Na een tip van één onzer dorpsgenoten “ Er was een bustrip aanstaande “ en zulk één kans laat ik me niet ontlopen. Ik ben niet iemand die vooraan staat bij bustripjes, maar de kennis die ik er mee vergaar zal ten dienste kunnen zijn van mijn toekomstige gasten.
Voor wat we er van wisten ging het om een trip naar de stad Viseu. Een stad met een mooie kathedraal en een museum met schilderijen uit de 16de eeuw uit de “ Viseu school”. Kosten: 15 euro inclusief ontbijt en lunch. Dat is niet veel, maar in Portugal niet ongewoon. Gepland op een zondag in Maart. Opstappen op het plein in ons dorp. Tijd, 06.15 uur. De afstand was niet bijster groot.
Vroeg naar bed om de volgende dag fris en monter de trip aan te gaan. De bus arriveerde exact op tijd en vreugdevol constateerde ik dat we de eersten waren. Konden we lekker ons plekje uitkiezen. Maar, dat was niet zo... We werden door een hostess van in de zeventig op een plek gewezen “en gordel vastmaken!“ werd ons nog toegesproken.
De volgende stop was in een gehucht De personen in kwestie waren nog niet gereed; dat was vanuit de bus te zien..: de badkamer was nog bezet...
Om 6.30 pm vervolgden we onze weg. Kortom we deden
Dit laatste vanwege het hoge tena-lady en tena-men gehalte. De gemiddelde leeftijd lag ver boven 70+ en derhalve werd mijn jonge vriend van 44 ingeschakeld om de oudere medereizigers vast te snoeren in hun veiligheidsgordel.
Eindelijk rond 8.30 uur werd de grote weg ingeslagen richting, naar wij dachten, Viseu . En toen werd het pas echt gezellig. Een ieder was gecontroleerd als in een vliegtuig op het dragen van de gordel, maar warempel, er was er één aan ontsnapt. Die trakteerde ons op een geweldig staaltje accordeon muziek en was niet van plan het eerste uur te stoppen. De deun was voor ons drieën alsmaar hetzelfde, echter onze medereizigers leefden helemaal op. Klappend en zingend dweepten zij de muzikant op om het er voorlopig niet bij te laten zitten.
God heeft er voor gezorgd dat onze blazen op oudere leeftijd verschrompelen en om 9.30 uur volgde er een plaspauze. Een wegrestaurant werd aangedaan alwaar we een versnapering konden gebruiken. De eigenaar en bedienend personeel zorgden voor een hartelijk onthaal. De geluidsinstallatie ging vol open met jawel hoor… accordeon muziek! We trokken het niet meer en half tien of niet, Peter en ik bestelden een bica (espresso koffie) met een dubbele brandy. Nigel, niet zo een groot koffiedrinker al wij, bestelde ook twee koffie met de vermelding dat hij nu toch al pijn in zijn buik had.
Nadat alle wijsheid en ervaring had geplast en weer in de bus was getakeld en gekneveld vervolgden wij de rit. We hebben er niet aan gedacht maar ik had die trekzak lek moeten prikken want wederom was het genieten geblazen tot de volgende halte.
Het moet rond 10.45 geweest zijn toen we bij een armetierig hotel stopten in de buitenwijk van weet ik veel waar. En zo zag de omgeving er ook uit: hoe hadden ze het kunnen vinden?! Het personeel stond ons buiten op te wachten en verwelkomde een ieder hartelijk met een hand en de vraag hoe het met je ging. Hier en daar moesten zij hand- en spandiensten verrichten vanwege de uitstap, opstap en instap...
Ik vond het meteen een vreemd stel. Het waren twee mannen van rond de vijfendertig en een jonge meid. Eén van de mannen leek alsof hij zo uit een gangsterfilm was weggelopen en zijn bodyguard had meegenomen. De jonge meid had een mantelpak aan wat toch niet verhulde dat het een meid was. Ze vergezelde het gezelschap naar de ontbijtzaal.
Toen een ieder binnen was, wat toch even mocht duren vanwege alweer een plasmoment, werden de toegangsdeuren gesloten en de body-aap posteerde zichzelf voor de deur. Ik verwachte ieder moment dat hij zijn hand aan het oor zou houden om eventuele berichten op zijn oortje van the Godfather op te vangen.
De ontbijtzaal was een ongezellige met tl verlichte ruimte waarvan leek dat ze de helft van het meubilair aan de kant geschoven hadden en die hadden afgedekt met lakens. Het ontbijt stond klaar: koffie, broodjes, plakje kaas en een plakje ham. Liefst had ik een plak ham gehad wat bedolven was onder de smaak- en kleurstof. Dan was het nog een presentatie geweest. Nu leek het of er de vorige week ook een ontbijt geweest was en nog niet was afgeruimd. Afijn, snel ontbijten en aftaaien want Viseu en een heerlijke lunch wachtten op ons.
Niets was minder waar. Nadat we de kleffe broodjes hadden genuttigd kwam één der gangstertjes ten tonele met een microfoon en ik verwachtte dat deze, naar we nog steeds dachten ” de ober “, ons ging vertellen dat we in een programma van de verborgen camera zaten en dat het echte ontbijt nu ging beginnen.
Vergeet het maar, de lakens werden van het vermeende opzij geschoven meubilair gerukt en er bleek een schatkamer van tell en sell producten onder te staan. Matrassen , bestek, pannen, voetbaden dekbedden, elektragrillpannen en ga zo maar door. We waren verrast en voelden ons genaaid. Een ordinaire verkoopdemonstratie. Dát hadden we even niet verwacht………
We willen naar Viseu!! Dit soort verkooppraktijken stuitte ons tegen de borst en we verlieten gedrieën de ontbijtzaal. Ik keek de body-aap vernietigend aan met een blik van dit kan wel eens je laatste verkoopstunt geweest zijn! Hij voelde het feilloos aan en liet ons passeren...
De ontbijtzaal was een ongezellige met tl verlichte ruimte waarvan leek dat ze de helft van het meubilair aan de kant geschoven hadden en die hadden afgedekt met lakens. Het ontbijt stond klaar: koffie, broodjes, plakje kaas en een plakje ham. Liefst had ik een plak ham gehad wat bedolven was onder de smaak- en kleurstof. Dan was het nog een presentatie geweest. Nu leek het of er de vorige week ook een ontbijt geweest was en nog niet was afgeruimd. Afijn, snel ontbijten en aftaaien want Viseu en een heerlijke lunch wachtten op ons.
Niets was minder waar. Nadat we de kleffe broodjes hadden genuttigd kwam één der gangstertjes ten tonele met een microfoon en ik verwachtte dat deze, naar we nog steeds dachten ” de ober “, ons ging vertellen dat we in een programma van de verborgen camera zaten en dat het echte ontbijt nu ging beginnen.
Vergeet het maar, de lakens werden van het vermeende opzij geschoven meubilair gerukt en er bleek een schatkamer van tell en sell producten onder te staan. Matrassen , bestek, pannen, voetbaden dekbedden, elektragrillpannen en ga zo maar door. We waren verrast en voelden ons genaaid. Een ordinaire verkoopdemonstratie. Dát hadden we even niet verwacht………
We willen naar Viseu!! Dit soort verkooppraktijken stuitte ons tegen de borst en we verlieten gedrieën de ontbijtzaal. Ik keek de body-aap vernietigend aan met een blik van dit kan wel eens je laatste verkoopstunt geweest zijn! Hij voelde het feilloos aan en liet ons passeren...
Na het verlaten van de zaal zochten we iemand van de organisatie die ons zou kunnen vertellen wanneer de bus vertrok. Die was echter niet te vinden. Dan maar de chauffeur aangeschoten. “Vertrekken..? Zeker niet tot na de lunch, want die wordt ook hier geserveerd”, was zijn antwoord. We keken elkaar aan en als uit één mond kwam het woord….zuipen!!
Onze missie was “ het café”, maar dat viel nog niet mee... We moesten een flink stuk lopen. We bevonden ons in en rond een industriegebied. Het enige wat daar leuk aan is, is dat je anderen ziet werken maar zelfs die pech hadden we omdat het zondag was. Eindelijk hadden we een café gevonden en daar gingen we voorlopig blijven en nieuwe plannen smeden.
Na onze bestelde biertjes te hebben opgedronken begon men echter de zaak te sluiten, tafels en stoelen werden binnen gehaald. Ik vreesde de rekening want als je na drie consumpties je café op de middag kan sluiten dan moet er flink aan verdiend worden... Het ging toch maar om 2,40 euro maar de zaak ging evengoed dicht. Nigel stelde voor om dan toch maar die vermaledijde lunch te gaan gebruiken en we liepen het hele pest eind weer terug. We waren op tijd en werden weer netjes in dezelfde ruimte toegelaten, die per gelegenheid nu dienst deed als lunchroom.
Onze missie was “ het café”, maar dat viel nog niet mee... We moesten een flink stuk lopen. We bevonden ons in en rond een industriegebied. Het enige wat daar leuk aan is, is dat je anderen ziet werken maar zelfs die pech hadden we omdat het zondag was. Eindelijk hadden we een café gevonden en daar gingen we voorlopig blijven en nieuwe plannen smeden.
Na onze bestelde biertjes te hebben opgedronken begon men echter de zaak te sluiten, tafels en stoelen werden binnen gehaald. Ik vreesde de rekening want als je na drie consumpties je café op de middag kan sluiten dan moet er flink aan verdiend worden... Het ging toch maar om 2,40 euro maar de zaak ging evengoed dicht. Nigel stelde voor om dan toch maar die vermaledijde lunch te gaan gebruiken en we liepen het hele pest eind weer terug. We waren op tijd en werden weer netjes in dezelfde ruimte toegelaten, die per gelegenheid nu dienst deed als lunchroom.
Een droge kippenpoot wat aardappels en kale (met iets olijfolie) sla was het gerecht. Culinaire hoogstandjes moet je over het algemeen in Portugal niet verwachten, maar wat ze koken is doorgaans smakelijk en met liefde bereid. Deze lunch was op zijn Hollands gezegd niet te vreten. Er werd ook wijn geschonken en daar heb ik me volledig op gestort. Met maten (vrienden). Het maakte de middag wat draaglijker… Tot dat ene moment...
Men vond het nodig om nog tijdens de lunch die gangstervriendin in het mantelpakje een verkooppraatje te laten houden en ze legde uit en demonstreerde hoe je een ei kon bakken in een non-stick-pan. We werden wat luidruchtiger omdat Nigel ons toefluisterde dat hij een ei drijvend in boter lekkerder vond. De body-aap kwam in beweging en posteerde zichzelf achter Peter en Nigel met de mededeling dat ze hun mond moesten houden tijdens de demonstratie. Toen was de boot aan..!
Nigel gaf te kennen dat hij zou praten wanneer hij wilde en zo hard als hij wilde..! Er ontstond een woordenwisseling en de sfeer was om te snijden. We verlieten wederom de zaal, maar sleepten de body-aap mee om hem buiten de zaal haarfijn te vertellen dat we niet van deze praktijken gediend waren om weerloze mensen (wij niet natuurlijk) onder valse voorwendselen naar een verkoopdemonstratie te lokken! Mijn Portugees is niet goed genoeg maar ik deed toch ook nog een duit in het zakje: “Steek dat toetje ook maar in je @#%&!!!”
En wederom vertrokken we weer. Nu hadden we in het hotel een barretje ontdekt waar we onze wonden en bier zouden likken. We hielden de bus in de gaten want we wisten niet wanneer de koopgegijzelden vrijgelaten zouden worden. Eindelijk was het zover, de bus mocht vertrekken. Een enkeling had zich toch wat aangeschaft als een soort traumaverwerkingsobject.
De Brazilianen, want daar bestond het trio “verkoop-gangsters” uit, wuifden de oldtimers uit en gunden ons geen blik waardig… "En dat is maar goed ook merkte Nigel op, "Pff, Buitenlanders..! “
Viseu hebben we nooit gezien, we zijn nog wel een aantal keren gestopt en hebben zelfs nog een plaats aangedaan die bekend stond om zijn thermobaden.
Men vond het nodig om nog tijdens de lunch die gangstervriendin in het mantelpakje een verkooppraatje te laten houden en ze legde uit en demonstreerde hoe je een ei kon bakken in een non-stick-pan. We werden wat luidruchtiger omdat Nigel ons toefluisterde dat hij een ei drijvend in boter lekkerder vond. De body-aap kwam in beweging en posteerde zichzelf achter Peter en Nigel met de mededeling dat ze hun mond moesten houden tijdens de demonstratie. Toen was de boot aan..!
Nigel gaf te kennen dat hij zou praten wanneer hij wilde en zo hard als hij wilde..! Er ontstond een woordenwisseling en de sfeer was om te snijden. We verlieten wederom de zaal, maar sleepten de body-aap mee om hem buiten de zaal haarfijn te vertellen dat we niet van deze praktijken gediend waren om weerloze mensen (wij niet natuurlijk) onder valse voorwendselen naar een verkoopdemonstratie te lokken! Mijn Portugees is niet goed genoeg maar ik deed toch ook nog een duit in het zakje: “Steek dat toetje ook maar in je @#%&!!!”
En wederom vertrokken we weer. Nu hadden we in het hotel een barretje ontdekt waar we onze wonden en bier zouden likken. We hielden de bus in de gaten want we wisten niet wanneer de koopgegijzelden vrijgelaten zouden worden. Eindelijk was het zover, de bus mocht vertrekken. Een enkeling had zich toch wat aangeschaft als een soort traumaverwerkingsobject.
De Brazilianen, want daar bestond het trio “verkoop-gangsters” uit, wuifden de oldtimers uit en gunden ons geen blik waardig… "En dat is maar goed ook merkte Nigel op, "Pff, Buitenlanders..! “
Viseu hebben we nooit gezien, we zijn nog wel een aantal keren gestopt en hebben zelfs nog een plaats aangedaan die bekend stond om zijn thermobaden.
de man met de accordeon was ook op de terugweg weer niet te houden.
.jpg)
Rond 21.00 uur sloot ik de voordeur achter me... Nu gaan we het er niet bij laten zitten natuurlijk. We gaan ons eigen reisje organiseren .
De prijs zal wel iets hoger zijn, maar we zullen er voor zorgen dat we dit trauma-reisje snel zullen vergeten!
Ik zie Rio de Janeiro wel zitten; ze spreken er tenslotte Portugees...
Groet Ferrie
