Het taboe of was het bamboe?

Als je wat ouder wordt komen er soms herinneringen voorbij die je dacht te hebben verdrongen. Deze herinnering die ik met u wil delen begon met het voorbereiden van een Indonesische rijsttafel voor mijn vrienden hier in het buitenland. Het gaat hier om vrienden die met name uit Groot Brittannië komen. Het was mijn bedoeling om ze nu eens de bek te laten branden aan onze voormalige kolonie gerechten om hun Indiaanse koloniale curry's te doen verbleken. Na de vorig jaar ergste branden uit de Portugese geschiedenis lijkt het me beter om mijn Portugese vrienden later eens uit te nodigen. Wij als Nederlanders zijn gewend aan de mix van Indonesisch en Chinese gerechten, pittig en zoet  zijn normale combinaties. Ik wil me nu vooral op het pittig storten, op de banaan en de spekkoek na dan……….

Mijn moeder was al iemand die in de jaren 50 en 60 van de vorige eeuw dergelijke gerechten klaarmaakte. Toen de meeste mensen de spruitjes nog aan gort kookte ging er bij mijn moeder al wat santen (kokos) spekjes en pindakaas bij. Ze had die kookvaardigheid niet van haar zelf, een Indonesische vriendin was daar debet aan. Als kind was zij voor mij de enige exotische buitenlandse die we toen over de vloer kregen. En zoals gebruikelijk moest je toentertijd iedereen die wat vaker met je ouders verkeerden “tante” noemen. Tante Riet had met moeder samen een paar jaar in het sanatorium gelegen vanwege tuberculose en daar was de vriendschap ontstaan. In de tijd dat mijn moeder verpleegd werd zijn mijn broer en ik ondergebracht bij familie. Het was voor ons zeker geen aangename tijd………..

Natuurlijk was het nobel van de familie om ons op te nemen maar van opvoeden hadden ze geen kaas gegeten, ze waren allang boven de 60 jaar en niet erg bemiddeld en mijn vader betaalde dan ook maandelijks een bijdrage. Mijn broer en ik waren van het platte land midden in de stad gedumpt en dat trauma heeft gevolgen voor mij gehad. Ik begon als zesjarige te bedwateren iets wat ik nu nog steeds liever hoor dan “ In je nest zeiken ” zoals mijn broer dat toen omschreef. Hij was ook direct slachtoffer van de kwaal want we sliepen in een tweepersoonsbed, middelen als een rubberzeiltje aan mijn kant van het bed die het matras moest beschermen deed juist  kanaaltjes vormen die zijn kant op kwamen. De geur van  rubber is vanwege dit trauma niet mijn favoriet. Het is maar goed dat condooms later in geuren en smaken kwamen. Het was geen gemakkelijke tijd als jongen van zes die geacht word zindelijk te zijn…………

Schoolreisjes of logeren was problematisch, de angst om ontmaskerd te worden als “pissebed” maakte je onzeker en beschaamd. Na de hereniging met moeder en het normale gezinsleven weer wat op de rails kwam moest er toch eens wat aan gebeuren was mijn moeders stellige overtuiging. Mijn geval werd met Jan en alleman besproken en een ieder betrokken persoon had wel goede raad. De huisarts waaraan ook een bezoekje werd gebracht verzekerde mijn moeder dat het vanzelf over gaat. Daar nam ze geen genoegen mee er moet toch een oplossing zijn! en zo werd ook mijn bedwateren besproken met “ Tante Riet ”.  En die wist wel raad! zij kende een goede vriendin ook uit Nederlands-Indië met speciale gaven en krachten, misschien dat een behandeling door haar een oplossing kon bieden. Onder het “motto baat het niet dan schaad het niet` liet mijn moeder zich overhalen….

En zo werden er sessies voor mij geregeld met een tweede Indonesische “Tante” die een bloeiende praktijk had om mensen tegen allerlei kwalen te behandelen met “de stille kracht ”. Het waren de zaterdagochtenden die er aan moest geloven. Als kind van zes a zeven was de behandeling zeer intimiderend. De sessie bestond uit een soort van spirituele behandeling die ik als volgt kan beschrijven: Ik werd ontvangen in een soort behandelkamer die achter in de woning was gesitueerd. De behandelkamer was vrij donker en prominent, in de ruimte stond een stoel en de bekende divan die je bij psychiaters vaak kon vinden, de wanden hingen vol met wajangpoppen die op een kind niet erg geruststellend overkomt. Ik vermoed ook dat mijn behandeling een snabbel voor die “tante” was en normaal geknipte volwassenen behandelden die baat zagen in dit soort geneeskunde……

Ik werd geacht op de divan te gaan liggen en de voor mij “Enge Tante” bewoog haar handen boven mijn hoofd en lichaam alsof ze een duivel uit moest drijven. Daarna werd mijn buik ingesmeerd met een fel rood smeerseltje om mijn blaas meer weerstand te bieden, na een verplichte rust van een half uur kon ik me gaan wassen en de sessie was voorbij. Mijn moeder moest wel heel erg veel vertrouwen in de stille kracht van deze “tantes”  hebben gehad. Deze duistere behandeling heeft enkele weken geduurd tot mijn vader er achter kwam wat mijn moeder en “Tantes” hadden bekokstoofd. Ik denk dat de affaire Greet Hofman die Juliana hersenspoelde en nu de “tantes“ mijn moeder, hem heeft geïnspireerd om mij direct met die nonsens te laten stoppen. Hij verweet mijn “Tantes” tot duivelse praktijken en liet mijn moeder weten dat zij maar moest accepteren dat ik in mijn bed plaste, alles beter dan in de zeik te worden genomen door deze charlatans……

Het verwonderd mij dat een voorbereiding voor een Indische-rijsttafel een boost kan geven aan een herinnering die je nooit met anderen hebt gedeeld, mede omdat het in de vergetelheid is geraakt en tot familiegeheim is verworden. Het bedwateren is inderdaad zoals de huisarts had beloofd overgegaan. We hebben nog van vele vrienden en kennissen uit Nederlands-Indië mogen genieten en zij waren ook degene die een stukje van hun cultuur in de Nederlandse samenleving brachten en zo ook de eetgewoontes. Ik ga mijn Engelse vrienden proberen een goede rijsttafel voor te schotelen. Ondanks dat dit voorval weer vers in mijn geheugen is genesteld ga ik dit verhaal  niet uit de doeken doen bij mijn vrienden.
Met wat bier in de man kunnen er dan makkelijk grappen over  gemaakt worden en ik ben bang dat ik dan heel pissig word en ze ga afzeiken……

Salam, Ferrie

Dierenleed

Hoe vreemd kan het zijn! Ik woon in dit dorpje met negen andere Portugese gezinnen en allemaal heel vriendelijke en lieve mensen. Ze helpen en staan altijd voor iedereen klaar, één ding kan ik niet rijmen, hun omgang met dieren! Ik zal mijn schoonmoeder nog niet zo kunnen behandelen, honden aan de ketting, varkens die het daglicht nooit zien en katten die het zelf maar uit moeten zoeken. Het zal een plattelands-kwaal zijn maar voor ons noordelingen moeilijk te verteren. En dan te bedenken dat ik vorig jaar mijn 16 jaar oude Golden Retriever heb begraven die ik nog dagelijks mis gelijk een mens.
Het verbeterd iets de laatste jaren, er is zelfs een wet die zegt dat honden maar een bepaalde tijd aan de ketting mogen liggen en de voorbeeldfunctie die wij vervullen m.b.t. de omgang met dieren wordt schoorvoetend gekopieerd………

Op het dorp woont een aannemer met drie zonen die allen voor hem werken, bepaald een vetpot is het niet, de zonen zijn aardige jongens maar geen hoogvliegers. De meeste jongeren zijn allang uit ons dorp vertrokken om in de stad te studeren of meer te verdienen. De ‘simple minds’  om de jongens zo maar even te noemen zijn een stel apart. De oudste van de drie spreekt soms wel twee woorden achter elkaar wat dan neer komt op ‘ Bom dia ‘. De tweede is erg sterk en kan werken als een paard en is zo slim geweest om een baby te verwekken bij de vriendin van de jongste (nu ex vriendin). De jongste die zijn ex vriendin heeft overgedragen aan zijn oudere broer is na dit voorval deze zomer uit de         ‘kast‘ gekomen! Wat in het dorp resulteerde in diverse reacties  zoals ‘ik heb het altijd geweten!’ tot ‘ hoe kan dat nu opeens? hij is zo populair bij de vrouwen!’.........

De vader van de ‘simple minds’ heeft het een tijdje moeilijk gehad vanwege zijn ouderwetse opvatting dat homo ‘zijn’ een keus was. Ik moet zeggen dat hij het als een ‘vent’ draagt en nu zelfs wat meer begrip op kan brengen. Zijn grootste blijk van aanvaarding was, dat hij in het café aan één ieder liet weten dat de twijfel er insloop over de geaardheid van zijn jongste omdat hij altijd zo lang deed over schoenen kopen, maar nu mag hij ook die van zijn vader uitzoeken! Het aannemersbedrijf loopt niet storm maar papa ‘mind’ voorziet zijn jongens van hetgeen ze nodig hebben. Het zijn de wat kleinere klusjes die ze gevieren doen met elk hun eigen vaardigheden. Pa is voor het aannemen en de jongens doen het werk. De stille en tevens oudste werkt hecht samen met het sterke paard en de jongste lanterfant en lult de meeste tijd vol bij een klant. De betaling van het laatste klusje werd uitbetaald in de vorm van een moeder-geit en een pas geboren lam van vijf dagen oud……….

De geit en jong werden gedumpt in een schuurtje wat ingericht was als stal. De moeder-geit blaakte bepaald niet van gezondheid en ze sleepte het nageboorte nog achter haar aan. Het schuurtje ligt ver van hun huis maar dicht bij het onze, dus het gemekker van de geit was onze muziek voor de dag. Het jaar daarvoor hadden de ‘simple minds‘ er een varken ingehouden waar we pas achter kwamen toen hij getransformeerd was in gehakt en koteletten. Onze vraag was dan ook wat ze gingen aanvangen met de geiten en of ze ook voor de consumptie waren? Dat bleek zo te zijn, alleen moest het lam eerst opgroeien en had daarvoor zijn moeder nog nodig. De behandeling van deze micro veestapel was bedroevend. De dieren verbleven een hele dag in de stal wat voorzien is met een heel klein raampje met tralies………..

Het werd mijn vrouw Ingrid allemaal te veel en ze voorzag niet veel goeds ‘ Heb je gezien hoe moeder-geit eruit ziet?’ was haar bezorgdheid. Ik gaf haar te kennen dat ik niet veel kon zien in een donkere stal. ‘Laten ze een voorbeeld nemen aan Fatima’ zei Ingrid verwijtend. Fatima woont ook op ons dorp en zij verzorgt haar geiten alsof het haar kinderen zijn, ze worden tenminste elke dag geweid en scherp op hun gezondheid gelet. ‘Ja, Fatima haar geiten worden goed verzorgt’ merkte ik op ; ‘ En dat proef je! ’ voegde ik er aan toe. Ingrid vond mijn opmerking wat minder en opende de stal om de geiten van de ‘simple minds’ buiten te laten in de zon. Na een paar uur buiten te hebben gelucht  bracht ze de geiten weer naar binnen, en ze had zich voorgenomen om ze gewoon iedere dag buiten te laten. Ze zal morgen aan de ‘simple minds’ vragen of ze dat goed vonden………

Dat was voor moeder geit te laat want ze is die nacht overleden. Nu was het lam helemaal alleen, het enige voordeel was dat er nu meer naar omgekeken moest worden want het had zijn melk nog hard nodig. Het beestje weet precies wanneer je buiten komt en mekkert tot je haar buiten laat. Onze kippenren is vlak naast de stal gelegen en Ingrid laat nu in de ochtend de kippen en het lam buiten zodat het beestje niet zo alleen is en ze heeft het de Simple minds laten weten dat ze dat doet. Het lam dartelt dan ook feestelijk in onze tuinen, achterna gezeten door Scooby ons hondje die er nu een speelkameraadje bij heeft. De ‘simple mind’ moeder komt twee keer per dag de geit melk geven en voor de rest zien we haar niet, Zo nu en dan komt de jongste zoon ook langs, niet voor de geit! maar meer voor ons ‘open mind’ een begrip voor wat betreft anders geaarde…………

Ik heb natuurlijk geen idee hoelang deze situatie met het geitje gaat voortduren en in hoeverre Ingrid aan het beestje gaat wennen. Het ligt voor de hand dat het misschien wel erg moeilijk voor haar wordt om van het geitje afscheid te moeten gaan nemen als de ‘simple minds’ besluiten om een broodje shoarma of kebab op het avond menu te zetten. Ik zou kunnen voorstellen om het beestje tegen een geldbedrag over te nemen maar heb zo mijn bedenkingen. Stel je eens voor dat Papa ‘Mind’ een wat grotere klus krijgt aangeboden van Arabieren en hij laat zich weer in natura uitbetalen………..

Groet, Ferrie

Aan banden gelegd

Zoonlief (de oudste) en zijn partner vond het weer eens tijd om ons te verblijden met een bezoek. Ik vind het fijn om te komen stelde hij maar je moet me wel van het vliegveld halen. Voor mij is het meestal makkelijker als ze in Porto op de trein stappen en afreizen naar Pombal wat maar drie kwartier van ons dorp vandaan is. Nu kost me de rit 5 uur, heen en terug. Een gruwelijke hekel aan reizen met openbaar vervoer vond hij motiverend genoeg om zijn vader een hernia te bezorgen.

De autorit naar ons huis vanaf het vliegveld is al quality time met zijn papa, slijmde hij. Ach ja, zoals alle papa’s en mama’s heb je wat voor je nazaten over en ik zal me wel weer van de beste kant laten zien……

Om de kosten voor mij niet al te hoog op te laten lopen koos ik voor het vervoer van ons kleine Opel Corsa-tje wat veel scheelt met de veel grotere Opel Frontera in tol en brandstof. (Je blijf tenslotte Hollander) Het is eigenlijk Ingrids autootje en er mag niet in gerookt worden dus ik moet er onderweg zeker een keer uit om de benen te strekken. Had voor mijn gevoel tijd zat toen ik vertrok maar op volle snelheid is de herrie van de motor nogal vermoeiend en het begon waarachtig nog te regenen ook niet hard maar genoeg om de interval van de ruitenwisser aan te zetten……

Het is natuurlijk duidelijk dat ik geen benen ga strekken als ze nat kunnen worden en probeer maar eens een natte sigaret te roken! Vlak voor Porto werd de nicotine drang te hoog, ik vond dat Ingrid het maar moest begrijpen en stak een sigaret op. Ik moest nu de ramen open doen om de rook af te zuigen  en tegelijkertijd een scherpe bocht naar rechts nemen om van de snelweg te gaan richting airport …….te snel en door het natte wegdek brak de achterkant van de auto uit en raakte in een slip. Het achterwiel knalde op een betonnen rand en ik kwam keurig op de vluchtstrook tot stilstand. De velg had een deuk en de band liep leeg…….

Daar stond ik dan Ingrid en die oudste (Wauter) aan het verwensen, om het feit dat ik niet in dat rot-autootje mag roken en dat, dat jong niet met de trein wilde. Ik trok een kleurig hesje aan en begon “vrolijk doorzingend” de band te verwisselen. Kon niet zeggen dat de reserveband echt op spanning stond maar het vliegveld zal hij wel halen en ik zal hem daarna wel op spanning zetten bij een benzine pomp. Ik moet zeggen ik was nog netjes op tijd en Wauter en Miranda (zijn partner) ook. Na een innig onthaal en het verhaal van de slippartij en een bakje koffie op het vliegveld moesten we de thuisreis maar eens aanvatten. Het parkeerterrein bij het vliegveld heeft een slagboom dus een kaartje is een vereiste om er uit te komen. Bij de auto aangekomen bleek de band het te hebben opgegeven en ik kon meer coupletten aan mijn ruige liedje toevoegen………

Wat nu? geen reserve band meer. Ik had bij het kaartjesautomaat een hulp-intercom gezien en gebruikte de hulpknop. Ik kreeg inderdaad contact en kon het probleem van de lekke banden uitleggen en verzekerde de hulp-juffrouw dat ik aan een luchtpomp genoeg had want waarschijnlijk was de reserve band niet lek maar wat aan de velg leeggelopen. Na lang heen en weer kletsen zal ze iemand sturen en of ik bij het  ticketapparaat wil blijven omdat ik de hulp daar zal  ontmoeten. En jawel na een kwartier kwam er een jonge man met een pompje in zijn hand waarmee je al een uur doet om een luchtbed op te blazen. Ik liep “zacht zingend” met de jongen naar de auto en we sloten het kleine compressor-pompje aan op de band en accu terwijl ik de motor liet draaien om later niet met een lege accu te staan………

Na een uur was de band genoeg gevuld om naar een benzinestation te rijden en hem daar op spanning te zetten. We reden even Porto zelf in om er zo snel mogelijk één te vinden, dat lukte en ik kon de band op druk zetten. Ik was bang dat er toch iets niet helemaal in orde was en vroeg de pompbediende waar ik een bandencentrale kon vinden, na het adres verkregen te hebben zijn we er toch maar even naar toegegaan. Nou ja, even ook dat mocht nog al duren maar daar was gelukkig een accessoires winkel bij dus we hadden wat afleiding. Nadat ik makkelijk later een overhoring had kunnen doorstaan van wat er in de winkel stond, kwam de monteur vragen wat de bedoeling was en ik dacht dat ik dat had uitgelegd bij aankomst aan de man van de receptie van de bandencentrale. Dus nog maar een rondje winkel……

Alles was gecontroleerd en in orde verklaard de band stond op de goede druk maar het was niet mogelijk geweest om een nieuwe band op de gedeukte velg te plaatsen maar dat risico naar huis durfde ik wel te lopen. We hadden een behoorlijke vertraging opgelopen maar we hadden meer tijd gekregen voor quality time zei ik tegen Wauter . Nadat we uren later op de tolweg terug naar huis reden en bespraken hoe anders het allemaal ging in Portugal dan in Nederland kreeg ik, naar mijn mening een grappige ingeving om dat jonge stel eens te laten schrikken. De tolweg is voorzien van geluidsstrepen naast de weg, om in slaap vallende chauffeurs bij de les te houden. Ik reed over een stukje streep en verkneukelde me om de gezichten die ze trokken. “ Haha, zeg het maar jullie dachten dat ik een lekke band had”  en ik keek in twee opgeluchte gezichten. Na enkele kilometers leek ik het volgens hun weer te doen…….dat was niet zo! ik had gewoon een lekke band……..

Volgens Wauter was het mijn schuld daar had natuurlijk glas of zoiets naast de weg gelegen toen ik die streep-grap uithaalde. Schuld of niet zoon we hebben een lekke band !… de derde!! Als ik nu even snel een kansberekening maak denk ik dat we nu een staatslot moeten kopen! Daar stonden we weer op de vluchtstrook ……nu moesten we allen een kleurig hesje aan. Het regende inmiddels weer maar hadden net onder een fly-over kunnen parkeren. Daar zaten we gedrieën op de talud met ons hesje aan.  We lieten Miranda achter en beklommen de talud in de hoop iemand tegen te komen voor hulp . En dat gebeurde ook ! Een wandelaar vertelde dat we de assistência moesten bellen en kregen een tel. nummer. We begaven ons terug naar de tolweg en belde zoals voorgesteld……

Het duurde zeker een half uur toen er een bestelwagen van de wegbeheerder bij ons voorreed. De man begon naarstig met pionnen te worstelen en gevaren linten te plaatsen, waarschuwingslichten op zijn auto gaf de dramatiek van de situatie aan ….verder deed de man geen moer aan onze situatie. We moesten maar een takelwagen bellen! stelde hij, omdat hij toch wat medelijden kreeg met de buitenlanders belde hij zelf een takelwagen. En weer een half uur later was daar de takelwagen met alarmlichten en parkeerde voor ons bij de vluchtstrook. Zonder al te veel uitleg takelde de man ons Corsa-tje op zijn autoambulance. We verwachtten dat we mee konden rijden naar een garage. Dat was niet de bedoeling “We brengen uw auto meestal de volgende dag of twee dagen later thuis maar zeker binnen een week en u zal een taxi moeten nemen of hotel” zei de takelgast……

Een taxi? Een hotel? heeft die takel-laar een klap van zijn eigen takel gehad? alleen omdat ik een lekke band heb? “ Weet je wat dat kost? ” maar volgens de takel-laar moest ik me daar absoluut niet druk om maken. Het word allemaal vergoed door de verzekering en hij belde een taxi voor ons. Het was natuurlijk weer wachten geblazen maar toen de taxi arriveerde ging alles van een leien dakje. In de taxi hadden we genoeg tijd voor quality time. Tweehonderd kilometer in een taxi en in de loop van de week brengen ze m`n autootje thuis en dat alles gedekt door de verzekering, waarom zouden we een staatslot kopen? Dit was toch een geluk bij een lekke band ondanks dat wij het wel geweten hadden om wat geld te besparen…….maar ja, wij zijn Hollanders……..

Tegen middernacht kwamen we met de taxi thuis en inderdaad hij vertrok zonder ook maar een cent te betalen. We hadden een verhaal te vertellen Wauter en Miranda vertelde Ingrid dat ik veel “ brute liedjes” had gezongen onderweg, en stomme grapjes heb uitgehaald. Ik liet Wauter nog eens fijntjes weten dat een trein geen lekke banden kreeg, dus dat hij daar op de terugweg naar huis maar mooi rekening mee kon houden. Hij was niet onder de indruk sloeg zijn arm om me heen en zei: “ Dat doe je me niet aan hoor pa we hebben een veel te goede BAND met elkaar ”   

  

Groet Ferrie