woensdag 15 februari 2012

Verkeerde zuinigheid...

Na een aantal weken terug in Nederland te zijn geweest, om met familie en vrienden de feestdagen en de jaarwisseling te vieren, werd het weer tijd om koers te zetten naar mijn geliefde stekje in Portugal.

Ik had het goed geregeld, ik was naar Nederland gekomen met de auto en aanhanger en had die gevuld met wijn om de kosten van de reis terug te verdienen. De reis terug naar Portugal moest ook op een slimme en budgettair neutrale manier gaan verlopen. De aanhanger werd gevuld met goederen die ik in Portugal aan de man kon brengen: pindakaas, Belgisch bier, ketjap manis enz. En diverse meubels voor mijn B&B.

Economisch als we zijn kon Ingrid een vliegticket uitsparen door haar verlof samen te laten lopen met mijn terugreis en later per enkele reis terug te vliegen. De auto, een flinke “stationwagen”,  werd ingericht met een matras, dekbed, kussens, eten, drinken, een hond en ziedaar... een camper was geboren!

De trip neemt bij goed weer ongeveer twintig uur in beslag, maar met wat rusten onderweg kan het aantal uren iets uitlopen. We vertrokken op maandag rond 18.00 uur, om die avond tot in de nacht door te rijden en in het zuiden van Frankrijk een tukje te doen. De reis verliep voorspoedig. Het was bitter koud maar daar had je in de auto geen last van, ondanks dat de temperatuurmeter onderweg soms -15 aangaf.

Na vaker getankt te hebben dan normaal door die windvanger achter de auto,  besloten we om rond 3 uur in de nacht een tukje te doen. Parkeerterrein gevonden en geheel gekleed (dus geen hanky panky, hoe romantisch dat ook kan zijn) kropen we dicht bij elkaar onder het dekbed.  De temperatuur op dat moment -10. Het was te doen. De hond verwarmde ons, maar verhaarde zo veel dat ik dacht dat die naakt in Portugal aan wou komen...

Met een golden Retrieverkapsel en -baard en -kleren vervolgden we om 7 uur in de ochtend onze reis. Ik reed door tot de middag en Ingrid gaf aan dat ze nu beter ook een stuk kon rijden om het stuur in de avond dan weer aan mij over te geven. Bij het eerste beste tankstation in noord Spanje kunnen we wisselen. De brandstof in Spanje is namelijk veel goedkoper en we haalden het net. Ingrid tankte en rekende af. Ik nestelde me achterin om nog een tukje te doen...

Mijn auto is een vlotte starter, maar na twee langdurige pogingen van Ingrid kreeg ik een kriebel in mijn nek. Ik vroeg wat ze getankt had? ze sputterde wat: “ Diesel.. denk ik“.  "Dat is dan goed" zei ik, "maar kijk eens op je bonnetje...". Ze keek op het bonnetje en zei:  “O, nee ..loodvrije benzine”. Natuurlijk zei ik toen ook nog wat….. Zo iets van: “potjandrie liefje, dat kan toch een ieder overkomen...”  Oké, misschien iéts anders geformuleerd, maar volgens mij was het wel zo iets...

Wat nu? Het tankstation werd bemand ( of bevrouwd) door twee jonge meiden; daar moest ik niet veel van verwachten. Ingrid wilde de ANWB bellen maar ze kwam er met geen mogelijkheid door. Alsmaar werd ze in de wacht gezet. Andere oplossing! Vraag die pompzus of ze de assistencia wil bellen.

En zo geschiede. Na een uur in de kou (-5 gr). staan wachten, kwam er een autoambulance met een oude Spanjaard voorrijden. Hij gaf ons een hand en zonder wat te vragen werd mijn auto op de vrachtwagen getrokken en de aanhangwagen er achter gehangen. Hij nodigde ons uit om in de cabine plaats te nemen, nadat ik de hond op zijn aanwijzing in mijn auto moest steken. En zo vertrok de caravan naar weet ik veel waar...

We probeerden nog wat te converseren met de man, maar de taalbarrière ontnam ons de lust. Ingrid merkte nog even op dat we nu geen brandstof verbruikten, maar mijn lachspieren hadden een vrije middag...

Na een half uur kwamen we op een enorm autokerkhof aan waar smoezelige Spanjaarden in een grote loods auto’s aan het “repareren” waren, onder leiding van een soort zigeuner madam die schreeuwend commando’s gaf aan het werkvolk. De auto werd af geladen en in de loods geduwd.

We werden op kantoor ontboden. Zelden zo een bende gezien maar hier kan dat kennelijk nog. We begrijpen dat een monteur zich zal ontfermen over de auto. Intussen zullen we wat gegevens uitwisselen. Ingrid probeerde toch nog even de ANWB alarmcentrale en kreeg waarachtig contact. Ik had het wel gezien en ging de monteur wat op zijn vingers kijken.

De beste man - ik schatte hem op één meter vijftig en ruim zestig jaar oud - trachtte met een rubber slang mijn dieseltank te penetreren. Dat mislukte omdat de auto met een antidiefstalklep is voorzien. Er werden andere middelen ingezet namelijk: een elektrisch pompje dat door middel van een accu gevoed werd. De accu werd geplaatst voor de auto en met grote krokodilklemmen werd het pompje aangesloten. De brandstofleiding werd gevonden en verbonden met een slang die wat te ruim was. De schakelaar ging om en de benzine vloeide met een pisstraaltje over de accu op de vloer van de loods. Arbotechnisch had die smurfmonteur in Nederland de doodstraf kunnen krijgen. Het leek hem verstandiger het pisstraaltje maar in een jerrycan op te vangen. Ingrid had de toezegging van de ANWB dat ze de takelkosten van de auto vergoed zou krijgen, maar helaas niet de garagekosten.

Na ruim drie uur en evenzoveel jerrycans was de tank leeg. De auto kreeg de juiste brandstof en startte meteen. Het smurfmonteurtje wou nog even proefrijden en dekte de bestuurdersstoel af met een beschermhoes - waarschijnlijk tegen het hondenhaar...

De auto werd goedgekeurd en er kon afgerekend worden: 70 euro takel auto, 70 euro takel aanhanger, 90 euro arbeid, 22 euro diesel. Ik zei nog dat de brandstof in Spanje is niet duur was, maar nu waren de lachspieren van Ingrid op vakantie...

Maar, de rit kon voort en we hebben daarna nog tweemaal moeten tanken. Ik vertrouwde Ingrid in deze nu blindelings. Dodelijk vermoeid en met een fikse hoofdpijn kwamen we om drie uur in de nacht bij ons stekje in Sarnadas aan. Eindelijk thuis. Naar binnen en naar bed, dat was alles wat we nog wilden. Bij binnenkomst wilde ik het licht aandoen maar... de Energiemaatschappij had waarschijnlijk verkeerde brandstof getankt..!!!

Toen heb ik echt gevloekt maar.., Ingrid kon het lekker niet zien.

Tot gauw, Ferrie

2 opmerkingen:

  1. Hoe krijgen jullie het weer voor elkaar, gelukkig is alles weer goed gekomen.
    Voor Ingrid succes met de terug reis, hopenlijk verloopt die soepeler.
    Gr ILse

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Heerlijk even ontspannen in de warmte kunnen lachen, maar vond het wel heeeeeeeel vervelend voor jullie hoor. Wij hebben het ook eens gehad, dus konden wel meeleven hihihihi Wij waren na een half uur weer op weg. Coosje van den Boom

    BeantwoordenVerwijderen