Str.... aan de knikker

De nacht van 23 op 24 mei beloofde een rustige windstille nacht te worden vol verlicht door de maan. Dat heeft me doen besluiten vroeg naar bed te gaan om vervolgens extra vroeg de ochtend te gaan beleven in de prachtige omgeving hier. Het moest een wandeling worden die van de nacht overging op de dag. De afstand die ik wilde afleggen was te groot voor de hond en besloot alleen op pad te gaan. Gewapend met een camera en een pak vruchtensap ging ik in het donker op pad . Mijn doel was duidelijk; rustig en stil lopen om eventueel wild (zwijnen en herten) te verrassen voordat ze mij in de gaten krijgen. Het rook heerlijk in het bos, de eucalyptus bomen die hier weelderig groeien gaven een sterke geur af alsof je constant met een mentholstick in je neus loopt. Het is zo gaaf om plotseling een ree of zwijn te zien of horen weglopen als je hun gebied betreed. Voorzichtigheid is geboden zeker in het voorjaar wanneer de zwijnen jongen hebben . Meestal blazen ze de aftocht als ze je in de gaten krijgen de hoge varens belemmeren vaak goed zicht op deze dieren. Reeën zijn wat makkelijker te zien, ze springen en dansen sierlijk naar veiligere oorden . Mijn ochtendwandeling was goed begonnen na nog maar tien minuten te hebben gelopen kruiste een ree mijn pad

                                            

en mijn dag kon al niet meer stuk.
Ik probeerde me te gedragen als een Indiaan half sluipend en omzichtig lopend om de krakende takjes te ontwijken . Mijn normale ochtend ritueel was natuurlijk verstoord door zo vroeg op pad te gaan er ontstond een borrelend geluid in mijn buik. Ja hoor …ik moest toch even stil gaan zitten om deze zaak te onderdrukken.
Na een minuut of vijf leek de zaak weer gekalmeerd en kon ik weer op pad . Een plasje doen in het bos is niet zo bezwaarlijk maar het grotere toiletbezoek doe ik liever thuis. De kramp was verdwenen en de wereld lag weer voor me open . Ik besloot om mijn wandeling aan de situatie aan te passen om in een kleinere cirkel rond mijn huis te gaan wandelen. Het mocht niet baten de kramp kwam terug en ik zal het van ze leven niet halen. Het geborrel nam met iedere stap toe en ik had het idee dat het meer herrie maakte dan krakende takjes. Na wat sluitspieroefeningen waar Rambo jaloers op zou zijn moest het maar gebeuren . Tussen de varens ontwaarde ik een boomstam die mij de nodige steun zou kunnen verlenen want gehurkt was voor mij geen optie …ik ben geen Bosjesman.
Ik denk dat het mentaal van invloed is als je eenmaal het besluit genomen hebt om het tussen de varens te doen de kramp en het borrelen in de buik werd ondraaglijk en ik haalde maar net de omgevallen boomstam . Met mijn broek op de knieën zeeg ik neer op en iets over de boomstam .
Er lagen meer takken over de boomstam die door de varens aan mijn oog ontrokken waren en er ontstond een mikado effect.
Ik hoorde achter mij takken breken en schrok me dood.... zwijnen !! dacht ik en sprong op.

                                        


Of het was de schrik of de sluitspieroefeningen hadden niet geholpen maar het liep als een gesmolten chocoladestraal langs mijn benen ….   En staande “diareren” kan ik niemand aanraden.
Vloekend en beschaamd omdat het maar een tak betrof in plaats van een zwijn stond ik daar
midden in het bos met de hele zooi langs mijn benen en in mijn broek.
De mentholgeur van het bos was teniet gedaan in nog geen vier seconden. Walgend trok ik mijn kleding weer aan en liep mankend terug naar huis. Het is een vreemd fenomeen om dan opeens te gaan manken met een broek vol. Ik liep alsof ik in mijn achterwerk was geschoten terwijl het uit mijn achterwerk was geschoten. Je kan net zo goed normaal lopen.
Na een flinke wasbeurt thuis was ik weer het mannetje ….


Volgende keer volg ik eerst mijn ochtend ritueel.

Groet Ferrie