ik wou alleen naar voren ik wilde door die poortjes. Net toen de spanning naar
het hoogtepunt ging stijgen meldde (ik blijf netjes) een vrouw zich, die de tas
claimde. De spanning vloeide weg en de tijd ook. Ik moest me haasten naar de
gate,
de hal was leeg en ik kreeg het weer warm een stewardess wenkte me om
haast te maken nou ik liep nou niet bepaald te slenteren, ze controleerde mijn ticket
en wees de uitgang naar het toestel.
De hele Ryanair rij reizigers voor het
vliegtuig waren al aan het inschepen ……eindelijk ik had het dus gehaald!
De rust
keerde pas weer in me terug toen ik mijn plaats in het vliegtuig innam. Euforie
nam de plaats in voor de angst…. het kon me allemaal niets meer schelen ik was
binnen, een stewardess kwam me zelfs een riante plaats aanbieden bij de nooduitgang
6 stoelen voor mezelf eindelijk iets positiefs.
De Piloot stelde zich voor (of
je die gasten ooit nog moet aanspreken) en liet ons weten dat wegens een
luchtverkeersleidings-staking boven Frankrijk het vliegtuig één of misschien
wel twee uur later zou vertrekken……..
Ach joh waarom
haasten?! Pffffff
Volgende
keer ….. “ de terugreis ”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten