Bij mijn ochtendwandelingen komt het nog al eens voor dat ik op een kudde geiten stuit, die begeleid word door één van de plaatselijke geitenhoeders.In de morgen verzamelen ze de kudde en trekken hier de bergen in en overnachten daar soms ook.
Wij hebben er twee in ons dorp. Een geitenhoeder en een geitenhoedster. De laatst genoemde heeft volgens mij van de plaatselijke bevolking de opdracht gehad om geiten te hoeden, want het is niet direct een ramp dat ze aan het beeld van het dorp onttrokken wordt. Zelden heb ik zo’n lelijke meid gezien (maar ze kan natuurlijk heel lief zijn...).
Als ik de geitenhoeder tegenkom bekruipt me altijd een onmetelijke bewondering. Herder; één met de natuur, die jaar in jaar uit zijn kudde hoedt. Iemand die in de nacht een uil kan horen overvliegen, die aan een vallende eikel (links of rechts van de boom) het weer voor de komende dagen kan voorspellen. Iemand die geitenmelk drinkt, kaas eet op brood van dagen oud en diverse vruchten uit de natuur eet. Hij die maling aan de wereld heeft en zijn eigen gang gaat. Die alle moderne zaken aan zich voorbij laat gaan. Geen kernenergie maar een kampvuurtje. Geen mobieltje want wie moet hij bellen..?
Ik heb er een zwak voor……………….of liever gezegd ik had er een zwak voor.
Op één van mijn recente ochtendwandelingen samen met mijn trouwe vriendin “de hond” kwam ik dit romantische tafereel weer eens tegen. Ik begroette de herder met een bewonderend “bom Dia”, waarop de herder iets terug knauwde wat ik niet kon verstaan. Maar, het kwam er op neer dat een gesprek niet gewenst was. Logisch, hij was onderdeel van de natuur en je praat niet met de natuur... Die bewonder je alleen. Ik liet de kudde geiten passeren en de honden die de geiten bij elkaar moesten houden. Wat ze overigens prima deden. Ze loodsten de kudde veilig langs mijn hond en keurde haar geen blik waardig.
Ik vervolgde mijn wandeling dwars door de natuur. Ik ben een verstokte roker en misschien wel een verrookte stokker, maar uit respect voor de natuur wacht ik daar altijd mee tot ik weer thuis ben. Ik neem dus geen rookpauze, maar wel eens een pauze om weg te mijmeren op een groot rotsblok. In Holland noemen ze het soms een zwerfkei. Hier zwerf ik en de kei is om op te gaan zitten.
Maar wat zie ik naast de rots…… ? een groene weidetas met een fles cola een zakje van Macdonald en een flinke moderne wereldontvanger! Midden in de natuur potdorie!! De eigenaar moet natuurlijk onze geitenhoeder zijn…….de verrekkeling zit daar een beetje naar het weerbericht of naar een Portugese actualiteitenrubriek of nog gekker, naar Portugese -rap te luisteren. Is die nou belazerd! Heel mijn idyllische voorstelling van het herderschap is geknapt als een ballon. Dat vraagt om wraakacties op elke geitenhoeder van Portugal.
Morgenochtend ga ik naar de andere berg, waar onze dorpslelijkerd (die overigens naar gelang ik langer alleen ben steeds knapper lijkt...) de geiten hoedt. En ik hoop dat ik ze tref wanneer ze net zit weg te mijmeren en droomt van een prins op een wit paard dat haar naar prachtige oorden voert. Mooi niet hoedstertje.. Je komt mij en mijn lelijke hoofd en blaffende hond tegen en ……….ik groet je lekker ook niet..!
Jullie wel, Groeten uit Portugal,
Geen opmerkingen:
Een reactie posten